Bye.Bye.Beautiful Africa!

Daar gaan we dan. Het laatste ontbijt @onze truck. De laatste keer onze backpacks inpakken. De laatste tentcheck. Maandagochtend om 10.30u nadat we als groep (minus twee) onze crew bedanken en een groepsfooi geven stijgen we voor de laatste keer in onze Rainbow Nation-truck. Op naar het vliegveld van Victoria Falls. Als alles volgens plan verloopt zijn we morgen na de middag ergens weer thuis. Als het uiteindelijk daar is, weet je dat je weer een lange reis voor de boeg hebt. In ons geval een uurtje of 27. Pfffft! Je ontziet 't bijna. Maar, om deze herinneringen te kunnen maken, hoort dat er dan ook weer bij. Go with the flow, daar gaan we, op naar huis.

We maken nog een foto samen met Richard als herinnering. Maar hé deze man, zijn gezin en dat wat we gedeeld hebben blijft me eeuwig bij. Bij het afscheid op 't vliegveld heb ik een brok in m'n keel. Ik ben dit mens zo gaan waarderen dat ik het niet leuk vind om 'm te verlaten. Maar hé dat is m'n gevoelige kant, ik laat los. "We'll keep in touch": zijn zijn woorden. We hebben elkaars telefoonnummers. We gaan zien wat 't leven ons verder brengt. Ik ga in ieder geval kleding inzamelen om richting deze community te laten transporteren. We hebben dan ook alles wat we niet meer nodig hebben van m'n slippers, wat T-shirts en een jurkje die hier nog een 2e leven kunnen hebben tot onze knijpers, waslijn, wc- papier en snoepgoed bij 'm achter gelaten.

Inchecken. Regelen dat we in ieder geval op de vlucht van Johannesburg naar London samen kunnen zitten. En dan naar de securitycheck. Alles verloopt prima. De reis die we voor de boeg hebben is alsvolgt:

13.35u Victoria Falls/Zimbabwe > Johannesburg/Zuid-Afrika

20.15u Johannesburg/Zuid-Afrika > London Heathrow/GB

8.15u London Heathrow/GB > Amsterdam/NL

Als het allemaal mee zit landen we morgen (dinsdag de 12e mrt) om 10.40u op Amsterdam en zijn we in de loop van de middag weer op ons vertrouwde stekkie. Meer dan een dag reizen. Dankbaar dat 't kan!

Het voelt OK en goed. Ik verlang oprecht naar het zien, horen en voelen van m'n jongens, Laura en onze poes Bikkel. Na 2 nachten op een stretcher bed voel ik pijntjes in m'n lage rug en zie ik uit naar m'n eigen bed. We hebben zoveel mooie herinneringen op onze harde schijf staan. Zoveeeeel foto's om een mooie tastbare herinnering, een fotoalbum, te maken om in onze reiskast te plaatsen. Indrukken genoeg om thuis verder te verwerken.

Het vliegtuig vertrek 40 minuten later uit Victoria Falls. We wachten op 17 personen die uit een andere vlucht komen en vertraagd zijn. No problem! Scheelt weer wachttijd op 't vliegveld van Johannesburg.

Wát heeft deze reis ons het meest verrast? Tja, eigenlijk te veel om op te noemen. Als ik door m'n foto's scroll is 't steeds van "ohja" ... niet dat ik iets vergeet maar het is gewoonweg zoveel geweest. OK, met 't mes op de keel één ding benoemen, terwijl je weet dat 't eigenlijk niet kan dan zegt Wino:
- het heel dichtbij de wilde beesten mogen zijn. Van pinguïns, zeerobben tot de "big5" en alle andere Afrikaanse beesten die op ons pad kwamen.

- Ik zeg de serene indrukwekkende stilte in de groenrijke bijzonder mooie natuur zittend in een mokoro in de Okavangodelta @Botswana.
Maar daarmee doe ik deze reis eigenlijk tekort want er zijn tal van hoogtepunten geweest in deze 24 dgn.

Qua land, als we er een land uit "moeten" halen dan zeggen we beiden: Botswana met op de hielen gevolgd door Namibië. Niet vergelijkbaar deze landen. Maar Botswana heeft net een streepje voor. Die Okavangodelta is zo moooiii. Na deze twee landen, het wereldwonder, de Victoria Waterfalls in Zimbabwe en als laatste Zuid-Afrika. Misschien doe ik daarmee dit land tekort. Maar als je er 4 bereisd is er altijd eentje ietsje minder fraai. Daarmee zeg ik zeker niet dat Zuid-Afrika niet de moeite waard is.

Bij het opstijgen kijken Lief en ik elkaar aan. We denken hetzelfde. Wát een bijzondere reis hebben we weer in onze levensrugzak. Ik ben er van overtuigd dat er nog meer mogen volgen in m'n leven. Maar deze nemen ze ons niet meer af. Deze heeft ons leven weer rijker gemaakt. Nu naar huis, want het fijne van reizen is ook weer het moment van thuiskomen.

"Collect memories, not things"

Zimbabwe: Victoria Waterfalls en een Afrikaanse kerkdienst

Dé kers op de taart: na ca. 5600 km's te hebben versleten bereiken we Victoria Falls
We slapen daar in ingerichte tenten. Bij aankomst blijken het dezelfde soort tenten als de afgelopen periode te zijn. Maar. Met twee bedden erin, vloerbedekking, licht en electriciteit. Top! Het tijdperk op- en afbreken van de tent is voorbij. Je spullen weer kunnen laten liggen. Twee dagen blijven we hier.

