Nu we er toch zijn!

Na een overbruggingsrit van een kleine 400 km bevinden we ons in het noorden van Frankrijk. Naast een bezoek aan de landingsstranden wilden we ook graag een etappe van de Tour de France mee maken. Voor de sfeer, het gevoel. Hoewel ik denk dat een rit op TV je meer biedt qua zicht op de dagkoers, gaat 't vooral om de beleving. Nu we er toch zijn, pikken we dit op de weg terug naar huis nog even mee. Huize VanI is altijd in voor welk sportevenement dan ook. De Tour de France wordt dan ook altijd trouw gevolgd. En ik, ik geniet met name van de beelden dat er geklommen wordt in de bergen. Prachtig. Dát in combinatie met mannen die zichzelf pijnigen tot in het oneindige om hun doel te bereiken. Zo veel respect voor alle sporters die gaan voor dat wat ze willen, waar ze goed in zijn. Stikjaloers! Ik zoek nog steeds naar dié inzet tijdens mijn trainingen. Mét dat ultieme resultaat: ook zo'n afgetraind lijf!

Een Tour-etappe
Wát een circus. Wát een organisatie. In een mooi decor van het centrum van het Franse Arras staan er veel dranghekkens. Loopt er veel volk. Zien we het grote podium waar de renners zich een voor een melden en hun aanwezigheid aftikken. Dat gaat tegenwoordig ook digitaal. Zien we Dylan Groenewegen zijn medaille van zijn overwinning de dag ervoor in ontvangst nemen. Zien we Tom Dumoulin in 't "ecchie". Vind ik persoonlijk een fijn sportmens. Zien we onze Zeeuwen Antwan Tolhoek (Yerseke) en Marco Minnaard (Wemeldinge). En daarnaast was het vooral veel wachten totdat om 12.50u het startschot wordt gelost. Ohja en natuurlijk komt daarvoor de reclamecaravan. In Frankrijk zijn ze zeker niet scheutig. We hebben in ons vuistje gelachen om een Frans koppeltje wat echt op alle strooigadgets en -snoep uit is. Maar, ze staan net als wij op een verkeerde plek. Toch bemachtigen wij nog een Skoda-shirt. Leuk aandenken, wordt wellicht een trainingsshirt voor onze mannen. De animatie-speaker weet de spanning op te voeren. En om 12.50u worden de gele-, bolletjes-, groene- en witte trui-rijders naar voren geroepen om voor de groep te vertrekken. En ... daar gaan ze.

We beslissen ook naar Roubaix te rijden. Hijssen ons weer in onze motorkleding. Pffft, wat is het heet! Zelfs de wind tijdens het rijden voelt vandaag meer dan warm. Uiteindelijk na wat zoekwerk vinden we net op tijd de finishplek. Zien we in een flits de renners voorbij komen. We staan op 300 mtr van de finish. Tof om te zien.

Allez les Blues en champion du monde
En dan, het toetje van de dag! Snel op de motor naar het centrum van Lille (ligt vastgeplakt aan Roubaix) want, het Franse elftal kan wereldkampioen worden. En ik wil weer wel eens mee maken hoe dat voelt. We parkeren de motor en de 1-0 valt. De menigte voor de cafés gaat los. Je voelt de energie. We snellen naar de drukte en kijken samen met "heul veul" mensen naar flitsen van de wedstrijd op een groot scherm vanaf buiten 't café. Na 1-1 volgt een penalty voor Frankrijk. De spanning loopt op. En als dan uiteindelijk het eindsignaal wordt gefloten barst 't los. Eventjes herken het gevoel van toen. 1988, op de markt in Goes toen wij wereldkampioen werden. Nu zie ik alleen rood-witte-blauwe kleuren en mis ik de kleur oranje. Ik was vergeten hoe het voelde. Dankjewel "les blues", toch nog eventjes dát wij-gevoel. De menigte gaat lopen, waar naar toe. Geen idee. Ze hebben hier vast een Coolsingel of Leidseplein. Wij vertrekken en sluiten hiermee onze Normandië-trip af. Een mooie ervaring rijker; herinneringen gemaakt!

Sport. Verbroederd. Frankrijk. Nederland.
Sport. Wát een genot.

Zo ontzettend stil in mij .....

