vrijdag 30 oktober 2015

Dolfijnen; topmodellen van het dierenrijk

DOLFIJNEN
TOPMODELLEN VAN HET DIERENRIJK


Lisa uit Ovezande mag dan de derde plaats bij Hollands Next Topmodel behaald hebben. Wat ik overigens een meer dan goede prestatie van haar vindt. Voor mij op een gedeelde eerste plek staan dolfijnen, samen met pinguïns. Ik heb 't dan over mijn keuze next-topmodellen binnen ons dierenrijk. Hun schoonheid, zo gracieus als ze bewegen, hun intelligentie, de wijze waarop ze communiceren. Je begrijpt dat deze wezens me boeien. Ik heb wat met ze. Voel me vreemd genoeg op de een of andere manier verbonden met ze. Misschien was ik in m'n vorig leven wel dolfijn!


Tijdens ons verblijf in de Bamboo Eco Cottage konden we op 't gemak onze weg verder Bali in weer plannen. Eerstvolgende bestemming wordt Lovina, een private bungalow, gelegen in het noorden van Bali. Op ruim 2,5u rijden van Ubud. Hup, de taxi in en op weg naar het adres wat later bleek het Hamsa Resort te zijn. Ik hoor sommigen zeggen, pfft een taxirit van 2,5u. Valt mee. OK. Het duurt even. Maar airco aan boord en een tocht door een schitterende jungle- en bergachtig natuurlandschap met flinke Tour-de-France haarspeldbochten en zicht op meren verzacht de lange zit enigszins. Adres uiteraard vanaf 't internet genoteerd en afgegeven aan de chauffeur. Echter..... hier het ohjaa-momentje. Het adres was niet duidelijk. Airbnb gaf ons via google maps een naar later bleek misleidend adres. We zaten niet bij Lovina beach, maar 7 km verderop de heuvels in. Zo stijl omhoog dat onze 'chauff' volgens mij het zweet tussen z'n bilnaad had staan. Na een telefoontje konden we achter een zwarte Pajero aan naar boven rijden. Gearriveerd. Even inchecken, spullen droppen in onze bungalow en lunchen. Wat een uitzicht wederom. Vanuit het restaurant en de infinity pool kijk je uit over Lovina Beach en de Ocean. En wat een rust. Weinig gasten, enorm vriendelijk personeel, maar lastig om er hier, met een scooter, op uit te gaan. Gaan we een tempel bezoeken, watervallen bekijken of dolfijnen spotten? Voors en tegens op een rijtje. We denken gelukkiger te worden van dolfijnen te spotten. Als we ze spotten. Dat is altijd afwachten. In ieder geval weer vroeg uit de veren.


Op zoek naar .....
Om 5.10u gaat het alarm. Taxi staat om 5.30u ons op te wachten en brengt ons naar het strand van Lovina beach. Een stoere vissersman neemt ons verder mee. We stappen met z'n 2en in een gemotoriseerde traditionele boot met geleiders. Met een stuk of 4 bootjes varen we de zee op. Ook weer zo'n rustgevend idyllisch gevoel. Wind door je haren, kabbelend water, een soort van stilte buitenom de motorgeluiden, 'hij en ik in een bootje', 'I'm sailing' van Piet Veerman komt in me naar boven. En weer zien we een 'beautiful sunrise'. Tjee wat is dat, ook vanaf het water, een mooi natuurfenomeen. Ook al spot ik geen dolfijn. Het is nu al goed zo. Lovely! Toch hoop ik dat ze zich nog laten zien. En jawel. Daar. Daar. Daar. Ogen tekort. Een aantal scholen (zeg je dat ook van dolfijnen?) bewegen keer op keer gracieus door het water. Ik geef de grote camera aan Lief. Ik wil kijken en vind 't erg lastig ze op de foto te krijgen. Ik constateer ook dat we niet meer met 4 bootjes zijn. Het zijn er wel 40 of meer. Mag de pret niet drukken. Onze visserman zoekt steeds z'n eigen rustig plekje en keer op keer zien we ze. Ver weg en dan weer dichtbij. Pracht beesten in hun natuurlijke omgeving. Kippenvel. Op de vaartocht terug, genieten van een prachtig ochtendgloren, bewoorden we naar elkaar dat dit ook weer zo'n memorabel genietmomentje is. Om even voor 9en zitten we met een smile op onze toeten aan het ontbijt. De rest van de dag nagenieten en vervolgplannen maken. Lovely!



.....Op naar Ahmed voor een overnachting om daarna af te varen naar een van de drie bounty eilanden gelegen voor de kust van Lombok, Gili Air. We zijn benieuwd.





woensdag 28 oktober 2015

Dichterbij de natuur kan niet!

DICHTERBIJ DE NATUUR KAN NIET!
Slapen tussen de rijstvelden




In Nederland al surfend over Het Net ter voorbereiding en inlezen op onze Bali-reis kwam ik meerdere malen recencies tegen over een Bamboo Eco Cottage, verscholen tussen de rijstvelden op loopafstand van Ubud-centre. Die foto's, die natuur, dat groen (!). Mijn Yersekse inslag kwam boven en vertelde Lief: "di mok slaepn". Lief was ook verliefd, opslag en wat bleek; de cottage was alleen via Airbnb te boeken. Laten wij daar nou net fan van zijn. De timetable liet zien dat de cottage gewild was. Weinig data in onze 14 dgn meer vrij. Agenda's gepakt en de nacht van 27 > 28 oktober vastgelegd. Heerlijk vooruitzicht!