Na aankomst krijgen we weer een aantal activiteiten voorgeschoteld om uit te kiezen maar wij passen. Wij hebben gekozen voor een scenic flight over de Okavangodelta en voor ons houdt het hier op. De excursies zijn hier best duur of niet aantrekkelijk; gamedrives genoeg gehad en bungeejumpen, dáár moet ik niet aan denken!

Wij willen de Victoria Waterfalls zien. En. Het lijkt me fantastisch om een Afrikaanse kerkdienst bij te wonen. Ik voel dat die kans bestaat. Richard, onze chauffeur, is overtuigend Christen zoals velen hier. Vanaf het begin klikte het met hem en vertelde hij over zijn vrouw, kinderen (6) en zijn leven. Ik over het onze. Nadat we op de laatste campsite kennismaken met zijn vrouw én de bisschop en zijn vrouw durf ik hem later te vragen naar de mogelijkheid om een kerkdienst bij te wonen. Zodra ik de woorden uitspreek zie ik zijn ogen blinken. Hij zou zich zeer vereerd voelen als wij mee gaan naar zijn kerk. Hij laat ons later weten dat we zondag om 10u mee rijden met hem en een dienst kunnen bij wonen. Komt goed uit want we hadden hier al rekening mee gehouden en zijn direct na aankomst in Victoria Falls naar de watervallen gegaan.

Dé Victoria Waterfalls. Ik vergeet nooit meer de allereerste aanblik van dit natuur fenomeen. Het geweld. De kleuren groen. De nevel die ons nat maakt. Maar bovenal die prachtige grote dikke regenboog die het plaatje kleurt en afmaakt. Kippevel mooi. Ik geniet. Lief geniet. We lopen zo'n drie uur rond in het park en bezoeken alle aangelegde uitkijkpunten. Op de terugweg stuitten we op Pumba die onze weg verspert. OK. En nu. We schieten eerst wat plaatjes en een achterop komende toerist neemt het besluit en loopt er langs. Wij ook. Pumba kijkt op, kijkt achterom en graast vrolijk verder met zijn voorpootjes liggend op de grond. We drinken nog wat in het café-restaurantje vlakbij de uitgang. Een overheerlijke cappuccino. Mmmmm, lang geleden voor m'n gevoel. We nemen gevoelsmatig afscheid van de Falls. Hier komen we nooit meer terug. Zo wie zo niet omdat je dan weer $ 30 p.p. mag betalen. We nemen de beelden mee op ons netvlies. Morgen beleven we weer iets anders.

Zondag, onze laatste dag gaan we om 10u met Richard mee. Wino in zijn auto, links rijdend en Richard in de truck want die moet naar de "carwash". Daarna gaan we gedrieën naar de kerk. Ik bemerk dat ik ontzettend nieuwsgierig ben en benieuwd ben wat ons gaat over komen. De kerkdienst duurt van 9.30u tot 13u. Wij komen om even 10u met Richard binnen. Dat kan hier gewoon. Mensen lopen in en uit. Kinderen spelen binnen en buiten, liggen op hun buik te tekenen of komen zo nu en dan naar hun moeders en/of vaders toe. Bijzonder als je weet dat bij ons de kids in een kerk stil moeten zitten en tijdens de preek zelfs (soms) uit de kerk naar de zondagsschool worden mee genomen. Wát een verschil.

We worden opgevangen door een vrouw die ons naar onze plaatsen brengt, "front row" naast Richard en zijn prachtige vrouw. Overigens alle vrouwen en mannen zijn prachtig gekleed. Ik verbleek in m'n zwarte jurkje wat smoezelig is van de reis. Maar ook dat geeft niet hier. De bisschop en zijn vrouw en hun jongste komen ons persoonlijk een hand geven. Ook zij storten hun warmte over ons uit. Verbazingwekkend hoe welkom we hier zijn. Tijdens een woordje worden we speciaal benoemd, staat de gehele community op en heft hun handen al roepende halleluja. Tjeetje, wát een warm welkom!

Na eventjes binnen te zijn komt er een jonge vrouw heel dicht bij me zitten. Ze is mijn souffleuse, Eleonorah. Zij vertaalt de gehele dienst in het Engels voor mij en ons. Ik mag haar bijbel lenen. Een vrouwenbijbel, Engelstalig, met een roze kaft. Kijk, daar hou ik van. Je kunt zien dat hier al veel in gelezen is. Vele kerkgangers hebben een notitieblok op hun schoot en schrijven zo nu en dan wat op. Het is allemaal zo vrij hier in de kerk. Zo had ik in m'n verleden ook graag naar kerk gegaan. "Zo totaal anders dan bij ons": denk ik terwijl ik mag gaan staan. Eleonorah fluistert in m'n oor dat we nu gaan zingen en dansen en de kerk en God bedanken voor alles wat zij betekenen in hun leven. En ja hoor, zoals verwacht geniet ik hier meer dan enorm van. Als een jonge vrouw in een prachtige zwarte jurk met een jaloersmakend mooie stem een "praise-song" vertolkt schiet ik vol. Er loopt een traan langs m'n wang. Ik ben ontroerd. Wino kijkt me aan en ik zie dat hij ook door de energie hier en de entourage vochtige ogen heeft. Dat wij dit samen mogen beleven. Ik voel me verbonden met hem en iedereen om me heen. Ik zie vrouwen uit hun dak gaan. Springen, klappen, zingen. Ik zie de vrouw van de Bisschop dansen als een malle. Achterin de ruimte zie ik drie jonge mannen lachend een dansje doen. Jonge kinderen staan te swingen op een manier zoals alleen donkere kindjes en mensen kunnen bewegen. Die heupen. Dat ritme.