Dé aanleiding om Normandië op te zoeken met de motor voor een week zijn de, toch wel beroemde, landingsstranden.

Twee dagen trekken we hier voor uit. De gehele kust en haar binnenland ademt "le débarquement en Normandie' oftewel de landing in Normandië van de geallieerden. Wát een operatie moet dat zijn geweest in die tijd. Langs de wegen ontelbare monumenten ter nagedachtenis. Onnoemelijk veel vlaggenmasten langs de weg bij de monumenten maar ook aan, bij en op vele huizen wapperende vlaggen: Frans, Engels, Amerikaans en Canadees.
Frankrijk is dankbaar!

~ dag 1 ~

Het raakt me diep
Degene die me kennen weten dat ik gevoelig ben. En damn wat hakt dit alles erin. Ik voel 't. Ik ervaar kippenvel. Ik krijg vochtige ogen. Daar waar ik sta op gebied waar dit alles is gebeurd. Daar waar ik verhalen lees en geschiedenis een gezicht krijgt. We beleven zelfs in D-Day Experience (museum) in een soort van 'flightsimulator' hoe die overtochtsvlucht van Engeland naar Frankrijk voelde. Heftig is 't niet, die simulatie. Maar als ik bedenk dat velen hiermee hun dood tegemoet vlogen. Niet voor hun eigen vaderland. Maar voor de vrijheid van de mensheid, wordt ik stil.

6 juni een bijzondere dag
In het plaatsje Saint-Marie-Eglise beginnen we. Het eerste bevrijdde dorpje op 6 juni 1994. Ohja, deze datum was nog nooit tot me door gedrongen. Maar ik heb onze oudste op 6 juni op de wereld mogen brengen, welliswaar in 1996. Maar toch, het idee dat ik hem op dezelfde dag aan de wereld heb mogen geven als dat er leven werd genomen in 1944. Dat raakt me. Een parachutist hangt aan de kerktoren als eerbetoon aan John Steele. Hij deed alsof hij dood was toen hij onder vuur werd genomen door de Duitsers. Overleefde zo zijn landing! Hier lees ik ook de quote op een monument "They gave their tomorrow for our today". Pfffft, dit is het begin en dát komt tot diep in mijn systeem!

Utah en Point du Hoc
Daarna rijden we naar Utah Beach. Indrukwekkend. De brede stranden waar in de vroege ochtend van 6 juni de geallieerden aan wal kwamen. Ook op Point du Hoc ben ik onder de indruk. Van de kraters die daar geslagen zijn door geschut; een soort van maanlandschap. De steile kliffen waar van de 225 mannen er slechts 90 over bleven die het Duitse geschut onklaar maakten. Moeders die hun kinderen nooit meer terug zagen voor mijn vrijheid. Ik kan 't eigenlijk niet bevatten. De door de Duitsers gebouwde degelijke bunkers. Wát heeft zich hier allemaal afgespeeld spookt er telkens door m'n hoofd!

Voor nu is 't even genoeg. We rijden terug naar ons studio'tje op 't platteland. Om 21u zitten we moe, met indrukken, voldaan in het avondzonnetje.

~ dag 2 ~

De dag begint grauw en guur. Passend bij dat wat we te doen hebben. De vele graven bezoeken. Of juist niet, deze soldaten dienen we te eren. De tekst in de herdenkingskapel op 't Amerikaanse kerkhof spreekt me dan ook aan (zie foto hieronder).

Eerst naar Ohamabeach, niet spectaculair. Wel een groot mooi en fascinerend kunstwerk in zee.

Door naar het Amerikaanse kerkhof. Pfffft! Net als op het Amerikaanse kerkhof in Margraten in Nederland liggen hier onnoemelijk veel militairen begraven. Maar wát een mooi eerbetoon. Wát een mooi park. Hoe bijzonder allemaal. Ik ben moe en op van de vele verhalen en indrukken. Meer dan eens ben ik me bewust dat hier op 6 juni 1944 onze 5 mei 1945 begon. Dat velen het met de dood moesten bekopen. Dat velen heroïsche daden hebben verricht waardoor ik nu achterop de motor met Lief vrij door Frankrijk kan trekken. En dat onze jongens vrij zijn om dát te doen wat zij willen.

De songtekst van Van Dik Hout kwam deze dagen regelmatig in mijn brein op bezoek. Precies verwoordend hoe ik me voel bij het zien van de historische overleveringen van '40-'45.