Heerlijk was 't en hoe.
De ochtend van de sunrisetrekking waren we al om 2u uit bed. Terugkruipen om 8u doe je niet met deze hitte en we moesten om 12u uitchecken. Uitrusten en bijtanken doen we daar wel. Voor mij is dit nu echt even nodig; alle indrukken en fysieke vermoeidheid rustig even laten bezinken. Geregeld was dat Mr. Ketan ons naar de Bamboo Eco Cottage brengt; slechts 3 straten verder bleek. Twee jongens wachten ons op aan de weg. "Huh, is dit idyllische plekje hier". Ze nemen ons travelbags op hun arme smalle rugjes. Och arme jongsjes, toch. Het liefst draag ik 'm zelf, maar dat vinden ze niks hier. Ze lopen een enorm, maar dan ook enorm stijl steegje op. Of we maar volgen. Pfft, nog niet genoeg geklommen vandaag! Maar eenmaal bovenaan dat paadje gekomen worden we getrakteerd op een uitzicht wat je niet verwacht, zo dicht aan de weg. We stappen verder over de rijstveldpaadjes. Voel me magisch. Dit voelt meer dan goed. Ons verblijf nog niet gezien hebbend, maar instinctief voel ik dat dit een schot in de roos is. En ja hoor, ik spot de plek. Precies zoals op de Airbnb foto's. Lovely!

Dé hemel op aarde, voor een nachtje.
Een open ruimte met een dak en muren van stevig gevlochten bamboo wat een schitterende lichtinval geeft. De toegangen kunnen afgesloten worden door gordijnen. Wel zo fijn voor de nacht. Alhoewel, iedereen kan hier in en uit. Van de kleinste mier en mug, de vele gecko's die hier overal zijn, sprinkhanen, kikkers, bruine slangen die tussen de rijstplantjes zouden kunnen vertoeven. Je snapt 't dat mijn Freek Vonk -alias Lief- tot leven komt. Laat dit slaapavontuurtje maar beginnen. Een buitenstortdouche, een wc (volgens onze maatstaven) maar zonder dak boven je hoofd en met zicht door een schitterend raampje kijkend op onze buurvriendjes 'the dukkies' die zich poedelen in de rijstvelden. Alleen al hun gekwaak en gewaggel over de paadjes laten ons lachen. Zooo leuk! Wat zij niet weten en ik wel. Ze belanden later op iemands bord in een of ander Indonesisch gerecht. Ze hebben wel een goed leven. Worden gevoed, lopen vrij door de rijstvelden en de boer of hoeder stuurt ze van rijstterras naar rijstterras. Daarnaast beschikken we nog over een terras met uitzicht op ... tja de rijstvelden, rijstterrassen, palm- en kokosbomen en overige groene vegetatie. Hier staat een laag tafeltje met twee ligkussens. Het wordt liggend eten, drinken en dat wat we willen doen. Chil!
Ohja, er is ook gewoon licht en we krijgen een telefoon waarmee we naar de 'staff' kunnen bellen voor 'help' -in geval Freek's avonturen verkeerd gaan- of om iets te bestellen van de 'organic' menukaart. We komen dit plekje niet af voor een dag. En gaan genieten, uitrusten, chillen, blog bijwerken want er is 4G internet (!), boek lezen, voor ons uit zitten staren naar de fascinerende natuur luisterend naar de vele geluiden. Lovely


Dé nacht.
Nu zijn je vast nieuwsgierig hoe de nacht ons vergaan is op ons hemelbed van bamboo onder de klamboe. Ik dacht dat ik misschien dicht tegen m'n Freek Vonk moest aankruipen vanwege een lichte dosis angst of zeg liever natuurlijke spanning. Maar niets is minder waar. Wat lag ik met Lief heerlijk ontspannen, wat zijn die natuurlijke geluiden heerlijk zen-gevend. De wind door de bomen, de poedelende dukkies die 'op stok' gingen, de gecko's die zichzelf roepen, de gonzende en sjirpende krekels, kwakende kikkers, de vele aparte vogelgeluiden, het lopende water -irrigatiesysteem tussen de rijstterrassen-. Het was een topnacht. We lagen er bijtijds in, waren tenslotte al vanaf 2.00u uit, en werden door onze 'dukkies' die weer op pad gingen, vroeg gewekt. Om 5.45u zagen we de sunrise alweer, dit keer relaxt, bijna vanuit ons bed tussen de rijstvelden.


Er zijn van die dingen die je altijd bij blijven. Dit is er zo eentje. En weet je, hier doe ik 't voor. Let's go and explore the world! Lovely!








Actief en vakantie; de ideale combinatie



ACTIEF en VAKANTIE
de ideale vakantie



Ik weet niet hoe het jou vergaat tijdens vakantie. Maar mijn lijf reageert. Op alles. Op de reis, op wijziging van eten en op veranderende nachtrusten. In de loop der jaren heb ik ervaren dat ik moet proberen mijn leefstijl door te voeren op vakantie. Eten is lastig, maar kijken naar wat kan en luisteren naar het lijf lukt nog wel. Toch ontkom ik er niet aan dat ik mijn lichaam voel veranderen, dus ...... tijd om in beweging of in actie te komen. Lief en ik vinden het fijn om sportief bezig te zijn. Daarnaast biedt het je vaak de gelegenheid om op plaatsen te komen waar je anders echt nooit komt. En dat is wat we, zeker ook op Bali maar eigenlijk overal wel, zoeken. Dit keer hebben we een tweetal activiteiten weten te vinden en in te plannen.




