Namibië, een warm welkom!

We hebben geluk. Vrij snel verlaten we Zuid-Afrika. En daarna op naar de Namibische grens. Dit duurt iets langer, maar ook hier hebben we geluk. Geen "dog patrouille". Had ik eigenlijk wel eens mee willen maken....maar een snelle grensovergang is toch aangenamer in de verzengende hitte. Als we onze gids of chauffeur vragen hoe warm 't is krijgen we steevast te horen dat ze dat niet weten. De mensen hier zijn hier helemaal niet mee bezig. Niet belangrijk vinden ze. Nooit aan gedacht, waarom zou je 't ook willen weten. Je kunt er immers niks aan doen!

Door de snelle afwikkeling bij de beide grensovergangen kunnen we einde de middag na het opzetten van ons kampement op wederom een fantastisch plek, Canyon Roadhouse, direct door naar de Fish River Canyon. Na dé Grand Canyon ('s werelds grootste) staat deze Namibische Canyon op plek twee.

De truck dropt ons aan het einde van het looppad. Wij wandelen bovenaan de kloof, afdalen mag niet in deze canyon, over het ca. twee kilometer lange pad, naar het centrale uitkijkpunt. Fantastisch mooi zicht mét traktatie, een zonsondergang. Het blijft telkens weer verbazingwekkend wat de natuur voor elkaar krijgt.

Bij terugkomst is een douche erg welkom. M'n krullen zijn touw geworden van het zand wat zich erin verzameld heeft. De wegen zijn stoffig en in een truck met de  ramen open vanwege de hitte snap je dat we zandhappen. Gezamenlijk eten, de dagelijkse avondbriefing en dan. Dan, vliegt iedereen naar de bar. Er is WiFi! Het thuisfront heeft al even niks van ons gehoord. Alle vertrouwen in onze mannen, maar toch hè, dat moederhart wil graag contact. Deze reis doet me ook beseffen dat zij én wij ouder worden. Dat ze zelfstandig zijn en dat ze zich zonder ons zeker ook redden. Dat we elk onze wegen bewandelen en dat we altijd verbonden zijn. Waar we ook gaan, dus als m'n whatsapp-belgesprek niet lukt met Kevin, de bar sluit en we (denken we) geen WiFi meer hebben, denk ik: Hakuna Matata, this is Africa! Toch, buiten is er nog bereik en kan ik nog ff appen. Zelfs een paar foto's gaan eruit. Ik krijg een foto van een halfafgewerkte carnavalswagen terug. Vreemd contrast. Wij in over de 40°C in Namibië en m'n boys in Nederland zich aan 't opmaken voor de carnaval. In gedachten ben ik dat moment heel dicht bij hen.

Die nacht kijken Wino en ik uit ons tentraam op een maan en een sterrenhemel waar we in Nederland alleen maar van kunnen dromen. Een korte nacht, dat dan weer wel. Om 5.50u gaat onze wekker weer. We trekken morgen verder Namibië in.
Rijdend over eindeloze vlaktes ......

Op de grens van Zuid- Afrika & Namibië

We laten deze reis ca. 4500 km's wegdek, geasfalteerd én minder "gladde" wegen, onder onze billen door zoeven. De dag dat we ca. 400 km reizen is een lange dag, maar dan ook echt een lange dag. De omgeving is ook niet enorm afwisselend dus zo tegen het einde voel ik me verveeld. De hitte die hier op de Noord Kaap (Noorden Zuid-Afrika) heerst wordt warmer ten opzichte van het zuiden rondom Kaapstad en slaat me lam. Koppijn overheerst. Wellicht te weinig gedronken.

In een shopping mall moeten nog groepsinkopen worden gedaan door de crew. Wij gebruiken 't om te pinnen én, yeuhhhhhh internet op zoeken. Even m'n jongens en Laura zeggen dat we nog "kicking alive" zijn en de beide families geruststellen dat we OK zijn. Proberen een blog up te loaden, ik heb er tot nu toe vier geschreven, lukt niet. Balen want ik geniet er enorm van om iedereen mee te nemen in mijn digitale reisdagboek. Ik leg me er maar bij neer en steek in op een digitale detox tot er ooit weer goede verbindingen zijn. Kan zeker geen kwaad!