De preek, althans zo noem ik 't met m'n christelijke achtergrond, breekt aan. In de lokale taal, wij krijgen het grotendeels in 't Engels mee via Leonorah, duurt lang (!). Maar met bewondering voor de bevlogenheid van de Bisschop en de passie hoe hij dit brengt kijk ik mijn ogen uit. Zijn blouse is zeiknat aan het einde. Hij beweegt van links naar rechts op het kleed in het midden wat het centrum is waar veel zich afspeelt. De essentie van de preek is dat wat je verleden ook voor je heeft betekent, wat je voorvaderen aan slechte zaken hebben gedaan, dit alles hoef jij niet met je mee te dragen. Jij mag hier in overvloed en vanuit "hapiness" leven om dat Jezus zijn bloed jouw en onze zonden heeft vergeven. Ten allen tijde kun jij uit jouw miserie stappen en in vertrouwen een andere weg in slaan. Slik. Ik denk ineens aan thuis. Aan m'n baan die er straks niet meer is. Aan m'n praktijk die nóg niet levensvatbaar is. Aan het wegvallen van financiën die ik nu anders mag gaan invullen. En aan de stap die ik zet vanuit m'n vertrouwen in het Universum dat dit alles goed komt. Dat er een nieuwe werkgever komt die mij en mijn praktijk wel wil. Dat m'n praktijk mag groeien. Dat ik mensen mag helpen op hun pad. Dat ik reizen als deze kan blijven maken. Dat ik samen met Lief en mijn omgeving fijn kan leven en gezond oud wordt. Richard 's vrouw zegt Wino dat als we weg willen, Richard ons weg brengt. Wij blijven. Wij respecteren hen en de dienst en blijven tot het einde. De preek is wel een zit hoor maar daar is dan toch het woord amen en halleluja. Uiteraard zingen en dansen we nog even.

Dan is daar het einde. Leonorah vraagt ons te volgen. Buiten zit de Bisschop op z'n stoel en iedereen loopt langs om 'm te bedanken. Ook wij. We krijgen limonadesiroop aan geboden. Mmmmm, lekker fris want ook in de kerk is 't bloedheet. Kinderen verdringen zich rond Wino. Ze pakken zijn hand, zitten aan zijn horloge en zelfs aan z'n trouwring. Sommigen aaien m'n huid. Heerlijk, die onbevangenheid, nieuwsgierigheid. Sommigen aaien m'n huid. Een selfie met Leonorah, uitwisseling van mobiele nummers.

We worden mee genomen door Richard's vrouw naar de opvang. De kerk en community vangt 19 weeskinderen op. Zij geven ze dagelijks een warme maaltijd. Deze kinderen zwerven hier of vertoeven bij stief- of grootouders die deze zorg eigenlijk niet kunnen dragen. Je breekt bij het zien van deze enigszins magere toetjes. Maar damn wat zorgt deze community goed voor elkaar. Tijdens de dienst horen we van diverse (maandelijkse) projecten. Zien we goederen die worden binnen gebracht die weer op goede bestemmingen terecht komen. Ik vind het ècht bewonderingwaardig hoe hier geleefd wordt.

Uiteraard ontkomen we er niet aan en "moeten" we mee naar Richard thuis. Zij wonen in een "middle class" wijk. Een wijk waar stenen huizen staan, allemaal omrasterd. "Lower Class" is voor de "rich people" waar heel veel ruimte is en hele grote huizen staan, en "higher class" is voor de lagere klassen waar het heel druk is in de wijk, vies en vuil kan zijn en niet altijd stenen huizen zijn. Richard's vrouw heeft door omstandigheden geen werk meer als receptiemedewerkster en Richard wilde door de niet zo leuke reis (onze groep) ontslag nemen, maar zij kan hem er van weerhouden. Het huis is netjes ingericht. We krijgen een rondleiding. Onze maatstaven even loslaten en kijken vanuit Afrikaanse schoenen. Dan voel ik dat het OK is hier. Haar zus woont bij hen in. De oudste zoon zit op een soort van kostschool. Goede scholen zitten niet naast de deur. Dus zij zien hem alleen in vakanties als hij naar huis komt. Deze zoon is uit haar eerdere huwelijk en Richard heeft 4 dochters uit een eerder huwelijk en heeft al twee kleinkinderen. Hij is van mijn bouwjaar. Een trouwfoto hangt aan de muur, evenals een grote Samsung TV. Ze ogen gelukkig. Je merkt wel direct de Afrikaanse cultuur. Richard is de baas in huis, maar wel op een goede manier.
We krijgen een lunch aangeboden en daarna brengt Richard ons terug naar de campsite. Wát een mooie dag! Een dag die ik in m'n hart bewaar. Een fijne afsluiter van een ongelooflijk bijzondere reis!