Mountainbiketocht
Kevin werkt en verricht onderzoek voor zijn HZ-studie SBE (sport- en bewegingseducatie) bij het grootste outdoorbedrijf op Bali, Sobek -the adventure professional-. Omdat hij uiteraard (bijna) alle activiteiten heeft meegedaan wisten wij al snel dat we de mountainbiketocht, off road-down hill, wilden doen. Gaaaaf, 25 km fietsend door de rijstvelden rondom Ubud en tevens wat van de cultuur mee krijgen. En we troffen het met One (waarschijnlijk zijn bijnaam), onze gids. Hij vertelde honderduit over het Balinese leven, het familiegebeuren, de natuur en de vele tradities en ceremonies. Die Balinezen hebben 't lastig. Voor alle dingen in het leven zijn er tradities, moet het gevierd worden, moeten geesten tevreden gehouden worden of juist weggejaagd worden. Elke 'community' heeft een tempel. Maar ook elk huis heeft een tempel. Drie keer per dag worden er offers aan de goden gebracht met bloemen, restjes eten, wierook en zo meer. Ik vind het bijzonder boeiend. Maar tjee, wat kost dat een hoop tijd! Ohja, en wist je dat ze hier niet hoeven na te denken over een naam voor hun ongeboren kind. De echte Balinezen kennen vier namen (voor jongens en meisjes): eerstgeborene wordt Wayan genoemd, vervolgens resp. Made, Nyoman en Ketut. Vervolgens begint men bij nummer 5 weer van voor af aan. Lijkt me leuk om midden op de markt je zoekgeraakte kind te roepen. Wedden dat er velen omkijken!
De tocht was prima te doen. Een heerlijk gevoel om van de berg af te sjezen. Deels verhard maar ook veelal smalle onverharde jungle- en rijstveldpaadjes. M'n allereerste mountainbiketocht. Maar 't ligt me wel. Op de pedalen staan, geconcentreerd naar beneden rijden en daar waar mogelijk van de omgeving genieten. Wat zagen we onderweg zoal. Vele tempels, sommigen gereed gemaakt voor ceremonies. Kleuterschooltjes, zo lief. Iedereen kan overigens educatie krijgen op Bali. Varkens die gewassen en geslacht werden aan de rand van een dorp. Brrrr...maar tja ook dit is cultuur en een traditie en doet men samen voor het  community/saamhorigheidsgevoel. Een koffieplantage bezocht en een koffie Luwak gedronken. De Luwak (uit de kluiten gegroeide kat) eet rauwe bonen en via z'n uitwerpselen worden de bonen meer dan bijzonder. De duurste koffie op aarde, schijnt. Wij vonden 'm niet bijzonder. Overigens de Balinese koffie lijkt ook net slootwater. Kindertjes die een highfive van je willen op de fiets. De werkers in de rijstvelden. Voelde me net Julia Roberts in 'Eat, pray and love' al fietsend. Enig vergelijk is denk ik ver te zoeken. Alhoewel, ik mag er best zijn. Zeker in fietstenue en met helm op. Pffft, niet echt. Maar hier doet het er absoluut niet toe hoe iemand eruit ziet. Ze kijken in je ogen die Balinezen en respecten iedereen om hoe hij/zij is. Geen uiterlijk vertoon, heerlijk daar hou ik best van. M'n föhn is niet mee, alleen een potloodje en mascara maar ook dat verdwijnt na een aantal dagen in de tas, aah ja en ik heb ook deze reis teveel kleding bij! Volgende reis nog meer skippen!
Het schakelen is nog even een dingetje. Moest een stijle heuvel opwaarts de mannen dan ook laten gaan en afstappen. Jammer hoor!
Aan het einde werden we nog getrakteerd op een echt Balinees buffet en bracht de Sobek-chauffeur die ons had opgehaald ook weer netjes terug. Met een voldaan gevoel keerden we huiswaarts. Sportief bezig geweest en veel gezien. Dat is wat we wilden.



