Vier november werd zeven november

DRIE DAGEN LATER

VIER NOVEMBER WERD 7 NOVEMBER

 

 

Na twee hele korte nachtjes van 3 tot 4 uur slaap vatten; dan weer wel in hotelkamers en geen vliegveldovernachtingen. Na heel veel geduld hebben; ruim 3 uur wachten in een stilstaand vliegtuig omdat er heel veel 'recovery-vluchten' weg moeten en het 'flightplan' op de een of andere manier niet op groen gaat. Na een extra stop op Muscat, of nee wacht, tijdens de vlucht wisselen we Muscat toch maar in voor Karachi -the place to be in Pakistan- om te wisselen van 'cabinecrew' met nog een extra wachtuurtje. Na een vluchtige blik op de hoge bouwwerken, verlichte skyline van Doha in Qatar. Na een vlucht volgens planning van Doha naar 'ons' Amsterdam. Na travelbags die van bagageband nr. 15 rollen. Na een NS-treinrit van 2 uren. Na al dit alles, komen we dan toch eindelijk aan in ons Klompendorp, Ovezande. Nooit gedacht, maar echt waar: drie dagen later dan voorzien. Altijd weer een fijn moment; de thuiskomst.

Wat een reis. Wat een ervaring. Ik wist het al wel. Ik ervaar het altijd weer als we op reis gaan. En het maakt niet uit of dit dichtbij of ver weg is. Reizen maakt je flexibel(er). Je leert meer dan ooit relativeren. Je ontdekt meer en meer wat belangrijk voor je is. En het 'Go with the flow-principe' wat ik probeer aan te hangen, moet meer dan eens in de strijd gegooid worden. Maar wat krijg ik er veel voor terug. Ik zie dingen die ik dichtbij huis niet kan zien. Ik ontmoet bijzondere mensen die me raken en me bij blijven. Ik ervaar culturen die haaks op die van ons kaaskoppen liggen. En oh, wat kunnen we daar van leren. Kijken hoe ik dit weer kan integreren in ons leven. Wat overigens niet altijd lukt. Maar dat hoeft ook niet. Stap voor Stap. Ik besef meer dan ooit weer hoe goed we het hier hebben. Ik bevind me in landschappen en natuurlijke omgevingen met ander soort beestjes en dieren die me kippenvel bezorgen. Niets is zo mooi en puur om mens en dier in zijn natuurlijke habitat te zien, te ontdekken, erbij te zijn. Niet baden in luxe. Met weinig op pad. Soms afzien. Een 'genietertje' dat open staat op vol vermogen. Dat is voor mij reizen in optimaforma.

 

OK, je denkt nu als lezers: 'kun je ook nog wat minder leuke dingen opnoemen dan?'. Natuurlijk want dat hoort ook bij reizen en zeker bij verre reizen. Het gaat nooit zoals je het in eerste instantie voor ogen hebt. Hoe goed je je ook voorbereidt of inleest. Er zijn altijd weer dingen waarbij je mijn 'Go with the flow-principe' stevig moet inzetten. In mijn geval dit keer: een mobiel die mee in zee gaat, vastzitten door natuurlijke omstandigheden, 3 dagen later bek-en-bekaf thuiskomen, soms even de hitte niet kunnen verstouwen, of opdringerige mensen die echt wat willen verkopen van je af willen slaan, gewoon even genoeg hebben aan jezelf, niet weer van A naar B willen verkassen. Maar ach....is dat in het gewone leven ook niet. Dat je even genoeg hebt van alles en iedereen om je heen.

 

Ik heb genoten van onze reis, ons samen op pad zijn, het beleven van prachtige reisavonturen en dito ervaringen, het weerzien met onze oudste zoon in Denpasar op Bali en bij thuiskomst van onze jongste die ook prima met onze (langere) afwezigheid heeft gedeald. Kortom, mijn reisblog leggen we weer even in de kast. Ik heb genoten van het schrijven en delen van mijn en onze ervaringen. Mooie herinneringen voor ons om na te lezen. En uiteraard bundelen we dit alles weer in een prachtig tastbaar fotoalbum. We gaan nieuwe plannen maken. Er valt nog zoveel te ontdekken op onze aardbol. Let's go and explore it!