En het is zo stil in mij ik heb nergens woorden voor

Het is zo stil in mij en de wereld draait maar door

En het is zo stil in mij ik heb nergens woorden voor

Het is zo stil in mij

Bin jie d'r nog?

Vandaag een verkasdag. 'Au revoir' la ferme aux escargots en 'bonjour' nieuw stulpje @Periers-sur-le-Dan. Altijd weer spannend hoe het eruit gaat zien en of het bevalt. Nu zijn wij niet zó moeilijk. Maar toch!

We doen 't op 't gemakje. Via binnendoor wegen en ik wil graag via Honfleur. Een lieflijk plaatsje met een fraai haventje. En inderdaad, ze stelt ons niet teleur. Beetje ronddwalen tussen de schitterende vakwerkhuizen. Espresso'tje op een terrasje. Wandelen door en relaxen in de stadstuin. Wat lekkers bij de Boulangerie en vervolgens weer hip-hop op de tor.

Saai dat achter elkaar zitten? Nee hoor, 'pas du tout' (helemaal niet, voor de niet Franstalige). In deze moderne tijd bestaat er naast navigatie, waar wij enorm dankbaar voor zijn, (lees: wij zijn geen goede kaartlezers en bordenrijders!), ook communicatie. Wij kunnen dus gewoon heerlijk met elkaar praten onderweg via headsets met een microfoon in onze helmen. Ideaal als de blaas te vol raakt, de benen écht gestrekt moeten worden. Na 2 uur in min of meer indezelfde houding ervaar ik dat ik anatomisch op links, de linker bil met hamstring, pijntjes ga voelen. Ik kan Lief op bepaalde mooie dingen in de omgeving wijzen. En, we kunnen gewoon een leuk gesprek hebben. Tot zover allemaal prima, fijn, heerlijk en waardevol.

Tóch moet ik erbij vertellen dat communicatie, wat ik al wel wist, een vak apart is. Het is gewoon verdomd hard werken aan je communicatieskills. Hoeveel keer ik op een dag hoor en zeg: bin jie d'r nog? Mevrouw de navigatie heeft voorrang op mij. Net als ik iets vertelde kwam ik niet door. Ik kan "mw. Navi" niet horen. Dus je snapt dat ik wel eens 'pissed' achter meneer zit als hij na drie keer nog geen antwoord geeft. Of dat hij gewoon denkt: 'leuk dat je dat zegt' en vervolgens niet laat weten dat 't is aangekomen. Oh, je kan me niet nistiger maken dan niet te reageren! Geven en nemen, ook hier in Frankrijk één van de vele relatiegeheimen. Ik leer door deze wijze van communiceren nóg geduldiger te worden. Ja, dat kan echt! En Lief, die reageert nu. Al is 't maar kort met ja/nee/leuk/ohw of uhmm. Zo zie je maar waar die headset goed voor is. Het is ideaal en maakt het samen opode motor eropuit vele malen leuker. Hoesten, niezen of boeren is dan weer minder met zo'n communicatiesetje. "Bin jie d'r nog?"

Ons volgende Chambres d'Hôtes is een eigen studio'tje. Met terras. Met keuken. Met vide. Een heerlijk terugtrekplekje tijdens de komende twee dagen dat we op zoek gaan naar 'les plages du débarquement' (landingsstranden) en de bijbehorende verhalen. Fijne gastvrije Franse gepensioneerde mensen, meneer runt dit. Mevrouw is journaliste en recent genezen van borstkanker. Verhalen die binnen komen. Verhalen die onze verblijven telkens weer persoonlijk maken in het buitenland.

Brutale meeuw heeft de halve wereld!

Étretat met zijn grillige ruige schitterende kust en steile krijtsteenrotsen. De 'Fallaises' zoals de opzichtige en markante rotsen genoemd worden zien er op alle reisfoto's prachtig uit. Dát gaan we zelf eens even uitzoeken vandaag. Alhoewel. Gisteren bij het avondzonnetje waren ze meer dan bewonderingswaardig.