Eindelijk arriveren we in Fiddler's Kreek. Echt, maar dan ook ècht een pracht van een kampeerplek in "the middle of nowhere" dicht bij de Namibische grens aan de Orangeriver in Zuid-Afrika. Ik snap best dat mensen hier verliefd op worden en blijven. Het leven is hier ietwat ongecompliceerd en eenvoudiger als in Nederland in een omgeving waar je "U" tegen zegt.

De vrouw in de kampwinkel heeft een jaar in Nederland en een jaar in België als aupair gewerkt en uiteindelijk beland op een plek in Zuid-Afrika met uitzicht op Namibië. Haar gezicht straalt als ze er over verteld. Dit soort verhalen raakt me en beseft me dat ik me soms in een "ratrace" bevind. Ruilen? Nou nee, dat ook weer niet met twee jongens in Nederland. Maar m'n hart snapt haar wel!

Het uitzicht waar ik op getrakteerd wordt als ik uit de truck stap maakt de vele kilometers van deze lange dag meer dan goed. Wauw. Wauw. Wauw.
Vlug tent opzetten, spullen erin en een duik in de rivier nemen. Nee, hier zijn geen krokodillen meer. Uitgeroeid en het zand schijnt nu te warm of niet OK te zijn om hun eieren erin te leggen. Dus ze komen nooit meer terug Fijn! Liggend in 't water, m'n lichaamstemperatuur laten afkoelen, lief aankijken en samen denken: "this is travelling" voelt voor ons zo fijn. Na de duik en een lekkere douche zakken we neer in de bar. Voor mij even geen biertje. M'n hoofdpijn is er nog. Ik heb rust, een beetje ruimte voor mezelf en een goede nachtrust nodig. En, die nachtrust krijg ik. Ik slaap heerlijk (met oordoppen in, dat dan weer wel).

Vroeg opstaan want kano varen op de Orangeriver staat op 't programma (voor wie wil, en dat willen wij wel). Om 7u. ontbijt, half 8 vertrek en voor die tijd moeten de tent en al onze spullen in de truck liggen. Je snapt dat 't elke ochtend direct "hard werken" is. Maar nu op dag 3 (of is 't alweer 4?) merk ik dat Wino en ik een geoliede machine worden.

De kanogids, een jonge Zuid-Afrikaan, praat heerlijk Zuid-Afrikaans met ons. Ik word daar zo blij van. Het klinkt zo gaaf, geweldig en als muziek in m'n oren. Je kunt behoorlijk goed communiceren als Nederlander met een Zuid-Afrikaan. De kanotocht is bijzonder. Alsof ik me op de filmset van India Jones bevind. Prachtige rotsachtige bergen donkerbruin gekleurd op de achtergrond met de rivier rondom ons en groene vegetatie in de rivierbedding.

Ongelooflijk veel variatie in vogels en als toegift zwemt er nog een "lizard" door het water voor ons neus. De stilte (behalve de peddels op t water en af en toe onze gesprekken), de vogelgeluiden en de omgeving maken mij stil van binnen. Dit is zó waarom ik wil reizen. Ik geniet en zie Wino in stilte mee genieten.

..... na één vroege "quick" lunch (10.15u!) vertrekken we naar de Namibische grens. Fingers crossed op een weinig gedoe en tijdverlies.

Namibië, here we comes!

Ik heb ongelooflijk veel zin om Namibië te ontmoeten. Dé aanleiding om deze reis te doen. Deadvlei/Sossusvlei en de op een na grootste canyon op onze aardbol; Fish River Canyon (na de Grand Canyon) vinken we met liefde af van onze reis-wensenlijst.

Laat maar komen die volgende kilometers, ik ben er weer klaar voor ........

Highlanderscamp & m'n verjaardagsfeestje!