Home is where the hart is.

Daar, waar ook ter wereld, jij je goed voelt, daar ben je thuis.

 

 

Dé verlenging

DÉ VERLENGING

oké - nog een, twee of meerdere nachtjes .....

Een verlenging. Met sport, welke sport je dan ook beoefent, wil je eigenlijk geen verlenging. Dit betekent dat beide partijen gelijkwaardig sterk zijn of dat je je voorsprong uit handen hebt gegeven. Wat ook kan is dat je er nog wat van gemaakt hebt en nu voor de winst gaat. Hoe voelt onze verlenging. In eerste instantie baal je. Maar weet je ook dat je er weinig aan kunt doen. Just go with the flow!

Het afscheid.

Met een brok in m'n keel en waterige ogen, die in de taxi toch flink tranen, hebben we afscheid genomen van onze fijne vent en dito studiegenoot. Ze redden het wel. Ze hebben het fantastisch hier. Zijn meer dan goed geacclimatiseerd en hebben een tweede 'huisje weltevree' gecreëerd. Chapeau jongens! Ik ben geen kei in afscheid nemen van dierbaren. Dus tot aan het vliegveld heb ik tijd nodig om hem daar in gedachten achter te laten. We kijken nu weer vooruit. Op naar die andere knul die het alweer een poosje zonder z'n moeder moet redden. Maar volgens de whatsappjes en zijn eigen zeggen gaat ook hem dat goed af. Voel me bijna onmisbaar worden. Nee hoor. Een goede zaak dat ze zelfstandig en steeds meer hun eigen leven (gaan) leiden en ons minder nodig hebben. Tot zover het afscheid. Terug naar onze verlenging.

Aangekomen op het vliegveld voelen we ons uitgerust. We hebben zin in de terugreis. Als je eenmaal in terugreismodus sta, wil je gaan. Op de 'flightschedulesigns' ontdekken we direct dat een aantal vluchten al op 'cancel due to vulcano' staan. Gisteren vertelde Charmain ons al dat de Rinjani op Lombok weer tot uitbarsting (rook) was gekomen. Eerder tijdens ons verblijf ook al waardoor Kevin's trekking niet doorging. Sneu vinden we dit. Naar alle waarschijnlijkheid gaat hij dan, later in de maand, helemaal niet meer door. Zou jammer zijn. Was een mooie kans en ervaring voor hem, zo'n bijzondere trekking van 3 dgn. Denk je dat wij, door deze eruptieberichtgeving, dan denken aan onze vluchten? Tuurlijk niet! Onze vlucht staat vooralsnog op 'estimated'. Dus inchecken maar. Tijdens de incheck wordt ons gevraagd nog niet door de immigratie te gaan en berichtgeving af te wachten. Het vliegveld is tot 23.30u gesloten. OK! Het is niet anders. Wachten dan maar. Zittend op de grond overzie ik de chaos, de frustratie bij sommigen, de ongeduldigheid van anderen en verderop een nonnetje heel sereen, kalm wachten. Lief ziet 'r ook. Zou zij een schietgebedje kunnen doen voor ons? Ons onderbuikgevoel zegt dat 't niet meer gaat lukken, vandaag. Toch blijf ik hopen. Helaas! Het vliegveld blijft dicht. Potverdikkie, die stomme vulkaan. Qatar regelt het goed. Bagage krijgen we terug, worden ondergebracht in een -voor ons doen- sjiek hotel, Hotel Aston Kuta. Heerlijk. Een douche. Een bed. Dat is alles wat we wensen. We zetten de wekker op 7u, kort nachtje. Tijdens het ontbijt ontvangen we een brief van Qatar; inchecken om 14.10u, vliegen om 17.10u. Maar nog geen twee uur later vernemen we dat het vliegveld tot morgenochtend 9u 'closed' is (lees NL-tij: wo > do 2u). Just another day in paradise. 