Eerst een door onze slakkenboerin bereid ècht Frans ontbijtje. Croissants, stokbrood, eigen gemaakte jams en paté. En koffie. Op tafel staat een grote kom. Zo eentje waar ik 'zu hause' m'n kwark in doe, of soep. Dus als onze slakkenboerin met de koffiekan verschijnt vraag ik me af waar ze dat in doet. Blijkt het die grote witte (soep)kom te zijn. Lief en ik kijken elkaar glimlachend aan vanachter twee grote soep- uh annex koffiekommen. Maar hé, wat maakt 't uit, de koffie smaakt! Na het ontbijt mogen we mee naar de slakken. Yeuh! Daar hoopte ik op. Wát leuk. Wát interessant. En net zoals bij alle boeren; wát een werk. Het is voor mij anders dan anders, nog nooit zoveel slakken gezien. Grote, kleine, eitjes in een bakje met grond. Ze ademen door een heel klein gaatje. Strontjes produceren kunnen ze ook en we zien in kassen heel veel slakkenhuizen overal aan vast geplakt. En weet je wat. Die slakken pakken wat ze pakken kunnen. Een slak heeft namelijk geen geslacht en doet 't met iedereen. Al geef je me een miljoen, ik eet deze beestjes niet!

Hup, in de motorkleding en naar Étretat. We maken de wandeling naar het uitkijkpunt op de rots.

We wandelen naar de andere rotsformatie met daarop een 'église' (kerkje) en overblijfselen van/herdenkingen aan de 1e en 2e WO.

Onze dagelijkse hoeveelheid stappen zijn vandaag wel gezet. Lekker! We nestelen ons op het kiezelstrand aan het water. De wind is frisjes, té fris voor ons om te zwemmen. We relaxen heerlijk op onze hamamdoek, lezen een boekje en eten een Frans stokbroodje. Als je aan de kust zit, heb je kokkemeeuwen. Als echte Zeeuwen weten we dat. Of zijn dit Zilvermeeuwen, Jan van Genten of Zeemeeuwen. We komen er niet uit, Lief en ik. Maakt me niet uit. Brutaal zijn ze. Van achteren vallen ze aan. Vliegen laag over en voor ik het wist. Is mn lunch uit m'n handen gegrist. Hoe durven ze die brutale vlegels. Ik eerst nog rustig zo'n beestje bekijken en de hemel in prijzen. Zeggen hoe mooi hij/zij is. Prachtige gele snavel. Lieflijk priemende kraaloogjes en een prachtige verentooi. Nou, ik ben genezen. Wát een vreselijke beesten als ze honger hebben. De volgende keer geef ik ze een snicker!

Étretat, ondanks je minder fijne "fauna" (waar we zeker om kunnen lachen) ben je het bezoeken meer dan waard. Een pracht van een stadje. Een heerlijke soort van boulevard met fijn (kiezel)strand om te genieten van de mooie uitzichten op zee en je schitterende rotsformaties. Wij genoten op dit mooie stukje aarde in Normandie!

Étretat, je t'aime! denk ik al zittend achterop de motor terug naar ons slakkenhuis voor een laatste nacht daar.

Ons eigen slakkenhuis!

Ja hoor, we zijn er!
Ruim 430 km van huis.

Snelwegen vermijdend rijden we door het Belgische boerenlandschap. Naadloos overgaand, bijna onopgemerkt, in een glooiend en licht heuvelachtig Frans landschap. Ik hou ervan. Rustig zoevend over B-wegen. Het boerenleven geurend aan je voorbij zien trekken. Koeien die je loddig aankijken en dorsmachines druk in de weer op de goudkleurende akkers. Sfeervolle dorpjes doorkruisen. Om, uiteindelijk, te arriveren op onze eerste slaapplek.

Een slakkenboerderij. Ja, een ferme aux escargots. Hoe leuk is dat, hoe anders dan anders. Koeien- en schapen/geitenboeren en fruitboeren kennen we. Dit is nieuw voor me. Onze slakkenboer heeft een fijne kamer, Chambres d'Hôtes, oftewel ons eigenste slakkenhuis, waar we enigszins vermoeid aankomen na negen uur onderweg te zijn geweest. Even bijkomen, dat heet ''installeren en opfrissen".

In de avond zoeken we nog even een eettentje in Étretat op, 12 km van ons slakkenhuis vandaan. Voorverkenning voor morgen. Maar dat is voor de dag van morgen. Eerst even genieten van het tochtje er naar toe en terug.