Sunrisetrekking Mount Batur
Via de vele reisbloggen en -forums kwam ik deze activiteit tegen. Dit wilde ik. Afzien en dan op een ongelooflijk mooi plekje, als ik de foto's mag geloven, de zon zien opkomen in de hele vroege ochtend. En vroeg was het. Om 02.10u ging ons alarm. Om 02.30u werd er vertrokken. Mr. Ketan had een 'chauff' geregeld en ging zelf ook mee, tot aan de parkeerplaats. We aten snel nog een banaantje. Zonder voeding een zware klim zag ik niet zitten. Ontbijt kregen we mee voor op de top. Had de dochter gister avond laat nog klaar gemaakt: een banaantje, hardgekookt eitje en een of andere sandwich/tosti met vleesprutje ertussen. Deze laatste heb ik op de berg gelaten; zag ik niet zitten. Een dame uit India vergezelde ons trouwens. Eerst nog een uur hobbelen in de auto. Met op het laatste stuk een behoorlijk steile afdaling richting Lake Batur. We arriveerden, in het pikke donker, bij de Association of Treckingguides. Mr. Ketan regelde een gids, Isam. Of hij er zin in had, vroeg ik me af. Elke ochtend doet hij deze trekking. Hij liep dit traject dan ook met twee vingers in zijn neus. En voor vandaag met mijn gehijg en het gekreun van die Indiaanse vrouw in zijn nek. Op weg. In het begin over redelijk begaanbare weggetjes. Hoe verder we kwamen hoe steiler het werd. Het ging me goed af. Conditioneel OK, thanks to de Meggafit-trainingen goed getrainde bovenbeenspieren en die komen me vandaag goed van pas. Af en toe wachten omdat onze Indiaanse schone wat minder conditioneel in elkaar steekt. Alle begrip en toch ook voor mij even fijn om op adem te komen. Lief? Die kan alles, heeft een atletisch lijf -ahum- maar 't gaat 'm zeer goed af. Het laatste stuk is 'very sticky', zegt Isam. Al gauw heb ik door dat hij bedoelt dat 't enorm stijl is. Een echte kuitenbijteretappe en nog steeds in het pikkedonker. Goed kijken waar je je voeten zet. Het lava-gesteente veroorzaakt zomaar dat je wegglijdt. Mijn herineringen gaan terug naar vorig jaar. Onze canyoningervaring wat betreft klimmen en klauteren komt hier goed van pas. En onze lichtgewicht Decathlon trekkingschoentjes voor 12,99€ hebben 't zwaar te verduren. De mijne komen 'gewond' uit de strijd. Het is zwoegen, even stoppen en weer zwoegen. Velen voor en achter ons. We zijn niet de enige die van dit moment willen genieten. Eindelijk zijn we er. We zitten op hoogte, kleine 1500 mtr. Vrij snel bemachtigen we een goed plaatsje op een muurtje. Op advies One (gids mountainbiketocht) setje droge bovenkleding en fleecevest meegenomen. Niet voor niks. Er staat me daar een koude wind. Zelfs met droge kleding en vest heb ik het nog koud. Maar ik klaag niet als ik kijk naar onze mede-klimster in korte broek en met kippenvel op haar jaloersmakend mooie en bruine benen. We settelen ons op een muurtje, even bijkomen onder genot van fresh aqua en 't ontbijtje. Beetje bij beetje wordt het lichter en zien we het meer en de twee bergen tegenover ons. De lucht kleurt. En daar ineens links van de twee bergen is ze, onze koperen ploert. Kan niet beschrijven hoe mooooi, bijzonder, energiek, fascinerend dat moment was. De momenten erna intensiveren qua gevoel en qua kleur van de zon en de bijbehorende luchten. Intussen weet ik waar het gezegde: 'brutale aap' vandaan komt. Opeens zijn ze daar. Een roedel van die kleine grijzige aapjes met lange staarten en priemende kraalogen. Hou je tas in de gaten. De dieven jatten alles wat los zit, ligt of staat. Ingenieus weten ze een gesloten waterflesje te openen en drinken het leeg. Koekjes halen ze uit de verpakking en zo scoren deze beestjes hun ontbijtje, ten koste van sommige toeristen. Na nog even nagenoten te hebben, moeten we toch ook terug. Zoeken Isman weer op en dalen af. Potverdikke, heb ik dit vanochtend beklommen??!! Re-te-stijl. Mijn gevoel wat al bevredigend was, wordt 't nog meer. I did it! We did it! En wat is het mooi om in het vroege zonlicht daar af te dalen. We stoppen regelmatig om om ons heen te kijken en te genieten. Kijken en lopen is lastig, want voor je 't weet glij je een paar meter naar beneden. Be careful! Slowely!
Zittend in de auto op de terugreis geniet ik na en voel ik hoe mijn lijf zegt: goed bezig geweest wijffie!







..... uitrusten doen we later, in onze in Nederland via, uiteraard, Airbnb geboekte Bamboo Eco cottage tussen de rijstvelden. Mmmm, dat willen lijf en geest echt wel. Even relaxen na twee intensieve super fantastische en bijzonder memorabele dagen.

dinsdag 27 oktober 2015

Pura Tanah lot en Ubud

PURA TANAH LOT
en
UBUD


Zaterdagmiddag namen we voor heel even weer afscheid van Kevin. Toch weer even een emotioneel momentje. Met een brok in m'n keel en vochtige ogen. Het was zo fijn bij hem te zijn. Zo fijn dat het vreugde-emotie liet opwellen in mijzelf. Het is goed. Het mag er zijn. Het waren twee hele fijne dagen en nu gaan wij, Lief en ik, samen verder op pad met onze travelbags. Benieuwd wat 't ons gaat brengen. De oom van de Balinese moeder van de jongens bracht ons naar Ubud. Maar eerst nog even een bezoekje aan de zeetempel, staand op een rots in het water, de Pura Tanah Lot. Misschien wachten we hier op een mooie sunsetting, maar al lopende naar de tempel hadden we snel door dat we hier niet bleven. Leuk, mooi en bijzonder om gezien te hebben. Maar we waren niet alleen. En dan was 't nu nog niet druk, aldus onze 'chauff'. Maar voor ons druk genoeg en te toeristisch. Ook hiervan zeggen we: deze moet je toch eigenlijk wel gezien hebben. Een klein heiligdom op een bij vloed door de branding omspoelde rotspartij. En voor de Balinezen een belangrijke voorpost tegen de gevreesde machten van de onderwereld.
We wachten de sunset niet af en vragen de chauffeur ons door te brengen naar Ubud. Naar ons volgend Airbnb slaapadres Alang Alang House. Geboekt via het internet toen we nog bij Kevin waren. Eigenaar schijnt een Japanner te zijn en het 'huis' wordt gerund door een Balinese familie, waarvan Mr. Ketan de woordvoorder is. We zijn nieuwsgierig ... op naar Ubud.



Ubud
Op ongeveer een uur rijden van de hoofdstad Denpasar ligt Ubud. Een redelijke plaats maar erg sfeervol. Een ontzettend fijne vibe en energie heerst hier. Vele ambachten zie je langs de kant van de weg, vele kunstenaars verkopen hun waar. Als je hier geen souvenirs kunt scoren dan weet ik het niet meer. Om gek van te worden op de Ubud-Market. Iedereen wil wat van me. Hallo! Weet je wel dat ik maar een travelbag van 70 ltr heb. Ik kan, en buitenom dat, ik wil niet veel meenemen. De Balinezen denken daar anders over. De Ubud-Market en het Ubud centrum zijn gezellig en uitermate sfeervol. Na de aankomst in onze homestay in het donker huren we de volgende dag een scooter. Een hele dag toeren we rond. Lief rijdt, ik achterop en met van die heerlijke 'potjes' op onze kaaskoppen. Dan pas leer je Bali kennen; althans onze mening. De rijstterrassen kwamen we onderweg tegen. Fascinerend en indrukwekkend mooi hier. Met een Bintang en een fresh Lemonjuice (no sugar) zeiden we tegen elkaar: 'dit is waar we 't voor doen. Deze bijzondere natuur met eigen ogen zien. Al toerend met de wind en zon in je gezicht, kriskrassend over de wegen (hier is 't niet zo enorm druk als in Denpasar) en zien waar je komt, waar je stop en wat 't je brengt. Een gevoel van vrijheid. Genieten. Bijzondere plekjes ontdekken. Dat is 'travelling' op z'n best voor ons!