Plannen herzien. De gesealde travelbags toch maar voorzichtig openen. Ben te warm aangekleed voor hier. Reiskleding uit, huppakee. Dagrugzakken herschikken. Lunchen. En dan Kuta verkennen. Laten we hier nog niet geweest zijn. Dit lieten we links liggen. Het Lloret de Mar op Bali voor de vele Australiërs hier. Maar ach, nu we er toch zijn voegen we deze plaats nog toe aan onze Bali-bucketlist. Mooi meegenomen. We wandelen naar het strand en zoeken aan de 'boulevard' een plek in de schaduw met wifi. Heerlijk schrijven onder het genot van een fresh Orange -ben fan van fresh lemon juice  no sugar. Maar die hadden ze niet-.E--boek lezen en relaxen. Lief leest de PZC, digitaal. Whatsappjes van familie en vrienden stromen binnen. We zijn op nieuws. We zijn wereldnieuws. Samen met ruim 47.000 andere gestrande reizigers. Met de wind in onze haren en het geluid van de beukende golven en ruisende zee houden we het vanmiddag wel uit.

Duimen dat morgen de roet is gevallen en dat we kunnen opstijgen. Koers naar Doha en dan richting Amsterdam. We komen vast een keer thuis. En dan weet ik ook dat Kevin zijn geliefde weer in de armen kan sluiten. Zij vertrekt vrijdag vanaf Schiphol. Laten we voor allemaal hopen dat de 'assie' snel daalt, optrekt of wat dan ook. Tot die tijd genieten we nog maar even van de warmte, de paradijselijke zeezichten en Balinese geuren en gastvrijheid.

Geen ohja-momentje? Oké dan. Vrijdag start ik met een voor mij nieuwe opleiding. Mijn allereerste lesdag. Die moet ik inhalen. Maar ook in dit geval: er zijn ergere dingen!

Terima kashi - dankjewel Bali

TERIMA KASHI - DANKJEWEL 
BALI 

Exact 14 dagen weg van huis, 13 nachten op Bali overnachten en effectief 12 volle dagen om te genieten van een weerzien met Kevin en het eiland Bali te ontdekken. Totaal 12 dagen zijn misschien te weinig, denkt menig lezer nu. Meer zit er op dit moment niet in voor ons. Maar beter iets dan niets, was onze gedachte. Wel een reden om het maximale uit deze 12 dagen te halen. Met deze intentie vertrokken we op 21 oktober 2015. Terugkijkend op de afgelopen periode mag een ieder zelf bepalen of we het maximale eruit hebben gehaald. 

Wij zeggen volmondig: 
JA, het had niet beter gekund!

Op een van mijn eerste blogs van deze reis noteerde ik onze Bali-bucketlist. Als we deze doorlopen dan wordt ik blij en gelukkig. Kijk mee:

- Genieten van een fantastische zonsondergang op 't strand CHECK

Wat hebben we 'beautiful sunsets' gezien. Die op Gili Air blijven ons zeker bij. De zon lijkt hier veel groter, de kleuren zijn anders en krachtiger. Waarschijnlijk omdat we dichter bij de evenaar zitten?

- Slapen tussen de rijstvelden CHECK

Dit was wel een van de meerdere memorabele ervaringen. Slapen in de Bamboo Eco Cottage temidden van de rijstvelden en de bijbehorende rust en geluiden. Een magisch plekje op aarde daar!

- Mountainbiketocht door de rijstvelden CHECK

Sportiviteit en cultuur samenvoegen. Heerlijk. Op en top genieten. Veel gezien hierdoor en informatie meegekregen tijdens deze privé fietstocht. Just he, me and our guide One. Lovely!