Botswana: wildkamperen, Scenic flight en Chobe NP

We verlaten Noord-Namibië waar 't landschap verandert in groene kleuren en verder over gaat in bosrijk en groen ogend Botswana. De grens check-out verloopt goed en ook de check-in gaat prima. Weer een paar stempels erbij! Ook de controles waar we mogelijk door een chemisch badje moeten met al onze schoenen i.v.m. mond- en klauwzeer ziekte laten ons gewoon gaan. We hoeven er niet uit. Ideaal. Over een vreselijk slechte weg rijden we in een ruk naar Maun. Wát een klere eind én wat een gehobbel. Maar, de natuur is schitterend. Veel groen, veel ezels en runderen, armmoedig aandoende hutjes en een soort van moerassig gebied. Dit alles maakt de rit grotendeels weer goed. Hier zie je de eerste tekenen van de Okavangodelta. Ik ben echt nieuwsgierig. Dit gaat ons wat brengen. Maar wát?

In ieder geval wildkamperen. Na aankomst in ons bivak van dit keer, Sitatunga Camp. Verscholen diep in de bossen. Over een weg waarvan ik denk, waar in hemelsnaam kom ik terrecht, doemt een terrein op. Tentjes, buitenkook-mogelijkheden en een bar met fijne sfeer. Er is WiFi, maar helaas onvoldoende om m'n blogs op te loaden en ook appen met 't thuisfront lukt niet. Het is OK. Gisteren nog contact gehad met Nederland en iedereen daar leeft in Carnavalssferen en heeft het prima naar 't zin en gaat richting uitkateren. We zetten onze tent op en genieten heel even aan de bar van wat kouds. Daarna eten, afwassen en opruimen en slapen. Jaja, het is écht geen vakantie zoals eerder gezegd maar een reisadventure. Onze "daypacks-for-2-days-bush" zijn gepakt en de backpacks liggen in de truck achter blijven in onze truck. Richard, onze chauffeur past op onze zaken. Fijn want paspoort en tickets wil ik niet graag kwijtraken. Richard is een fijne man en vertrouw ik dit alles wel toe. Ik vind 't een beetje spannend; wildkamperen.

Wat gaan we doen? In een mokoro (een uitgeholde boomstam, maar tegenwoordig van polyester) worden wij en onze spullen, tenten en materialen voor 2 dgn afgeleverd op een "eilandje" in de delta. De meegekomen lokalen hakken op 't eilandje waar we aanmeren de bomen en takken weg en creëren een campsite. Ongelooflijk hoe snel ze dit fiksen. Onze tenten, hun tentjes, een keuken en een gemeenschappelijke zitplek. Ja, ze zetten onze tenten op. Yeuhhh, fijn! En ze doen onze afwas. Aan de ene kant genânt, maar het is ook hun inkomstenbron. Ze doen 't met liefde, de een wat meer dan de ander maar ik en wij vinden 't even fijn om niets te moeten doen. We maken paadjes naar de tenten en ineens lijkt het ècht op een campsite. Intiem, dicht bij de natuur en hoe mooi in de bush bush van Botswana tussen de wilde dieren. We worden gebriefd. Niet alleen naar de wc en als je je tent uit gaat. Goed met je zaklamp rond je heen schijnen. Niet verder dan 100 mtr  uit het kamp vandaan. Absoluut niet naar de oever van de rivier. Ik begrijp dat ze ons echt niet kwijt willen!

We doen hier deze dagen een aantal "naturewalks", een "sunrisewalk" en ook een mokoro-cruise met een van de mooiste "sunsets" die ik ooit heb gezien. Wát heb ik genoten. Wát is 't een mooie ervaring. Wát is Botswana mooi qua natuur en mensen.

Lopend over de vlakte, dichtbij zebra's, giraffes, impala's, nijlpaarden. Ik blijf het bijzonder vinden. En die tochtjes in die mokoro zijn onbeschrijflijk. Een "pooler" (die van ons heette Rico, ieder had zijn eigen pooler tijdens deze dagen) staat achter op dit vaartuig en duwt ons voort (gelijk zoals de gondels in Venetië).

Wij zitten in de mokoro te genieten. Die stilte temidden van dat water, de vele waterlelies, riet, grassen, bijzondere vogels, kikkers, nijlpaarden die omhoog komen en met hun oortjes wapperen. En nee, ze zijn niet zeer dichtbij. Alhoewel ik dat best zou willen. Dat zou te gevaarlijk zijn. De "poolers" gaan met respect met een grote boog om ze heen en houden het water goed in de gaten. Krokodillen zijn ook aanwezig, maar helaas of misschien wel gelukkig heb ik ze niet gezien. Overdag verschuilen ze zich in 't riet en 's nachts komen ze uit t water net als de "hippo's". De geluiden die ik 's nachts hoor, liggend in m'n tent kijkend naar de sterrenhemel onder de bladeren van onze boom, kan ik niet toeschrijven aan een specifiek beest, maar ben er niet uitgeweest. Ik hou m'n plas wel op! Vlakbij hoorde ik ze grazen, het water klotsen van het in en uitgaan, takjes breken. Zo gaaaaaf! Ik slaap ondanks dit alles prima in de bush. Heerlijk!

Intrigerend vind ik het hoe onze "naturewalk"-gids Kenny vertelt over de natuur, de beesten en zijn leven. Hij is een échte afstammeling van de "bushmen". Zijn vader heeft 'm alles geleerd over de natuur en hoe hij met natuurlijke middelen veel kan genezen. Als je hier iets (ernstig) overkomt is 't te lang rijden naar een ziekenhuis. Zij  zijn gedwongen tot andere maatregelen. Een slangenbeet van de black mambo of pofadder betekent hier je dood. Veel andere zaken zijn geneesbaar met en door de natuur. Wow! Als leefstijl- en vitaliteitscoach spreekt me dat natuurlijk wel aan.