Als teamlid McLeuntjes deed 't me goed te zien dat ik op een Highlanderskamp mocht overnachten. Wát een toffe plek!

Het was een redelijk lange zit maar daar aangekomen maakte het zicht en ons kampement heel veel goed. Een klein zwembadje, een bar, kampvuur- en open keukenplek. Kortom voor een avond en nacht is het hier optimaal genieten. Een koud pilsje scoren en daarna afkoelen in het zwembad is het eerste wat we doen na het opzetten van onze tent. Ohja, en een douche-with-a-view wat een heerlijk kadootje.

Na het eten, wat overigens weer heerlijk was. Wil je t weten? Gekookte aardappel in de schil, soort karbonade van de BBQ en een Griekse salade. Onze gids kan prima koken. Of alles smaakt omdat we hongerig zijn. Na het eten ondergaan we dagelijks de briefing voor de volgende dag. Maar dit keer wijkt de gids af. Ik hoor 'm iets over 17 february zeggen en voor dat ik t besef sta ik met twee taarten in m'n handen en ben ik "the birthdaygirl". Wát leuk dat ze daar nog even aandacht aanschenken. Oké, 3 dagen later maar hé "this is Africa".

En, je kunt mij niet blijer maken: op een Highlanderscamping, tijdens het reizen een verjaardagsfeestje hebben.

"Life is beautiful"

Verbindingsdagen!

De komende dagen, vandaag en morgen bestaan uit kilometersvreten en stoppen voor:

- boodschappen doen: ik heb nog nooit zoveel etenswaren bijeen gezien én wat ook nog eens in onze truck geladen moet worden. Met bagage van 20 personen + 2 begeleiders, kampeerattributen en keukengerei dacht ik dat de truck vol zat, maar hé wat kan dáar veel in. Proviand voor 1-2 dgn ontbijt, lunch en diner.

- tanken en sind een bak koffie scoren. De oploskoffie in ons kampement is ècht niet te drinken (vind ik). Ik verkies dan ook rooibosthee in de avond en ochtend. Maar, eens temeer wordt me  bevestigd dat een fijne kop koffie soms echt even nodig is. En de gids begrijpt dat dus stoppen op locaties waar het nuttige met het aangename verenigd kan worden.

- lunchen; daar waar t kan, mag en goed uitpakt gooien we de truck aan de kant. Gooit de gids de tafels eruit en maken we de lunch gereed. Hoe ziet deze eruit. Tja, dag 2 waren 't ingekochte sandwiches die we mee konden nemen tijdens onze wandeling en vandaag een pastasalade met sla, tomaat en komkommer. Niks mis mee. Voedzaam en, evenals het ontbijt waarbij ik koos voor yoghurt met granola (leek erop), een banaan en appel en Wino voor spek met eieren ontbreekt het ons nergens aan. En ja, met een groep Hollanders valt er altijd wat te klagen, maar mij hoor je niet. Op de een of ander manier gedijen Lief en ik enorm goed op back-to-basic......

Het Zuid-Afrikaanse landschap tot dusverre is heuvelachtig met flinke kaal geoogste vlaktes. Koeien-, struisvogel- en graan farms rijden we voorbij. Deze vlaktes gaan over in het Citrusdal met groene bomen (en citroenen) en rooibos(thee)-plantages. De bergen worden hoger en ruiger.

Comfortabel gezeten in mijn truckstoel. Genietend van het uitzicht, een boekje lezen, m'n blog in m'n kladblok zetten in de hoop dat ik ooit nog een keer tegen goede WiFi aanloop, fotootje maken, Zuid-Afrikaans tijdschrift lezen, powernapje doen en voor je het weet ben je weer op bestemming.

Pinguïns; een bucketlist-dingetje!

Wie mij goed kent weet dat pinguïns "one of my favourites" zijn. Vandaag ga ik een pinguïn kolonie in hun natuurlijke habitat bewonderen. Een bucketlist-dingetje ....