- Sunrisetrekking Mount Batur CHECK

Vermoeiend door de hitte en stijle klim op het eind. Maar de beloning van het uitzicht en de zon die ineens zichtbaar is maakte dit onvergetelijk!

- Gili Eiland (Air) bezoeken CHECK

Een bounty eiland met een enorm fijne sfeer. Het verblijf van een nacht zou dit eiland tekort hebben gedaan. Vandaar twee nachten en een ervaring rijker: snorkelen met zeeschildpadden. Magistraal moment, mede omdat ik m'n mobiel mee 'down under' nam.

- Zeetempel Pura Tana Lot bij zonsondergang CHECK

We hebben de tempel gezien. Apart. Bijzondere ligging. Maar de zonsondergang hebben we niet afgewacht. Is vast fantastisch, maar we vonden dit een re-te toeristische plek en hierdoor -voor ons- 'zondetijd'.

- Monkey Forrest CHECK hetzij op andere wijze dan gedacht

Hebben we geskipt in het programma door de vele verhalen over deze brutale en agressieve beesten. Uiteindelijk konden we een roedel van deze apen toch aanschouwen op de top van de Mount Batur. Dus...min of meer toch gezien

- Tegenungan waterval

Helaas, geen watervallen opgezocht. Omdat Bali al zolang droog staat -ze wachten hier met smart op het regenseizoen dat door de klimaatverandering zich ook verlegd- zijn de watervallen momenteel niet bijzonder, volgens zeggen. Dus hier hebben we dan ook geen tijd ingestoken.

- Plaatsjes bezoeken: Seminyak, Uluwatu, Lovina, Sanur CHECK twee van de vier

Seminyak: heerlijk met de boys op het strand hier gezeten om bij te komen van de heenreis. Leuke plek. Heerlijke sfeer

Uluwatu: helaas, dit is niet meer gelukt; Gili Air kreeg voorrang.

Lovina: hier hebben we oog in oog mogen zijn met vele dolfijnen. Mega mooie ervaring!
Sanur: op doorreis zijn we hier heel even geweest. Geen tijd om verder Sanur in te gaan.

- Rafttochtje / canyoningtocht Aling Gorges

Helaas dit was qua tijd niet meer in te plannen.

Zittend aan de rand van het zwembad in het complex bij Kevin, die nu aan 't werk is, bekruipt me een enorm dankbaar gevoel. Ik weet dat onze knul een tweede thuis heeft hier op Bali, dat hij samen met Charmain enorm geniet van hetgeen nu op hun pad ligt. We hebben een behoorlijk deel van Bali gezien, vele bijzondere en memorabele momenten met z'n 2tjes gedeeld en magische ervaringen opgedaan. Dit alles tezamen maakt Bali voor ons onvergetelijk. Wij maken ons op voor een terugreis naar Nederland. Vannacht om 01.10u -18.10u NLtijd- is het dan toch echt zover. Verlaten onze voeten Bali.

Terima kashi Bali!

De Balinese moeder van Kevin en Charmain met offeringsattributen....

Bounty eiland, schildpadden en onrustige vaartocht

BOUNTY EILAND, SCHILDPADDEN

& EEN ONRUSTIGE VAARTOCHT

The Gili eilanden

Voor de kust van Lombok, op vaarafstand van Bali, liggen drie eilandjes, the Gili Islands. Gili Trawagan; het grootste, druk bezochtste en party eiland. Nee, dat wordt 'm niet. Gili Meno; het middelste en voor de echte rustzoeker met weinig faciliteiten. Gili Air; het kleinste, rustig maar met meer faciliteiten dan Meno. Uiteindelijk, we hebben slechts tijd om een eiland te bezoeken, kiezen we ervoor om Air met ons bezoek te verblijden. Met de fastboat er naar toe. Een soort van Miami Vice speedboot met 3 motoren waar max. 45 man op kan. Deze brengt ons in 2 uur naar ons eiland. Een soort Efteling-attractie-spanning ontwikkelt zich in m'n buik. Het gaat hard, je zit oncomfortabel en de boot maakt harde en rake klappen op het water. Je moet er wat voor over hebben om naar een bounty eiland af te reizen.