We hebben activiteiten in de vroege ochtend en later op de middag tot het donker is. In de tussentijd kunnen we relaxen. Ik heb geen behoefte om te leren "poolen". Even bijtanken in mijn tent, een boekje lezen en lekker tot mezelf komen. Ik heb dat echt nodig om alles te verwerken.

We hebben 2 dagen geen water en electriciteit. Dus ook geen douche, toilet en licht. Dít is ècht back-to-basic! En eigenlijk hou ik er wel van. De wc? Tja, er wordt gewoon een diep gat gegraven, de schop staat er naast, je mikt, veegt je billen af en zand erover. de wc-rol is de sleutel. Is deze weg, dan is het toilet bezet. Ook dit is een nieuwe ervaring. Maar menig Frans toilet zag er viezer uit kan ik wel stellen. Tanden poetsen met mee gebracht water, een handje water over m'n toet en tadaaa; fris en fruitig weer aan 't ontbijt. Een kampvuur bij de "zithoek" en zak- en hoofdlampen bieden licht in de duisternis die om 20u invalt. Zoals gezegd een mens heeft niet veel nodig!

Na 2 dagen pakken we de boel weer in; een hele volksverhuizing dat dan weer wel. We varen in de mokoro's terug naar het "mokorostation" en daar wachten we op de truck die ons terugbrengt naar onze eigen truck en campsite waar we weer zelf onze tent mogen opzetten.

En weer door ..... alle apparatuur en telefoons opladen, thuisfront berichten dat we nog leven en schoonvader en zus feliciteren. Ook verjaardagen proberen we zo goed als kwaad bij te houden. We zijn de dagen wel eens kwijt. Maar lang leve de digitale techniek! En die douche, damn die voelde wel enorm "lovely". Haren gewassen, schone onderbroek en kleding. Twee dagen ècht back-to-basic is genoeg. Maar, het vrije gevoel, dicht bij de natuur zijn; voor mij (en ook Lief) is dit alles erg waardevol en fijn!

Na een lunch weer direct door. Wij hebben een "scenic flight" boven de Okavangodelta. Ik heb hier echt zin in. Nog even geld pinnen; Botswaanse Pulla's die we vervolgens dan weer om moeten zetten in USA Dollars. Wat een gedoe! Maar goed om 16u zitten we in een 7p. vliegtuigje en gaan we de lucht in. Wow!

We vliegen niet hoog, hebben een goed zicht op alles wat onder ons ligt. Hier vertekent zich 50 tinten groen. Allemachtig. Prachtig. Prachtig. Prachtig. We zien giraffen sierlijk lopen, olifanten, nijlpaarden en antiloppes. Ik had wat meer water verwacht en wat meer beesten. Maar dit is zo'n uitgestrekt gebied en al het water wat uit de bergen en rivieren vanuit een Angola nog moet komen verwacht men hier ca. juni. Tja, je kan niet alles hebben. Deze ervaring pakken ze me niet meer af en ondanks deze "minpuntjes" was het memorabel.

Nú terug naar ons kampemt en relaxen. Een koud biertje en even (klein 1,5u) even niks voor we weer gaan eten en we gebriefd worden voor de dag van morgen. En die briefing leert ons dat de wekker om 4.20u moet staan om 5u te ontbijten en daarna op weg te gaan naar Chobe National Park. Sommigen van ons doen daar nog een optionele gamedrive. Wij laten deze schieten. We kunnen niet alles; keuzes maken en die keuze is een ochtend tot 9.30u even lekker niks!

We zijn onderweg voor zo'n 600 km over deels goede weg en deels "bumpyroad". En, dit keer ontkomen we niet aan het "badje" tegen mond- en klauwzeer. Iedereen de bus uit met z'n extra paar schoenen. Stappend over een deurmat je gedrenkt in een "goedje". Of dit nu daadwerkelijk helpt? Afijn het verschaft weer werk aan redelijk wat mensen.

We rijden door naar Chobe. Tent opzetten én dooooor; een vaartocht over de Chobe en tjeeeetje "Lucky us". We zien daar naast heel veel olifanten in het water aan de kant, trekkend over het land ook vele andere dieren. Maar waarom "Lucky us". We spotten de "buffelo" en al turend door m'n verrekijker spring ik op. Een luipaard! Ik check '' nogmaals en de gids op de boot bevestigt het me. We zien een luipaard. Ik ben zo dankbaar. Deze reis hebben we gewoon de "big5" in hun natuurlijke omgeving gezien: leeuw, olifant, neushoorn, buffel en en luipaard. Wauw!

Na een nachtje in Chobe reizen we door naar ons eindstation waar we twee dagen in tenten met een "bed" en electriciteit verblijven dicht bij de Victoria Waterfalls.

Zimbabwe here we comes!

Minder leuk?

OK Karin, leuk hoor al je verhalen van hoe fijn, mooi, leuk, bijzonder en zelfs soms magisch het daar is in Afrika en tijdens jullie reis. Maar je kan me niet vertellen dat 't áltijd tof is?