We vertrekken uit Kaapstad en rijden via Chapman's Peak Drive, een mooie rit langs de kust naar Kaap de Goede Hoop.

We hebben daar ruim de tijd om naar het "Lighthouse" te wandelen en af te dalen in een prachtige wandeltocht van ca. 45 minuten naar beneden waar onze truck ons weer opwacht. Wino en ik lunchen halverwege zittend op een rots kijkend over het water te midden van een prachtige natuur.

Hadden we ff geluk. Al verder wandelend komt er een grote groep baboons (apen, bavianen) op ons af. We waren gewaarschuwd. Ze zijn gevaarlijk. Respecteer hun territorium. Zij leven in grote aantallen op en rondom Kaap de Goede Hoop/National Park Mount Table. Geef ze geen eten. Maar, ze weten verdomd goed dat er wel wat te halen valt bij ons (lees alle toeristen). We zien voor ons hoe een van onze groepsleden van haar flesje water wordt beroofd. Ik berg m'n mobiel snel op en hou m'n selfiestick in de hand. Just in case! Een momentje voelt 't beangstigend. OK. Stilstaan en ze voorbij laten gaan. Ik kijk ze niet aan. Foto maken, no way! Ze laten ons met rust. Poewee, ik blij dat ze onze lunch niet kwamen verstoren. Een beet van zo'n kwaadaardige aap kan je reis een wending geven die je niet wilt!

Eenmaal beneden na ècht een mooie afdaling wachten we op de truck genietend van de zee met haar woeste golven en een kolonie zeeleeuwen die daar lekker op een rots hun ding doen.

Na deze sportieve onderbreking rijden we naar Boulder's Beach. Hiér heb ik zin in. Benieuwd naar die prachtige, "funny" lopende en bijzondere beestjes. En, daar sta ik dan oog in oog met de Afrikaanse pinguin. Zwart met wit en met een mooie rozige oogschaduw.

Het klinkt je misschien vreemd in de oren, maar hier wordt ik echt gelukkig van. Ik zie onnoemelijk veel pinguïns. Ik zie ze vechten, elkaar lief hebben, moeders met jong kroost, nesten met eieren. Wauw. Wauw. Wauw. National Geographic maar dan in 't "ecchie". Kan er geen genoeg van krijgen. We genieten echt samen van deze momenten, Lief en ik.

Hierna rijden we richting Simon's Town waar we deze nacht doorbrengen @chapman's Peak camping. Eerst uitleg van onze chauffeur hoe we de tent in elkaar moeten zetten. Dat lukt ons wel met onze kampeerervaring. Geloof 't of niet maar op deze reis schrijven dus ook mensen in die nog nooit gekampeerd hebben (!). De tent is meer dan een puptentje. Ik kan er in staan, degelijk materiaal en met slaapmatjes. Het eerste avondmaal is een feit.

En dan, vernemen we dat een deelnemer zijn paspoort kwijt is. Damn, da's lastig als je vier landen doorkruist met deze reis. Het vermoeden is, en dat wordt bevestigd de volgende ochtend, dat de housekeeping het moet hebben gevonden in een kussensloop. Heb je dan mazzel!

De komende dagen staan in teken van verplaatsen naar Namibië......

Ohja, je wilt vast weten hoe de 1ste nacht in de tent was? Nou, zoveel gesnurk heeft me nog nooit wakker gehouden. M'n eigen vent kan ik een por geven maar m'n buurman helaas niet. En dat matje, tja .... ik laat je over 20 dgn weten of m'n rug nog leeft!
En ook de oploskoffie is geen regulier bakkie koffie. Het is even wennen op Afrikaanse bodem. Maar de charme van zover van huis met een legertruck en tent rondtrekken en op plaatsen vertoeven waar ik normaliter niet zou komen maakt alles goed!

Hakuna Matata .......

Iets met een vliegtuig bijna missen!

Vertrokken. Eerst met de trein. Onze vertrek- en aankomsttijden zijn ideaal dus een goedkoop treinkaartje scoren en lekker treinen. Relaxte start. Daar hou ik van!