En het is de moeite waard! Wat een heerlijk relaxt eiland. Een soort van flowerpower-gevoel heerst hier. Heerlijke hippietentjes, een eiland wat je in 1,5 u kunt rondlopen, geen gemotoriseerd verkeer, alleen fietsen en paard met wagen. Alle ingrediënten om te relaxen zijn aanwezig. Al snel blijkt dat een nacht hier te weinig is. We herzien onze plannen. Regelen de volgende dag dat we 2 november weer terug naar Bali gaan en onze bamboe hut bij Bale Kampung blijkt ook nog een nachtje beschikbaar voor ons. Een heerlijk relaxt en goed gevoel maakt zich van ons meester. Oké, we missen dan Uluwatu -de mooie zuidkust van Bali waar we ook nog een tempel wilden bezoeken-. Maar we denken gelukkiger te worden van snorkelen/zwemmen tussen de schildpadden. Keuze's maken. Daar bestaat het hele leven uit, toch?

Snorkelen met schildpadden.
Inderdaad hier werden Lief en ik erg gelukkig van. Weer een pracht van een ervaring erbij op onze persoonlijke harde schijven. Een dagdeel op snorkeltrip. We leggen aan voor vier snorkelsessies. Twee met schildpadden rondom Gili Meno. Een om te genieten van de gekleurde koraalriffen -blauw, roze/rood, geel/groen- en een voor de mooie vissen. Nu hebben wij in Egypte met de familie al eens gesnorkeld en dat was qua diversiteit aan gekleurde vissen de top. Maar ook hier wemelt het van de mooie vissen. Het blijft bijzonder om dit liggend op je buik in het water, wat resulteert in twee enorm verbrande ruggen, met eigen ogen te zien. 
Wederom een dag om nooit te vergeten. Letterlijk! Want hier had ik toch wel een groot ohja-momentje. Oftewel shit happens. Op het moment dat ik, op aanwijzing van onze snorkelgids mijn eerste schildpad voor me zie in het het blauwe water, schrik ik. Shit m'n mobiel. Die heb ik met me mee genomen. Grrr..... Ik kan nu twee dingen doen. Of m'n dag laten vergallen door het feit dat m'n mobiel doordrenkt is van het zeewater en gecrasht is. Waar ik nu dus niets meer aan kan veranderen. Of ik pluk m'n moment met deze schildpad die omhoog komt om lucht te happen vlak voor m'n neus. Ik kies voor dat laatste. Uiteraard heb ik daarna wel even flink gebaald. Maar hé, kom op, er zijn ergere dingen -gelukkig is m'n mobiel niet meer spliksplinter nieuw-. Wel hoop ik dat de foto's van m'n kaartje bewaard zijn gebleven. Maar dat alles voor later zorg als we thuis zijn. Ik laat nu deze 'zorg' achter in de oceaan. Eerst nagenieten van ons moment met vele schildpadden. Schitterende beesten! Wat een ervaring.

Een ander ohja-momentje hebben we, of liever gezegd ik, bij terugkomst in onze bamboe hut. Bij het verzetten van mijn travelbag zie ik in m'n ooghoek iets bewegen. We zijn wel wat gewend qua ongedierte hier. Gecko's, sprinkhanen, mieren in alle vormen en kleuren. Maar deze is nieuw. Oeps! Een schorpioen. Brrr...en best wel redelijk van formaat. Hij verdwijnt onder de bamboe vloer. Ik heb 't er eigenlijk niet zo op. Goed onze klamboe over en rond het bed. Maar daar is ..... mijn Freek Vonk .... gefascineerd kijkt hij naar de schorpioen en stelt me gerust. Slaap lekker, selamat tidur! 

