zondag 13 september 2015

Uit je comfortzone stappen

UIT JE COMFORTZONE STAPPEN
Ervaringen van een moeder.
Wat doet het met een moeder als je zoon vertrekt.
Op stage naar (bijna) de andere kant van de wereld
Vier maanden naar Indonesië, op Bali wonen en werken.
 
 
Onze zoon, 19 jaar oud, een fantastisch mens en pracht individu wilde zijn minor 3e studiejaar SBE (Sport- en Bewegingseducatie HZ Vlissingen) in het buitenland doorlopen. Geen moment van twijfel! Hier gaan we ons met z'n 3en hard voor maken.
We vlogen van Zanzibar naar Kaapstad en Curaçao om uiteindelijk op Bali te eindigen.
 
Al vanaf januari of zo leven we toe naar het idee dat hij straks een poos weg is. Vreemd? Nee. Hij is een druk baasje met heel veel sociale- en sport/werk/kitesurf gerelateerde bezigheden > weinig thuis dus. Als hij thuis is, is hij wel aanwezig. Hij drukt zeker zijn stempel op het gezin. Soms positief maar net als elk individu hier in Huize Van Iersel soms ook negatief. Hij heeft graag dat het loopt, zoals hij wenst dat het loopt. Dat lukt uiteraard niet altijd. Hij moet toch ook rekening houden met en zijn ouders respecteren. Daarnaast heeft hij een gevoelige moeder en praktisch ingestelde vader en met zijn eigen karaktertrekken kan dit alles wel eens botsen. Maar daar zijn we voor: hem coachen -het opvoeden is gebeurd, toch?- in de tijd heen die hij nog bij ons is.
Ik sta in het leven met het gegeven dat mijn zonen mij/ons in bruikleen zijn gegeven. We mogen ze normen en waarden meegeven die ze kunnen gebruiken om zich verder te ontwikkelen tot mooie, fijne en waardevolle individuen. Al vanaf de geboorte ervaar ik het moederschap als een lang loslaatproces. Je hoort mij niet zeggen dat dit makkelijk is!
Wat ik wel weet is dat de achterliggende periode een versneld loslaatproces is gebleken.
Gevoeld heb ik ook dat ik dit kan. Hoe? Ik vertrouw 'm en weet dat hij dit kan.
 
Hij omarmt een uitdaging, gaat een avontuur tegemoet, niet wetende wat 'm wacht maar met vertrouwen in zijn kunnen. We hebben 'm gestimuleerd, staan achter 'm. Ik vind het stoer en heb er enorm veel respect voor dat hij deze stap zet. Ik weet dat hij met zijn open karakter weer nieuwe waardevolle mensen gaat ontmoeten die zijn leven weer een andere kleur of meer kleuren gaan geven. Wat een schat aan ervaringen gaat hij opdoen, een nieuwe cultuur leren kennen en rijker terugkomen met ervaringen die niemand hem meer afneemt. Vind ik het spannend? Een vraag die velen mij stelden. Nee, spannend niet. Hij kan dit. Toch zeg je wel tegen je kind: pas goed op jezelf (en studiegenoot), denk aan je eigen veiligheid, vertrouw op je eerste gevoel, leef op je eigen intuïtie en doe alleen dat wat goed voelt. Zorg voor je waardevolle spullen en pas op in het verkeer en op het water. Niets is wat het lijkt. Niets is vertrouwd. Maar dat is juist zo goed voor een mens: stap uit je eigen comfortzone. En dat is, wat hij doet met deze trip. Chapeau, schat!
 
Met stapjes leef je naar het vertrek toe. Tickets boeken, spullen aanschaffen, visum ontvangen, twee uitzwaaiborrels voor vrienden en familie, en dan de uiteindelijke datum: 9 september. We vertrekken om 16.00 uur richting Amsterdam/Schiphol, bagage afgeven, nog even met z'n allen wat eten en dan rond 20.00u komt toch het onvermijdelijke moment: het afscheid voor een poos. Niemand houdt het droog, maar dat mag ook. Verdriet mag er zijn, mag gevoeld worden. Daarna is het zwaaien. De blikken van die jongens geven vertrouwen. En ik...ik zie mijn kind, een deel van mezelf vertrekken naar (bijna) de andere kant van de wereld. Hoeveel 'troubles' we ook gehad hebben de afgelopen periode, het voelt allemaal goed. Ik voel rust, berusting in het feit dat ik 'm loslaat -in dit geval volledig loslaat- om zichzelf verder te ontplooien tot een kostbaar individu van deze aardbol die uit ons is voortgekomen. Ik hou zielsveel van je, mijn kind. Voel je het, daar aan de andere kant van deze aardbol, onze prachtige wereld, daar op het wonderschone Bali? Ik stuur je via de kosmos al mijn liefde om met je mee te gaan op de stappen die je daar zet.
 
♥ mama
 
P.S. tot eind oktober/begin november, dan komen we 'om de koffie' om te kijken hoe, waar, wat zodat we -als je weer terug bent- je verhalen kunnen visualiseren en begrijpen.