Nee, dat is inderdaad zo. Lief en ik noemen dit dan ook geen vakantie. Ik noem dit reizen! Vakantie is voor mij een all-in of in ieder geval een periode waarin je weinig tot niks hoeft te doen, op een plaats blijft en af en toe eens een dagje eropuit gaat. Niks mis mee, ook prima en als jij je daar goed bij voelt is dat 't voor jou waar jij jouw energie uit haalt. Zo af en toe is dát 't ook echt wel voor ons. Maar dit keer REIZEN wij door Afrika. Onze gids noemde dit ook geen reis maar een "adventure" bij de eerste briefing. En, dat vind ik eigenlijk ook wel; een Afrikaans avontuur.

Nou, wat is er dan minder leuk aan dit avontuur?
- het dreigde bijna mis te gaan door het mogelijk missen van de vlucht naar Cape Town. Gelukkig stapten we een kleine 20 minuten voor vertrek in 't vliegtuig.
- in het vliegtuig ging Wino's bril kapot. Het draadje wat zijn glas in het montuur houdt brak. Wino heeft nog geen reserve bril, dus op pad zonder bril. Gelukkig hoeft hij niet zelf te rijden en "beesten spotten" zonder gaat 'm nog wel lukken, denkt hij. Dus een brilloze Wino op onze foto's.
- Wino's zonnebril, een van zijn neusvleugels, kreeg ook een "optater" door het stoten van zijn hoofd met zonnebril erop. Ik weet 't ... Wino en brillen zijn deze reis geen toppertje!
- de hitte is enorm. Zelfs onze crew raakt hier niet aan gewend, vertelden ze me. Terwijl ik altijd dacht dat ze er voor gemaakt waren. Het enige verschil is, je hoort ze niet klagen. Ze ondergaan het. Proberen zich aan te passen. En dat is wat wij nu ook doen. Maar ik kan je vertellen dat ik in Nederland niet meer zal klagen dat 't warm is. Hier is het warmer dan warm, gewoonweg heet!
- reizen in een groep met 20 personen die elkaar niet kennen uit diverse milieu's, rangen en standen is een uitdaging. Na 1,5 week "klapte" het dan ook in de groep. Er zijn goepsleden die nog nooit gekampeerd hebben en behoorlijk kunnen klagen over van alles en nog wat en zelfs al een klacht bij Djoser hebben ingediend vanuit Afrika. Dit is bij de crew terecht gekomen wat natuurlijk niet goed voelt en wát met deze mensen en de groep doet. Dit is ook zo niet mijn levensinstelling en neem hiervan afstand. Gelukkig zien de meesten in dat het "het probleem" van een enkel groepslid is en we er niet ons probleem van gaan maken. De reis voldoet geheel aan onze verwachtingen en is exact zo als deze compleet beschreven staat in onze Djoser informatie. Dus inclusief zelf tent op- en afbreken en corvedienst. Een gevalletje niet ingelezen zijn, op een verkeerde reis zitten en ik denk: boek lekker om naar een reis met lodges! Wino en ik reizen onze reis en mengen ons dan ook niet te diep in deze groep. En dat voelt voor ons goed. Wij bekijken alles door onze positieve bril want "dat wat je aandacht geeft groeit" en dat is in ons geval dus geen geklaag, gemopper of wat dan ook. Go with the flow! Wij willen met mooie memorabele herinneringen thuiskomen en dit niet laten vertroebelen door een minder groepsproces.
- gravures van de bosjesmannen; een excursie waarvan ik dacht: hmmm, die had ik wel kunnen missen.
- we leggen in totaal ca. 5600 km af door 4 landen. Dan weet je dat je een aantal fikse reisdagen hebt. En damn, een werkdag in een bus zitten vergt ook energie. Niet elke reisdag is zó lang. En de reisdagen kennen vaak breaks in de vorm van bezoeken van interessante dingen die op de route liggen, maar toch intensief "it is"!
- elke dag vroeg je bed uit, eist bij mij soms z'n tol. De vroegste keer dat we
van ons matje rolden om op te breken was 4.20u en toch zeker niet later dan 7.30u. Nú, zo tegen het eind van de reis, eist dat soms best z'n tol van mijn batterijtje. Echt opladen is lastig omdat alle dagen vol zitten. Vaak tussen 21-22u liggen we gestrekt. Zelfs een keer om 21u. Broodnodig, anders hou ik het niet vol. Richting het einde nemen we ons voor, in Victoria Falls, niet veel activiteiten te doen en "rust" te nemen. De activiteiten zijn daar zo duur, dat wij dit voorbij laten gaan en gekozen hebben voor een scenic flight @Okavangodelta.
- ik, Wino minder of niet, mis de carnaval. Óf de carnaval mist ons #hahaha. Ik ben wel blij met een ontplofte telefoon vol met toffe actiefoto's dat we er toch bij waren.
- je weet dat veel zaken die je thuis gewend bent en als fijn ervaart (m'n koffie, voeding, sporten) moet missen. Op reis is het zoeken naar de juiste modus hierin.

OK. Sommige dingen zijn dan minder leuk. Het mag dan intensief zijn. Iets wat we van te voren wisten en gelezen hadden. Maar dát wat we voor alle "mindere zaken" terug krijgen is voor mij onbetaalbaar. Ik denk dat ik pas terug thuis besef hoeveel we in 24 dgn (minus vliegdagen) wel niet hebben gedaan.