Hier toch ook weer een ohja-momentje. We reden een 'one way' in en werden staande gehouden door, jawel, oom agent. Shit, hij doet enorm streng. Op de vraag naar papieren wist Lief het registratiebewijs van de scooter uit de zadelbak te vissen. En pakken we, het op het laatste moment in Nederland bij de ANWB toch nog gehaalde internationaal rijbewijs, en overhandigen hem deze. Je ziet dat hii ervan baalt dat we dit kunnen laten zien. Wij blij dat we hierin toch nog geïnvesteerd hebben. We krijgen een waarschuwing en maken rechtsomkeert. De verhalen dat buitenlanders flink getild worden bij boetes laten wij, gelukkig, aan onze neus voorbij gaan.




Airbnb - Alang Alang House
In Nederland zijn we groot fan van slaapadressen bij Airbnb aangesloten Nederlanders. Laat ze nu ook op Bali vele adresjes hebben. De charme van Airbnb? Je komt dicht bij de mensen, als je tenminste geen hotels boekt wat ook kan, en voor hele leuke prijsjes scoor je de meest heerlijk slaapplekjes ooit. Dit willen we natuurlijk ook op Bali.
We arriveren in het donker bij ons adres. Aan de buitenkant, gelegen aan een hoofdstraat, denk je dat wordt niks. Maar ja de foto's vertelden ons meer. Mr. Ketan staat ons op te wachten en we betalen snel de chauffeur. We lopen het erf van meneers family-campong op en komen weer in een andere wereld. Diverse gebouwtjes voor de familie (grootmoeder, mr. Ketan, zijn zoon en schoondochter, zijn dochter en weet nog meer die wie niet zagen), 4 kamers en 3 traditionele houten Balinese huisen op palen. We krijgen een kamer toegewezen met veranda. De kamer is klein, maar met een douche, toilet en de veramda erbij kunnen wij de komende nachten wel door. Het ontbijt is een keuzemenu en is goed. En de nasi goreng die dochterlief nog even voor ons maakt, smaakt goed. En dat voor 15.000 Rph, zo'n 1€.








Bali, de eerste indrukken!


BALI
DE EERSTE INDRUKKEN


Het verkeer
Een van de eerste indrukken die ik bij Kevin tot me nam was de enorme verkeerschaos. Niemand wordt hier beboet. Er gelden domweg geen regels. Maar wat je dan krijgt is een wirwar aan toeterende auto's en scooters die kriskras, linksrijdend, door elkaar rijden, elkaar links en rechts passeren. Wonderwel gaat dit fantastisch goed, zie je weinig ongelukken en wat het meest opvalt is het respect wat elke weggebruiker voor elkaar heeft. Als ik ze hier vertel dat een boze man op de snelweg op een afslag bij De Efteling agressief is geweest tegen een ander, wijzen ze denk ik hier op hun voorhoofd. Kunnen we een puntje aan zuigen met z'n allen in Nederland. Begrijp me goed; die chaos wens ik alles behalve. Autorijbewijs dat koop je. Of niet en je leert jezelf rijden. Net zo makkelijk. Scheelt veel geld in ieder geval, als je 't afsteekt tegen onze maatstaven!


De echte Balinees
Zoals Kevin ons aangaf voelen zij zich 'minder' en onderdanig aan anderen. Dat kan ik wel voelen. Ze willen de vloer nog onder je voeten schoonvegen, kussen of whatever. Het is een vorm van pleasing-gedrag in het kwadraat. In het begin vond ik het aangrijpend maar al snel besef je dat dit cultuurbepalend is. Hun glimlach is de meest brede glimlach die ik ooit heb gezien. De huisbaas van de jongens en zijn vrouw zijn van die echte Balinezen. Ze beschouwen die jongens als hun zonen. Ze noemen haar 'mum'. En tegen mij gaf ze al wijzend naar Kevin aan 'my son'. Prima. Bekommer je heerlijk om deze mannen. Ons kind heeft een Balinse moeder. Ze praat slecht Engels en als je aan de praat raakt, kom je bijna niet los van haar. Maar, net als vele Balinezen, die je jouw aandacht geeft. De liefde, puurheid en oprechtheid spat er van af. Alhoewel er ook minder lieve Balinezen zijn. De gevangenis op Bali, de Kerobokan prison, is er eentje waar je niet wenst te belanden. Gerund door criminelen, een aantal bendes zwaaien er de scepter, liggend midden in de stad van Denpasar, omheind met een stenen muur en prikkeldraad. Toch nog eens dat boek (Hotel K op Bali) lezen. Achterop de scooter bij Kevin kon ik de omheining aanschouwen en huiverden hij en ik bij de gedachte wat zich daar achter allemaal afspeelt.