Met het zonlicht van deze avond op onze vizieren. Over primitieve sfeervolle wegen  Lief z'n motorhart geniet. Ik merk dat m'n hoofd leeg is. Daar waar m'n gedachten in het begin van de dag nog naar thuis, jongens&poes Bikkel, werk, m'n plannen en trainingen vlogen. Zit ik nu 'leeg' mee te genieten met Lief.

We eten, we flaneren over de boulevard, zien de schitterende krijtrotsen van Étretat bij avondzon en rijden moe, voldaan, tevreden en dankbaar terug naar .....

....de boerderijtuin met prachtig fel blauwe en roze hortensia's. Heerlijk geurende jasmijn. Twee geweldige relax stoelen. Én, ontelbaar van die vreselijk zoemgeluid makende vieze kleine beestjes die maar op één ding uit zijn! Mijn bloed! Knap vervelend, maar hé 'that's farmers life' in Frankrijk op de slakkenboerderij.

Juni 1995 tegenover Juli 2018

Alweer 23 jaar geleden trok ik er samen met Lief op uit. Op de motor. Door hem met 't virus besmet. Alleen maar achterop zitten vond ik toen niks. Door het motorrijden, toen, geleerd hoe "vrijheidsgevoel" voelt.  Samen met een eigen motor door het noorden van Frankrijk (door Bretagne) toeren. Wát een ervaring. Wát vond ik het stoer. Wát waren we jong. Wát zijn het vandaag de dag heerlijke herinneringen.

En nu, 23 jaar later, trekken we er weer samen op uit. Op de motor. Nog steeds genietend van dat vrijheidsgevoel. Met één maar! Nu geef ik 't stuur weer terug uit handen. Ai, dat is gevaarlijk Karin; het stuur uit handen geven. Terug naar hoe het ooit begon. Jij op de motor en ik achterop. Ohja, met nog één verschil. Dat die poezelige billen van mij nu op een veel comfortabeler zadel zitten dan toen 't ooit begon. Als de Queen-herself bestijg ik tegenwoordig onze stalen ros. Relaxt zit ik achterop. Te genieten van de omgeving waar Lief me vakkundig doorheen loodst. En hij, hij geniet van de kilometers die we nu weer vreten. Lief had eerder zijn motor- dan autorijbewijs in zijn bezit. Dus je begrijpt dat ook hij geniet. Win-win situatie roep ik dan! Onze jongens die bestempelen onze ros als 'degelijk'. Begrijpelijk, maar weet je wat? Ik geef er eigenlijk niks om. Blijkbaar is dit onze nieuwe motorfase waar we beiden intens van genieten.

We trekken er morgen samen een week op uit. Onze navigatie is ingesteld op Etretat. Wederom Noord-Frankrijk. Normandië dit keer. Etretat en de landingsstranden met hun historie zijn de aanleiding om dit deel van Frankrijk te bezoeken. Ohja, en een touretappe pikken we als sportmindende mensen dan ook nog ff mee.

Onze stalen ros staat gepakt. Veel kan ik niet mee nemen. Maar hé dat heb ik intussen al wel in m'n vingers: back-to-basic reizen. En zo primitief is 't niet. We nemen Airbnb'tjes en leuke Gîtes of Chambres d'Hotes. Yeuuuh! Reizen! Vrijheid! Plekjes ontdekken waar we de schoonheid van onze wereld ontmoeten! Geen minpuntjes? Tuurlijk! M'n bos krullen gaat afzien onder die helm......

Verleden ontmoet Heden.

Heden herinnert aan Verleden.

Verleden en Heden komen samen.

1995 - 2018

Sevilla, wat een feest!

Met geen woord te beschrijven. Terecht komen op een filmset met een fantastisch decor. Terug in de tijd geworpen worden. Toeval bestaat niet. Het heeft zo moeten zijn. Afreizen naar Sevilla in de week dat de Sevillianen hun jaarlijkse "dorpsfeest" van een weeklang vieren. En deze Jip-en-Janneke bewoording doet veel tekort aan deze gigantisch bizarre fantastisch mooie happening. Een compleet dorp in feestsfeer wordt hiervoor in een wijk overeind getrokken. Duizenden mensen. Ik kan het allemaal niet bevatten, geloof ik!