Ons vliegtuig vertrekt vanaf gate D31. Ongelooflijk! Voor de zoveelste keer vertrekken we vanaf volgens mij de uiterste gate die je je maar kan bedenken. Bij 't inchecken worden we gewaarschuwd dat 't wel 20 minuten wandelen is. Mag de pret niet drukken. We vertrekken op tijd; 19.40u zetten we koers naar London Heathrow. Damn, wát een groot vliegveld. Schiphol is dan maar nietig klein.We hebben 1u en 20 minuten de tijd om over te stappen naar onze vlucht BA59 naar Cape Town.

Voel je 'm al aankomen? Wij zijn een van de laatsten die het vliegtuig mogen verlaten én hebben dus ook de laatste bus die ons naar Terminal 3 brengt. Een ritje van zo'n kleine 15 minuten. Hup hup door de handbagagecheck en daar, daar houdt 't lekker op. Hakuna Matata. Stuk voor stuk wordt iedereen "gestript". Waar 't eerder niet nodig was moet Wino zich ontdoen van "heul veul", zelfs z'n schoenen. Mijn rugzak wordt er uit gepikt en ik moet 'm ontleden. Pffft, schiet 's op meneer! Nog een half uur en ons vliegtuig vertrekt. We zetten 't op een rennen naar gate 27. Met een stoot adrenaline in m'n aderen en een gevoel van dát gaat ons toch niet gebeuren sluiten we aan en zijn we niet de laatsten. M'n sportbuddies kunnen trots op me zijn. Ff sprinten met een backpack van 15 kg op m'n rug en rugzak op m'n buik. Nu nog ca. 10u mezelf opvouwen in een vliegtuigstoel en dan zijn we op plek van onze eerste bestemming.

We zijn van start!
In Kaapstad staat onze Djosergids Mxbolisah (of zoiets) met toffe Parijs-Dakar look-a-like truck, ons "huis" voor de komende dagen, ons op te wachten. Ontmoeten we onze medereizigers. Compleet. Lokale tijd ca. 11.30u, maandagochtend. Op naar ons hotel.

Yep, je leest het goed, de eerste nacht slapen we in een hotel. Hoe fijn. Inchecken in een prima hotelletje, HotelCape Diamond, midden in het centrum. Daarna de weinig tijd (lees: middag en avond) in Kaapstad benutten. Tja, dan moet je keuzes maken. We pakken de Hop on Hop off-bus. Stappen "off" bij de wereldberoemde, een van de zeven wereldwonderen, Tafelberg.

Met de kabelbaan omhoog en genieten van een prachtig uitzicht. Been there, seen it. Ook Waterfront bezoeken we. Eten daar een hapje en genieten van de heerlijke fijne relaxte sfeer daar aan de oude haven. 

Om 20u "stort" ik in. Tijd om bij te tanken van de lange reis en de vele indrukken. Onze spullen weer pakken en gereed zetten. Vanaf 7u ontbijt en om 20.30u vertrekken. Ik besef me weer; het is geen uitrustvakantie ..... dit is reizen voor mij. 

Een heerlijke nacht op een prima bed zorgt ervoor dat ik met een goed gevoel aan m'n ontbijtje zit. En, lees ik nippend aan een goede bak koffie een quote aan de muur boven de bar:

"I only need coffees on days that ended with the letter Y"

Start ik elke dag met een lekkere bak koffie de komende periode?; vraag ik me af. We gaan 't beleven.

Africa bring me some beautiful adventures.....

Een lang geplande reis en gekoesterde wens!

Heel lang geleden zei ik tegen m'n vader: "ooit gaan we op safari". OK, het is dan niet samen met m'n vader maar samen met Wino, mijn Lief. Een lang gekoesterde wens "op safari gaan" gaat wel in vervulling. Zo tof. Door het niet doorgaan van onze rondreis door Tadjikistan & Kirgizië vorig jaar september. Isis-sympatisanten, hoe triest, reden fietsers aan en staken ze dood.  De reis ging niet door. We boekten om naar dé rondreis die nu aan onze voeten ligt.