De vaartocht terug naar Bali
Ook dit keer weer met een fastboat, nu met 5 motoren en meer passagiers, verlaten we dit mooie plekje op aarde. 'Hit the road Jack', zegt Lief nadat we -natuurlijk- niet op tijd vertrekken, nog aanleggen bij Gili Trawangan en de boot daar compleet volgeladen wordt. Wat gaat dat ding hard. En wat hebben we hoge golven. Wat geeft het klappen. Gelukkig geen last van m'n maag. Maar ik zie de bemanning met plastic zakjes lopen. Als we even op weg zijn ontstaat er lichte paniek. Twee raamsponningen knallen eruit. Water overal. De mensen in de buurt hiervan zijn zeikesnat. Ik zie paniek in sommige ogen. De boot wordt stil gelegd. De bemanning toont (nog) geen paniek en verwoord dit naar iedereen. 'No panic, please no panic'. Met man en macht proberen ze de ramen zo snel mogelijk, provisorisch te repareren. We deinen zwaar heen en weer. Het benauwd me toch wel even. Een splitsecond denk ik aan m'n jongens. Roep mezelf tot kalmte. Kijk in Lief zijn ogen en zie kalmte. Komt goed! Denk nog even terug aan mijn woorden die ik voor vertrek gekscherend tegen 'SchoneZus' zei: 'als er wat gebeurt, weet dat we van jullie houden. Vang onze boys op'. Ik ben ervan overtuigd dat ze goed terecht komen, mochten we er niet meer zijn. Maar ook deze gedachte laat ik gaan. Uiteindelijk wordt de zee kalmer en komen we veilig aan in Padangbai! Nu nog met de shuttlebus naar Sanur om vandaar met een taxi naar Kevin en Charmain af te reizen. In de taxi komt bij beiden het besef: het is nu echt bijna voorbij.

Yoga & hanengevechten

YOGA & HANENGEVECHTEN

EEN DAG VAN TWEE UITERSTEN

Als 't mogelijk was, wilde ik graag een yogaworkout op Bali volgen. Dit land ademt spiritualiteit, tradities, (bij)geloven, rituelen én yoga. De mensen zijn er hier voor gemaakt volgens mij. Wij worden in het Westen al vroeg op een stoel of bank gezet. Maar hier zit iedereen van kinds af aan op de grond in hurk- of lotushouding. Yoga gaat om de weg er naar toe; die lotushouding? Wie weet lukt 't me ooit.

In het Hamsa Resort, dichtbij Lovina, waar we twee nachten verbleven wordt dagelijks om 6.45u een yogaclass gehouden. Eerste ochtend moest ik voorbij laten gaan door de dolfijnen. De tweede, uitcheckochtend, kan ik de yoga mooi nog even mee pikken. Mijn lijf had er zin in. Voelde me stijf en ik mis m'n wekelijkse yogalessen van Leonie (Pilatesstudio Zeeland). Nu kan Leonie zich in poses 'wringen' maar deze Balinese yogajuf. Pffft.... die vouwt zich compleet binnenste buiten. Om 6.45u zit ik op m'n yogamat en steken we van Astangha yoga-wal. Heeeerlijk! Veel bekende poses, aantal asthanga's combineert ze en ik leer weer een paar nieuwe. Wat is er zo leuk aan een practice in het buitenland, mijn geval Bali. De locatie; uitzicht over de oceaan, de geluiden. Normaliter zet Leonie een cdtje op, maar hier zijn de rustgevende achtergrondgeluiden van nature aanwezig. Yoga is universeel. Alle yogi's spreken dezelfde taal. Je begrijpt elkaar door de astangha-benamingen die overal hetzelfde zijn. Mijn lijf en geest zijn goed bezig geweest. De spanning die er onverhoopt nog ergens zat, die heb ik lekker in het Hamsa resort achtergelaten. Op naar Ahmed. Wat brengt ons daar weer?