Seminyak, het strand
De eerste dag even bij komen op het favo strand van onze jongens. Een half uur scooteren en je zit aan de kust. Redelijk zandstrand. Heerlijke zitzakken. Relaxt sfeertje en La Planchas mag dan de wat duurdere tent zijn in vergelijkimg met zijn buurman. Maar beiden zijn meer dan prima en bieden dat wat zoekt: relaxation! La Planchas is een heerlijke kitesurf/beach toko waar je helemaal zen van wordt. Aan het einde van de dag wordt het strand nog sfeervoller met parasolletjes en lampjes. Al die gekleurde zitzakken en parasolletje. Degene die me kennen weten dat ik van al die kleuren vrolijk wordt. De beachsetting en een sunset die prachtig kan zijn. Natuurlijk net niet toen wij er waren; maar dat mag de pret niet drukken. Dit alles maakt deze relaxte dag voor ons compleet. Nog even heerlijk uit eten in Warung Sobet II waar de jongens ook vaker komen om te genieten van een overheerlijke saté maakt het übercompleet. Geen minpuntjes dan? OK, Seminyak is redelijk toeristisch en dat is niet zozeer wat wij zoeken. Maar hier moet je toch echt wel even een kijkje nemen. En geproefd hebben van het relaxte Balinese strandleven.


Het eten
De overheerlijke mango's die ik als ontbijt bij Kevin at smaken zoooo verrukkelijk. Dan is een mango geen mango in Nederland. Dit had ik al eens ervaren in Zanzibar, maar ook hier smaken ze vele malen lekkerder! 
De buurvrouw van Kevin en Charmain, een soort van stalletje aan de weg, leerde ons de eerste echte Baligerechten kennen. Kevin's favo's: nasi goreng en sotam ayam. So, en wat is de sotam ayam lekker en pittig! Sotam = soep, Ayam = kip .. een goed gevulde kippensoep dus met een schaaltje rijst erbij. Waarbij 't de bedoeling is dat je je lepel rijst door de soep haalt. Ohja, ze vroeg of ik er gekookte kippentenen in wilde. Uh, doe maar niet. Ook voor Kevin gaat dat tever! Deze hardwerkende buurvrouw is een mooi mens! Zij leerde ons dat streetfood echt niet verkeerd hoeft te zijn. Alles vers gesneden, gewokt op een campingstelletje in een wokpan die ze schoon maakt. Gewoon goed kijken waar je je eten haalt. En dan genieten van de meer dan biologische, pure smaken van vers bereid Balinees streetfood. I like it!


Het weer
Ondanks dat als je de vertrekhal uitkomt er een klamme warme deken op je gegooid wordt, ondervind ik er geen hinder van. Het is heerlijk. Er staat vaak een lekker briesje. De temperatuur is overdag, denk ik, tussen de 33-37°C en 's nachts zakt hij niet onder de 25-26°C. Om half 7 is 't aardedonker en doordat het zonnetje weg is voelt het dan aangenaam. Is het dan echt niet warm? Tuurlijk op de scooter, uit de wind op een marktje loopt t zweet in je bh, maar heej laten we niet klagen. Het is gewoon lekker als je 't afsteekt tegen Nederland!


De natuur
Denpasar is een 'big city'. Natuurlijk heeft een citytrip z'n charme. Maar ik kom voor de natuur. En al rijdend naar het strand of verder het binnenland in richting Ubud zie je meer groen. De palmen, kokos- en bananenbomen, de ongelooflijk groene vegetatie en mooie bloemen waar ik mee bloemschikte of soms nog op vaas zet, zie je hier 'kicking alive' in 't echt. Zooo fascinerend mooi. En de kleur groen is hier indrukwekkend groen. De eerste indrukken van de rijstterassen?! Wauw, wauw, indrukwekkend groen ... stiltemomentjes genoeg al gehad. Mijn genietertje staat op vol vermogen open. De komende dagen dus gaan met die genieter!




zaterdag 24 oktober 2015

Het weerzien!

HET WEERZIEN!


Daar Landen we dan. Denpasar, vliegveld van Bali. Het is 22.15u (plaatselijke tijd > 6 uur later en komend weekend zelfs 7 uur later dan in Nederland). Blij dat we er zijn. Al met al een lange reis die je niet in de koude kleren gaat zitten. Maar koud voelt 't alles behalve. Een warme vochtige deken vouwt zich uit over ons als we, na het ophalen van onze bagage, de aankomsthal uitkomen. Dit keer geen spannend momentje; we zien vrij snel onze gesealde backpacks op de band vallen. Altijd fijn! Nu scheidt ons alleen nog de douane van het weerzien met Kevin. Ruim zeven weken is hij weg. OK, nog niet lang. Maar voor mij lang genoeg om mezelf af te vragen: hoe vindt hij 't dat we komen, vindt hij 't net zo fijn als ons, denkt hij wel 's aan z'n ouwelui, hoe leeft hij daar, welke mensen heeft hij om zich heen, voelt 't goed. Kortom: ik vind het oprecht spannend, maar ook enorm fijn om 'm te kunnen omhelzen, in levende lijve te kunnen zien en te voelen, proeven, ruiken waar hij vertoeft. 