Eerst even ons "stekkie-voor-twee-nachten" zoeken. Slapen bij Ad en Gerda. Twee rasechte Brabanders die "Casa Arena" runnen in Tomares. Tomares is een wijk/plaatsje direct aan Sevilla. Thuis zoekende naar een Airbnb of niet te duur hotel midden in Sevilla bleek niet te doen op de korte termijn die we voor ogen hadden. Al googlend kwamen we bij deze Brabanders terecht. Naast hun Casa verhuren ze sinds kort ook een appartement. We zijn de tweede slapers. Hun B&B zat vol. Wat zijn wij 'happy' met deze keuze. Gerda tekent op hun eigen ontworpen kaart van Sevilla alle hotspots die we beslist "moeten" zien. Ze legt uit hoe de bus werkt. Stopt zo'n beetje voor de deur en brengt ons in ca. 7 minuten voor slechts € 1,60 in hartje Sevilla, en weer "thuis". Hoe te lopen. Wat niet te doen (fietstour, hopp-on/of-bus) en waar welke ingangen zijn. Ideaal! Dit maakt ons mogelijk om in een halve en een volle dag en een avond/nacht alles uit Sevilla te halen. Life live to the max! Ohja, Gerda vindt dat we beslist de "Feria de Abril" moeten zien. Én zonder Plaza de España op je netvlies, ben je niet in Sevilla geweest. Eens!

Geïnstalleerd in het appartement en een blik op het cafeetje waar we morgenochtend kunnen ontbijten stappen we in de bus. Dát gevoel dat 't "smooth" verloopt is zo fijn. Hartje Sevilla gaat m'n genietertje op vol vermogen open. Deze middag pakken we het Plaza de España mee. Wow! Indrukwekkend groot en mooi. Dat tegelwerk!

Het Parque María Luisa blijkt voor onschatbare uitrustwaarde! We beslissen vandaag de Feria mee te pikken. Bij zon- en avondlicht! Tussendoor strijken we neer op het grasveld van het park. Mijn hammamdoek uit Marokko biedt lijf, lichaam én geest rust. Liggend op dit grasveld voelt het allemaal erg overweldigend.

Een vreemde wereld voor niet-Spanjaarden als ons. Bol van geuren, kleuren, teruggeworpen worden in de tijd. Je bevinden in een aflevering van "my big fat gipsy wedding". Een filmset met allemaal mooi geklede dames- en heren nippend aan champagneglazen of enorme glazen bekers 7-up met witte wijn. Zittend in sjiek uitgedoste paardenkarretjes. Jongeren. Kinderen en baby's in traditionele kledij. Kleuren. Dans. Een mega grote lawaaierige kermis. Temperamentvolle gesprekken. Spaanse lifemuziek. Savilliadans, soort flamengo. Een gratis rondleiding van een vriendelijke Spaanse brengt meer info en eindigt in een voor iedereen toegankelijke 'box'. Velen zijn niet toegankelijk.

Moet zeggen dat je weinig mensen in moderne kleding met rugzak en fototoestel tegen komt. Dodelijk vermoeiend die indrukken. Zittend op m'n hammamdoek verwerk ik de middag. Dé avond moet nog beginnen! We eindigen tegen 01.00 uur. Kei kapot met een onmisbare herinnering op onze harde schijven. Dankjewel Feria!

De volgende dag redelijk vroeg uit de veren om nog een dag Sevilla te exploren. Een wandeling over Les Sestas de Sevilla (champignons) - Metropol Parasol. Een futuristisch gebouw met een schitterende kijk over de stad.

Slenteren door de straatjes van Santa Cruz. We doen 't vandaag op 't gemakje. De wijken la Macarena en Triana skippen we. Reden om misschien nog eens terug te keren. Eerlijk is eerlijk: wát een fijne stad met een geweldige energie en sfeer.

Vriendelijke mensen die als je even op je kaart kijkt behulpzaam zijn. Om 20.00 uur zitten we aan een tafeltje bij café-tapas Kino bij ons op de hoek. Morgenochtend is het onze trouwe 4wiel-vriend inleveren. Meer dan 1050 km heeft hij ons veilig overal gebracht. Om 11 uur vliegen we weer aan op Nederland/Eindhoven.

Het fijne van reizen is ook weer thuiskomen met een schat aan herinneringen.

Jongens, pa en ma komen er weer aan hoor!