En, elk voordeel heeft een nadeel. Ook aan alle leuke zaken kleven mindere "dingetjes". Dus, ook hier op reis door vier prachtige Afrikaanse landen.

Hakuna Matata; een van mijn lijfliederen of spreuken. En, die Timon (stokstaartje) en Pumba (wrattenzwijn) die hebben helemaal gelijk. Ook al gaat t even niet zoals jij het wilt of zoals het mogelijk "moet" lopen; maak je niet druk, 't komt allemaal goed. Rustig aan. Maak 't je niet te ingewikkeld. Besteed aandacht aan dat wat er is en niet aan dat wat er niet is of kan komen. Wijze beesten en Afrikanen die "Hakuna Matata" ademen.

Even voor onze beelddenkers. Ik schrijf dit op een verbindingsdag naar Noord-Namibië dicht bij de Okavangarivier met aan de andere kant Angola, komende uit het schitterende Etosha National Park. Bloody hot in de bus, de ramen staan open en warme wind gooit onze haren de lucht in en zo nu en dan kook ik uit m'n vel. Na een groepsboodschappen stop voor de crew en wij nog even wat Namibische dollars pinnen, een lunchbreak en zojuist een tankstop waar wij water wilden scoren maar de tankshop compleet lege vitrines bevatte (alleen nog melk) denk ik om 15.05u met nog ca.150 km te gaan naar ons volgende kampement: "Karin, Hakuna Matata; niet zuchten onder de best pittige omstandigheden maar "make the best of it"!

Reislustige groetjes van mij en ons aan jullie daar in Nederland en speciaal in gedachten bij m'n mannen die nu de carnavalsoptocht in 's-Heerenhoek lopen en een weekend lang genieten van dit festijn, zonder ons. En, natuurlijk m'n carnavalsvrienden- en vriendinnen die het nu zonder ons moeten doen en ik, ik doe hét een jaartje zonder de carnaval. Een keerzijde van deze reis. Dit jaar vieren lief en ik dan ook dat 't vonkte 26 jr geleden tijdens de carnaval in de Afrikaanse hitte in een legertruck hobbelend over de B8 in Namibië in plaats van in het carnavalsgedruis.

Nog eventjes hobbelen we verder, we komen altijd weer op bestemming aan.....

Proost op hét leven!

Out of Africa

Al sinds ik jong was wilde ik graag "op safari". Nou, die dag, eigenlijk 2 dagen, brak aan. En die dag begint vroeg. 5u op, 6u ontbijt en dan op naar Etosha National Park waar twee 4x4WD op ons wachten. De dag begon dus "heul vroeg" én frisjes. Overdag is 't warm. Het koelt in de avond vaak lekker af en  in de ochtend is het lekker fris.

Ballack onze chauffeur bleek een top gids te zijn. Hij wil ons echt "zijn" dieren laten zien. We zijn nog maar vijf minuten binnen en we worden getrakteerd op twee jonge mannetjes leeuwen waarvan er eentje aan zijn poot gewond is. In dit Etosha NP wordt alles aan de natuur over gelaten. Geen bijvoeding. Geen medische verzorging of anderszins. Hier geldt de wet van de sterkste, aldus onze gids.

Een hele dag, van 6.45 tot 17u rijden we rond in een open 4x4WD met comfortabele zitplekken. Wino en ik zitten prima, achterin met een extra vrije stoel. Top! We rijden van hot naar her, beslaan een groot oppervlakte. Het Etosha NP is trouwens 3x zo groot als Nederland (!). De "big5" valt hier niet te spotten. Er ontbreekt er een, namelijk de buffel. Deze heeft veel water nodig en dát is hier in Namibië erg schaars. Het is alweer 3 jaar geleden, zegt Ballack, dat Etosha pan (een meer zo groot als 1,5x de provincie Brabant!) gevuld was met water. Nu is 't een immense wit ogende vlakte door de kalkafzetting. Dus, dan op naar de "big4". Die vijfde voegen we hopelijk in Botswana aan ons lijstje toe.

De leeuwen ontmoeten wij dus bij binnenkomst van het park. Maar, later op de ochtend stuiten we op een groep van wederom zes jonge mannetjes leeuwen. Helaas geen oudere met manen rond de kop, die vind ik zo fascinerend mooi. Bijna aanschouwen we een aanval op een koedoe, maar de groep ruikt de leeuwen en gaan er vandoor. Wauw! We komen aanrijden bij een drinkplaats. En daar, dáár beleef ik echt weer zo'n "Out of Africa" moment. We treffen het enorm. Een hele groep olifanten is aan het drinken en vertoeft in en rondom de drinkplaats. Ook kleine "dombo'tjes", het kleine vrolijke olifantje, zijn erbij. Zo schattig en zeker als ze een sprintje trekken. Ze drinken, zwaaien met hun slurfen, tetteren en klapperen met hun oren. Magisch!

In een hoge boom op deze plek spotten we een dode impala. Adrenaline komt naar boven; dan moet er een luipaard in de buurt zijn. Helaas, heeft die zich de hele dag niet laten zien. Jammer, want die had onze "big4" compleet gemaakt. Maar hé om 17u als ik terug in onze eigen truck zit en wij weer doorrijden naar ons volgende kampement maakt een enorm geluksmakend gevoel zich van mij meester. Het was een topdag waar ik lang geleden van droomde.