Het moment wat meerdere malen in het vliegtuig mijn gedachten heeft gepasseerd is daar. We komen de schuifdeuren door en daar staat hij. Achter een fikse rij van mensen achter dranghekkens die ook deze en gene komen ophalen te zien aan de bordjes staat hij samen met een kleine Balinees (de oom van de huisbaas en onze driver). Eerst nog even omlopen om vervolgens bij hem te kunnen. Een fijne warme aangename omhelzing en ogen die oprecht sprankelend zeggen: 'fijn dat jullie er zijn'. De stevige druk, de kussen. Het voelt zo goed! Kevin geniet van onze nieuwe indrukken van de taxiritjes en we vertellen over en weer de eerste belevenissen. De taxirit duurt, voor m'n gevoel lang, maar is in werkelijkheid een halfuurtje. Pfffft....wat rijdt de chauffeur langzaam. Kan 't niet sneller! Uiteindelijk komen we aan bij de Homestay van Kevin en studiegenoot/medereiziger en Bali-ganger Charmain. Heerlijk om ook hem te zien. De beloofde knuffel van zijn moeder geef ik hem. Zij komt later, in december, op bezoek bij de jongens. We bekijken 't gemeenschappelijke keukentje en Kevin's kamer. De huisbaas komt ons begroeten en laat ons vervolgens onze kamer zien. Nu pas voel ik hoe moe ik ben. Al met al een lange reis en ik merk dat m'n lichamelijke systeem van slag is. Weinig beweging, anders eten en hoog in de lucht voelt voor mij als even 'out of order'. Lief heeft hier overigens nooit last van. Laten we 't maar aan mijn gevoelige systeem ophangen. Bij de reuk van de ontsmettingsbruisballen in onze douche trekt m'n systeem 't niet meer. Oververmoeid, spanning en indrukken veroorzaken dat mijn maag zich tegen me keert. Een goede nachtrust, dat heb ik nodig. Dan ben ik weer 't vrouwtje! De huisbaas en daarna Kevin ook die eerst bewonderend ons bad bekijkt, de jongens hebben namelijk geen bad, verlaten onze kamer. Alle spullen laat ik voor wat 't is. Voel me gelukkig, maar ook 'ellendig'. Een goede nachtrust heb ik nodig, meer niet. Dan kan ik weer optimaal genieten! Genieten van elkaar en een nieuw stukje aarde waar we nog nooit zijn geweest. Heerlijk!

De vrijdag en een stukje zaterdag zijn we bij elkaar om uiteindelijk zaterdagmiddag verder Bali in te trekken. Kevin en Charmain nemen ons mee naar hun plekjes. Daar waar ze eten, boodschappen doen, de wasserette en ga zo maar door. En weet je wat zo leuk is. Kevin is enorm trots, trots om ons alles te laten zien, de mensen kennen hem her en der, wat maakt hij er samen met Charmain iets moois van. Wat geniet ik hier van. Wat doet hij 't goed; alle credits voor hemzelf! We spreken 't ook uit. Het is tenslotte ook iets waar hii zelf trots op mag/moet zijn! 

Ohja, en weet je waar ik nog 't meest van genoot die twee dagen? De scooterritjes bij hem achterop door de verkeerschaos van Denpasar. Ongelooflijk! Maar wat voelde het fijn, leuk en veilig. 
Achterop bij je zoon in een omgeving die ik als een spons absorbeer. 
Love it here!



De vluchten met Qatar Airways

DE VLUCHTEN
met 
QATAR AIRWAYS

Daar was dan de dag. De dag van vertrek. De laatste twee weken ging het meer en meer leven. Borrelde het inwendig en werd het verlangen om naar Bali af te reizen groter. Om het land te ontdekken, maar meer ook om te zien hoe ons kind zich daar staande houdt aan de (bijna) andere kant van de wereld. Eerst moesten er nog wat kilometers afgelegd worden. Om precies te zijn, volgens het scherm van de vliegtuigstoelen voor ons, ruim 12.000 km's! OK. Qatar Airways kom maar op en maak 't, voor zover dat kan in een vliegtuig op de vierkante meter, comfortabel en enigszins fijn. Want ons vooruitzicht is: kale vliegtijd in totaal 15 uur - totale reistijd 25 uur. Een nachtje overslaan, gebroken nachtje of een kort nachtje. Ach, dat lukt ons tijdens de carnaval ook. Dus......let's go!

Eerst nog even treinen naar Schiphol. Met vliegen op het eind van de middag is dit goed te doen. (Schoon)ouders vergezelden ons op dit treinritje. Ze zwaaiden ons door de douane om ca. 14.30u. Om 15.00u melden wij ons bij gate F5. We keken elkaar in de ogen op weg naar het vliegtuig. En zonder woorden voelden we het. Weer een stapje dichterbij. Exact, zoals gepland, stegen we om 16.10u op met de QR276 naar Doha; vliegveld in Qatar. Een tochtje van 6 uren. Goed te overzien. Een goede vlucht met prima service en voor vliegtuigeten gewoon lekker eten (!), genoeg films te zien, prima beenruimte (ik zat dan wel aan 't gangpad wat scheelt). Helaas geen extra ruimte ter beschikking; vliegtuig zat vol. Dan maar gokken op de tweede helft. Om resp. 22.15/23.15 (NL-tijd/Qatar-tijd) zetten we voet op Qatarbodem. Na eerst daar wat rondgekeken te hebben.

Tjee, wat een chique vliegveld. Groot en tegen alle verwachtingen in weinig mannen in lange witte gewaden en vrouwen in zwarte burka's. Maar wel veel volk in alle soorten en maten. Luxe auto's. Sieraden. Gerenommeerde namen (van Michael Kors, D&G tot de McDonalds). 

Na nog een koffie genuttigd te hebben op zoek naar de quite-room. Een ruimte waar we misschien toch nog even een tukje kunnen doen. Na eerst de room voor mannen en daarna de vrouwenruimte, uiteindelijk toch de gemengde-family-room kunnen vinden. Hoe ziet zo'n ruimte eruit? Heel veel stoelen, die best comfortabel liggen, op een rijtje. Maar ja, ik ben een buikslaper. Dat gaat 'm in zo'n stoel niet worden, natuurlijk. En mezelf kennende moet ik ff wat slaap pakken wil ik overeind blijven. Dus ..... fleecevest op de grond, m'n kussentje en mezelf erop gelegd. En jawel hoor, met oordoppen in, nog enigszins kunnen slapen. 

Uitgerust? Nee, dat komt later wel.Fris en fruitig? Niet echt, maar mezelf toch enigszins opgefrist op een van de vele enorm chique toiletruimtes. Tegen 06.30 uur naar gate C13 om te boarden voor de vlucht QR960 die om 08.30u opstijgt. Negen lange uren naar Denpasar, de hoofdstad van Bali. Daar waar Kevin woont en werkt. Lieve schat, we komen er aan!