Resort, of toch kleinschalig.
Na weer een 2,5u durende taxirit komen we aan bij onze volgende Airbnb-slaapplek in Ahmed, Waeni's sunset ocenview. Een kleinschalig, soort van B&B, tegen de rots, met kamers met een veranda met ligbed. Uiteraard met een 'view, kijkend over de baai van Ahmed. Wij zijn geen resortmensen. De Hamsa resort was leuk voor de 2 nachten, maar dat is t dan ook. Wij weten nu, dat we houden van de uitdaging: niet weten waar je eet, wat je eet of waar je slaapt. Dicht bij de locals, die je wijzen op leuke dingen, activiteiten of gezellige gesprekken met je aangaan. Ik denk dat, als we dit 20 jr. geleden wisten, we backpackers waren. Heeerlijk; de afwisseling, veel zien, afstanden afleggen, veel tot je nemen en ervaren. Zo vertelde Mario, de zeg maar teamchef, dat als we veel lawaai hoorden, daar beneden aan het strand, er waarschijnlijk 'cockfightings' waren.......

Hanengevechten
En inderdaad wat een lawaai. Toch maar even gaan kijken wat er nu eigenlijk allemaal gaande is. Wil je het weten? Voor ik verder ga. Mario vertelde dat het een eeuwenoude traditie is. Iets cultuurbepalends. Iets traditioneels. Met dat in mijn achterhoofd betreed ik een overdekte gemeenschappelijke dorpsplaats. Het is wel illegaal maar op dorpsniveau, ons-kent-ons, ziet de politie het veelal door de vingers, aldus Mario. De echte grote gevechten, waar veel geld mee gemoeid gaat, worden waar mogelijk verhinderd. Voor de ingang heeeel veeel scooters. Ik zie heeel veeel mannen en bijna geen vrouw. Verder een met lage hekjes afgebakende arena met daarachter bamboo tribuneachtige bankjes. Aan de hekjes hangen tassen met ...hanen erin. Ik zie een man z'n haan liefkozend kussen, de andere streelt 'm over z'n nek. Er is veel respect voor de haan. Maar toch...wordt er in een kring van in hurk zittende mannen hanen gecontroleerd, gecheckt en in de handen gewogen. Dan is het zover. Twee hanen gaan de strijd met elkaar aan. De eigenaars tonen trotse blikken. Hanen worden omhoog gehouden. Het bieden begint. Wat een herrie. Ineens valt m'n oog op de hanen die gaan vechten. Ze krijgen aan hun linkerpoot een vlijmscherp mes gebonden. Brrr...wil ik dit zien, vraag ik me af. OK. Blijf glimlachen, Karin. Dit is traditie. Dit hoort bij hen en hun cultuur. Zoals Sinterklaas en Zwarte Piet bij ons Nederlanders horen. Ik blijf kijken. De hanen worden opgehitst en ineens losgelaten. Ik weet nu waar het spreekwoord 'als twee kemphanen tegenover elkaar staan' vandaan komt. Ze vechten. Vliegen elkaar aan. De menigte gaat tekeer. De genadeklap om tot een winnaar te komen wordt onder een bamboo mand uitgevochten. De witte haan delft het onderspit en belandt in de soto ayam. 
De donkere haan wint voor de tweede keer op rij. Ik vond het een bijzonder tafereel. Aan de ene kant begrijp ik en ben ik dol op tradities. Aan de andere kant vond ik t dieronvriendelijk om te aanschouwen. Gelukkig werd de verliezende partij direct door de eigenaar ontdaan van zijn linkerpoot en zijn leven. Ook dit vergeet ik niet gauw! Bijzonder dat ik hier bij kon en mocht zijn. Ondanks dat ik af en toe mijn handen voor de ogen wilde doen.

Zoals gezegd een dag van twee uitersten. Maar wederom memorabel. Op naar de Gili eilanden. Vanaf Ahmed hebben we een Airbnb-slaapplek op Gili Air en een fastboot-ticket er naar toe geregeld. Let's go!