Wat hebben we gezien: olifanten, leeuwen (ook nog de oudere mét prachtige manen), struisvogels, koedoes, springbokken, impala's, giraffes, stokstaartjes, gnoe's, heel veel soorten vogels, jackhalsen, oryx, hyena's, zebra's en deze allemaal in hun natuurlijke omgeving waar de wet van de sterkste heerst. Waar overleven dag na dag het belangrijkste is. Zo bijzonder moooiii!

Als we ons kampement oprijden heeft de crew een verrassing voor ons. Zij hebben onze tenten opgezet. Zo ontzettend fijn! We nemen een biertje, relaxen wat met de groep om vervolgens aan te schuiven voor het diner; dit keer maispap met een stoofpotje. Typisch Afrikaans, en weet je wat? Het smaakte fantastisch. Na het eten snel even, voordat het volledig donker is, naar de "waterhole". We slapen nu op het Etosha NP, op een kampement aangelegd dicht bij zo'n waterdrinkplaats. En daar komen veel beesten drinken aan het einde van de dag, gedurende de nacht of 's ochtends vroeg. Je snapt dat we wederom weinig hebben geslapen. Tot 22u vertoeven we daar. Zien we giraffes, zebra's, springbokjes, jackhalsen en jawel drie neushoorns komen drinken. En dat allemaal voor m'n voeten. Om 5u komen we de volgende ochtend ons bed uit om voor het opbreken en ontbijt nog even Freek Vonk te spelen. En ja hoor, met m'n krullenbos nog in slaapstand, m'n ogen half open zien wij daar aan de waterrand een "paringsdans" van twee neushoorns. Ik ben er stil van. Dat moet ook, want je mag aan de waterrand geen lawaai maken, niet praten of wat anders. Je dient de beesten te respecteren. Maar, ondanks dat ben ik er oprecht stil van. Van dit natuurlijk tafereel én van het vijfde been van die neushoorn. Damn een olifant heeft een grote, maar deze mag er ook zijn! Helaas gaat 't mannetje er niet "d'r op en d'r over" en roept onze plicht weer om de tent op te breken, ontbijt te bereiden en verder te reizen.

Vandaag rijden we met onze eigen truck nog over het park en ooh je kunt me niet gelukkiger maken dan dat ik al ben, maar dat luipaard zou toch wel heel mooi zijn om te mogen ontmoeten. Wie weet!

Helaas heeft ook de tweede dag geen luipaard opgeleverd. Uiteraard nog wel prachtige taferelen gezien en plaatjes geschoten. En, om eerlijk te zeggen vond ik twee dagen over het Etosha NP hobbelen genoeg. Klinkt misschien misplaatst, maar op een gegeven moment komt er een verzadigingsgevoel: een zebra is en blijft een zebra. Prachtig, gestreept en indrukwekkend maar als je er vijftig heb gezien neemt 't af ondanks dat

"Nature and it's life is more than beautiful"

.... en nu weer verder. Op naar Noord-Namibië en de overgang naar Botswana. Dat brengt ons in ieder geval 2 nachten wildkamperen en een scenic flight boven de Okavangodelta. Zooooo zin in! Eerst nog ff een hele dag bussen (een mindere kant van deze reis maar onoverkomelijk als je 4 landen in 24 dgn wilt bereizen).

"Hakuna Matata"

"What a wonderful world"

We waren al geïnformeerd. Na twee dagen "containerhotel" vertoeven we nu op een plek waar we geen WiFi hebben én überhaupt geen elektriciteit is. OK! Da's back-to-basic stap 1, stap 2 volgt waarschijnlijk als we gaan wildkamperen. We zorgen dat alle apparaten, incl. USB-blocks opgeladen zijn dat we in ieder geval foto's kunnen maken.

Ik vind 't zo leuk om niet te weten waar we slapen. Elke keer is 't weer een pareltje. En dit keer, dit keer is 't zo ver van de bewoonde wereld dat als ik 's ochtends uit m'n tent naar 't toiletgebouwtje loop een "out of Africa" mij overmeestert. De opkomende zon, jaaaa zo vroeg staan we altijd op (!), het Afrikaanse landschap met haar bergen op de achtergrond, het maakt dat ik me goed voel.

En, inderdaad geen electriciteit. We koken op gas en de truck heeft LED-verlichting dus dat is geen probleem. Bij aankomst tentjes onder een overkapping opzetten en Wino en ik besluiten na een foto rondje over het terrein bij licht nog lekker een frisse douche te pakken. Het warme water voor de douche wordt hier nog ouderwets opgestookt met een "houtkachel". Een open douche met zelfgemaakt houten kralen gordijn. Ja jongens, mogelijk dichter bij de natuur kun je bijna niet leven.

Op een haardvuur maakt onze gids een heerlijk visje voor ons gereed en met broccoli en rijst geniet ik van ons avondmaal, diep in het binnenland van Namibië, in het donker (om 20u is het pikkedonker) en zie ik weer die ongelooflijke sterrenhemel afgetekend tegen een schitterende Afrikaanse savannah.

Ik overdenk de dag met mooie ontmoetingen, mooie vergezichten, veel kilometers in m'n billen en voel m'n lichaam wat enigszins vermoeid raakt. Maar dat deert me niet. Ik denk alleen maar bij mezelf als ik weer naast Lief in m'n tent lig: "Just an other day in paradise".

Ineens denk ik aan Louis Armstrong songtekst: "and I think to myself, what a wonderful world"