Oh ja, nog een spannend momentje! Op Schiphol, net voor de handbagegecontrole, ben ik tot m'n schrik m'n boardingpass kwijt. Hij zit niet meer in m'n paspoort. Vliegensvlug door de slinger-de-slanger-poortjes terug om te zien of hij ergens ligt. En jawel hoor, m'n hart maakt een sprongetje, daar knipoogt hij naar me. Pffffft.....ik weet 't wel spannend te maken. Lief dacht er ff anders over en keek me met een schuin oog aan en dacht: 'dat begint lekker'. Maar zoals onze jongste altijd zegt: 'komt oal hoed'.

zondag 18 oktober 2015

Let's go exploring Bali



LET'S GO EXPLORING BALI
DAAR WAAR ONZE ZOON TIJDELIJK WOONT EN WERK






AFTELLEN & VOORBEREIDEN

Het aftellen is voor ons begonnen. Het weekend benutten we om het huis(houden) aan kant, schoon en op orde te krijgen. Dan kan de jongste ZoonLief, die achterblijft, hiervan heerlijk genieten. Hij past op zichzelf en 't huis! Nog twee dagen werken. En oooh, wat werkt dat lekker; werken met dat fijne vooruitzicht van vrije tijd, een mooi land en een weerzien met je kind. En dan ... dan breekt woensdag 21 oktober aan. De dag dat we later in de middag aan boord stappen van een Qatar-vlucht naar Doha. Om daar vervolgens 9 uur te moeten wachten -kan de pret echt niet drukken!- voor we verder kunnen naar Denpasar. Onze eindbestemming, de hoofdstad van Bali. De stad waar onze oudste met zijn studiegenoot alweer vanaf 9 september vertoeft.

Ook wij stappen net als Kevin, maar iets minder rigoureus, uit onze comfortzone. Daar waar we voorheen vast wilden houden aan zekerheid en alles op voorhand vast legden (denk aan verblijf, excursies, etc.) doen we het nu anders. Heerlijk, de reizigers in ons komen beetje bij beetje naar boven. Twee stoere 70 ltr travelbags zijn gekocht. 



Door onze back-to-basic kampeerervaringen ben ik wel gewend weinig mee te nemen op reis en weet ik dat je, ook als vrouw, met weinig uit de voeten kunt. We gaan 't ervaren en beleven. Twee keer ben ik door m'n reisbagage gelopen. Twee keer legde ik weer dingen terug in de kast. Alles past in m'n travelbag. Bij thuiskomst kan ik vertellen of ik het juiste, precies goed of (toch nog) teveel  mee had.                                   

Ik ben ingelezen in Bali. Een reisgids, Facebook, diverse travelblogs en Google-zoektochten leveren een schat aan informatie. Misschien wel teveel. We zijn er tenslotte maar 13 nachten/12 dagen. Hoe meer ik over Bali lees, hoe meer Kevin ons laat mee genieten van zijn leven daar, hoe meer we beseffen dat 't een bijzondere reis naar een dito eiland wordt. Let's go exploring Bali. En dan 't liefst buiten de gebaande toeristische paden.
Natuurlijk hebben we een Bali Bucketlist opgesteld. 

Onze Bali Bucketlist:
- genieten van een fantastische zonsondergang op 't strand
- slapen tussen de rijstvelden
- mountainbiketocht door de rijstvelden
- sunrisetrekking mount Batur
- Gili Eiland (Air) bezoeken
- zeetempel Pura Tana Lot Bij zonsondergang
- Monkey Forrest
- Tegenungan waterval
- Plaatsjes bezoeken: Seminyak, Uluwata, Lovina, Sanur
- rafttochtje / canyoningtocht Aling Gorges
Na afloop kunnen we checken of 't gelukt is! 
M'n reisdag(notitie)boekje, mini iPad en uiteraard, ons fototoestel, gaan mee. Om onze momenten vast te leggen. Alhoewel onze persoonlijke harde schijven het meeste gaan voelen, proeven en beleven om 't op te slaan tot herinneringen! 

Maar boven dit alles staat met stipnotering op nummer 1 het weerzien met Kevin. Nog steeds zijn we meer dan trots op hem, vinden we het stoer en meer dan bijzonder dat hij daar aan (bijna) de andere kant van de wereld z'n draai meer en meer vindt of heeft gevonden. Woont en werkt met en tussen de locale mensen, geniet van het leven daar, leuke heerlijke gezellige dingen onderneemt en het eiland verkent. Wat lijkt het me heerlijk om hem weer 'live' te zien, hem als moeder weer even te mogen omarmen. Gewoon even dat stukje van jezelf terug te zien! Te zien waar hij woont, leeft en welke mensen hij om zich heen heeft. En wat dit alles met 'm doet. Kortom, genieten van dat waar hij van geniet. 
Mezelf wel afvragend hoe fijn, leuk en gezellig vind hij 't dat we een kijkje komen nemen, dat hij ons weer ziet? We gaan 't ervaren.

De eerste nacht(en) slapen we bij de jongens in hun appartementencomplex in Denpasar. Na het eerste weerzien gaan we het eiland rondtrekken. In de tussenliggende periode gaat Kevin nog op een fikse trekking naar Lombok (beklimming Rinjani). Om vervolgens op het einde van onze periode elkaar weer gedag te zeggen voor een aantal maanden. Dat we kunnen zeggen: we hebben genoten van een aantal mooie momenten samen, daar aan de (bijna) andere kant van de wereld. Ik.Wij.Hij.VanIersel

Ik heb er zin in. Zin om elkaar te ontmoeten, nieuwe reiservaringen op te doen. 
Op zoek naar mooie momenten, mooie mensen, mooi plekjes op aarde, mooie herinneringen voor later. Explore our world!