24 dagen lang met een legertruck, slapen in een 2p. puptentje in je samen opgezette kampement en met een groep 18 andere gelijkgestemden kilometers vreten en mooie verhalen maken in Zuid-Afrika, Namibië, Botswana en Zimbabwe.

We vertrekken morgenmiddag met de trein naar Schiphol. Om 19.40u vliegen we naar Londen waar we nog even overstappen om vervolgens een nachtvlucht te ondergaan naar Kaapstad. Maandagochtend 11u zetten we voet op Afrikaanse bodem en begint daar ons Afrikaanse avontuur. Damn, ik heb er nu echt zin in!

De afgelopen twee maanden waren verwarrend en emotioneel. In december wist ik dat 2019 een verandering teweeg ging brengen. Mijn werkgever besloot dat ik mijn recent gestarte praktijk alleen onder bepaalde voorwaarden mag voeren. En, dát zijn nu net regels die mijn mensenhart niet kan verteren. Dus, deze gevoelige vrouw die bevlogen en enthousiast werkt om iedereen "lekker-in-zijn-vel-te-laten-steken" is terecht gekomen in een rollercoaster van beslissingen nemen, emotioneel zijn, verwarring hebben in het hoofd en lijf, teleurgesteld zijn in mensen, energie voelen en toch leeglopen op energievreters. Kortom, het is tijd om op de Tafelberg, op de Afrikaanse savanne tijdens game drives, in de Sossusvlei in Namibië, tijdens het wildkamperen in de Okavangodelta in Botswana of bij de Victoria Waterfalls in Zimbabwe alles los te laten, daar te laten en te vertrouwen op het gegeven dat daar waar deuren dicht gaan er ook weer deuren open gaan. En ja, ik ben er van overtuigd dat er deuren open gaan voor mij, mijn passie en mijn skills.

Voor nu zitten we nog even op onze bank. Een nieuwe bank, donderdag gehaald en onze mannen en Laura mogen de komende 3,5 week deze bank inzitten. Als dat maar goed komt? Ja hoor, alle vertrouwen in onze jongens. Die vinden het eigenlijk ook weer heerlijk dat pa en ma er ff tussen uit knijpen. Ze rooien het best met z'n drieën. Alleen, en daar moet ik niet te lang bij stil staan. Ik kan niet genieten van m'n mannen en hun carnavalswagens, samen thuiskomen na een avondje doorhalen en de volgende dag weer door gaan .Je leest het goed. Wij zijn NIET thuis bij de carnaval. Gaat wel door hoor :-)

We gaan er weer blanco in. Avonturen beleven. Kijken wat de dag brengt. Maar, natuurlijk heb ik wat bucketlist items die ik ga afvinken tijdens deze reis. En wel de volgende:

✓ pinguïns (m'n lievelingsdier) in hun natuurlijke habitat zien @ Boulder's Beach!
✓ Sossusvlei@Namibië (aanleiding voor deze reis) met 's werelds grootste rode duinen!
✓ Wildkamperen in de Okavangodelta @Botswana, wat magisch mooi én spannend schijnt te zijn!
✓ Victoria Waterfalls @ Zimbabwe, een van de 7 wereldwonderen!

--> 4 Afrikaanse landen
--> ca. 4.500 km
--> 16 bijzondere kampeerplaatsen
--> 24 reisdagen
--> Max. 15 kg bagage p.p. (ja,ja het was weer passen en meten, e.e.a. thuis laten en back-to-basic denken maar hé 't zit er weer in!).

Ik neem je weer mee op ons avontuur op weg naar magisch mooie plekjes @ onze wereldbol, naar mooie ontmoetingen en magische vergezichten. Uit m'n comfortzone, groeien door nieuwe avonturen te beleven en met herinneringen weer thuis te komen.

Ik ben verliefd op onze aarde
Reis je weer mee?

Liefs en tot blogs,
Karin