vrijdag 8 maart 2019
Megga WOD's in Namibië, what?
Vandaag staan er drie Megga-WOD'S op de planning. Fijn om na een hele dag met tussenstops door het Namibische landschap te rijden de volgende dag in actie te komen. Graag zelfs! Ik wil op kracht en conditie blijven om m'n sportbuddies na de vakantie nog enigszins bij te kunnen houden. Megga slaat dus op m'n sportfamilie @MeggaFit en "what the f*** is WOD?": hoor ik je denken. Dát betekent in de crossfit-sportwereld "workout of the day". Vandaag dus, achteraf ervaren, twee pittige en een milde WOD.
We staan hiervoor om 5.15u op. Damn, hier wen ik als fervente snoozer echt niet aan. Maar ik weet dat ik beloond ga worden. Vandaag is de dag dat ik mijn wens; de Deadvlei met eigen ogen zien én de aanleiding voor deze reis, ga afvinken. Dus, hup m'n slaapmatje af, afbreken die hap en zonder ontbijt dit keer zit iedereen en alle spullen in de bus. Om 6.15u vertrekken we naar Dune 45, de hoogste zandduin ter wereld. Schitterende plaatjes hiervan gezien. Die gaan wij nu zelf maken en de klim ervaren. Manmanman...wát zie ik af. Negen km ploegend door het Zeeuwse zand tijdens de kustmarathon voel ik me altijd een sjokkende zeekoe. Nú, 200 mtr omhoog tegen een Namibische duinrand oplopend vraag ik me af, net zoals soms tijdens een MeggaFit-training, wat doe ik mezelf aan, waarom doe ik dit? Halverwege even rustend en bovenaan de top weet ik het weer: de voldoening en beloning is fenomenaal!! Dát uitzicht op een speciaal stukje moederaarde maakt klein, heel klein. Ik kan hier zo door geraakt en geëmotioneerd raken. Dat gevoel ervaar ik keer op keer. Ik kan het niet verwoorden. Een herinnering voor het leven. Niet iedereen uit de groep gaat de klim aan (wil niet, kan niet of durft niet). Een groepslid mét hoogtevrees neem ik op sleeptouw terug naar beneden, terwijl Wino nog even verder loopt naar de andere kant van de top. Mijn doel was dé top van Dune 45 en samen een groepslid daal ik dus af. Dan pas zie je echt wat je geklommen hebt, blootvoets in oranjekleurig zand. Een dankbare ervaring rijker. Beneden, bij onze truck, ons thuis, staat de crew ons op te wachten met een heerlijk ontbijtje. Voldaan eet ik m'n yoghurt met granola en fijn gesneden appel/meloen, en Wino zijn brood met spek en eieren. Verdiend! Meiden, sportbuddies, je kunnen trots op me zijn; ik ben 't in ieder geval op mezelf!
Op naar WOD 2, dé Deadvlei (Dode vallei). Hier aangekomen stappen we over in open 4x4W. Wat een zand! Wat een hitte! En dat om nog maar een uurtje of 10 in de ochtend. Vroeg opstaan: dan heb je wat aan je dag! We worden gedropt en tippelen de Deadvlei in achter onze gids. "Nondeju", wát een hitte. Hier ergens raakt 't de 50 graden (in de schaduw was 't al 40°C). Geen greintje beschutting. Ik snap waarom ze het Deadvlei noemen. Het is een wandeling van in totaal ca 2.5 km totaal. Niet veel hoor ik je al denken. Klopt. Maar over een open vlakte en door duinen voelt het anders.
En, die hitte en de duinmeters van Dune45 nog in m'n kuiten en bovenbenen kom ik overduidelijk oververhit en een soort van oververmoeid uit mijn 2e WOD. Maar jeeetjemina die bracht me in die hitte wel kippenvel. Nadat we een pad over een open vlakte en een tweetal kleine duintjes hebben gepasseerd ligt hét daar. Dé Deadvlei. Een verborgen open vlakte. Vroeger een rivier nu een open vlakte met witte zoutresten en hierop "dode bomen" geconserveerd. Ongelooflijk bizar. Ik ben er stil van en verwerk in een paar ogenblikken dit bijzondere natuurfenomeen. Wie er geweest is en het kan zien snapt me waarschijnlijk.
We maken wat foto's en dan moet ik toch ècht terug voor ik bezwijk aan deze hitte en een sanitaire uitdaging. Deze wordt opgelost doordat er vlak bij de parkeerplaats een toilet is gecreëerd. Eén waar menig openbaar toilet in Nederland een puntje aan kan zuigen. Ruikt fris, is bijzonder schoon. De beheerder een negroïde Namibian (er zijn ook veel blanke Namibiers), die hier 2 mnd werkt voor het Natuurreservaat Namibia - Naukluftpark waar dit alles onder valt -, en dan 16 dgn vrij krijgt om naar vrouw en 4 kinderen te gaan om vervolgens weer afscheid te nemen voor 2 mnd, vertelt me lachend met een rij witte tanden voorzien van "goudkleurige stickertjes" dat hij blij is werk te hebben om zijn gezin te onderhouden. Terwijl ik m'n handen was onder een creatief bedachte kraan; een 5 ltr waterfles met een gaatje in het deksel wat hij voor je hoog houdt, wil hij alles van mij weten. Kletsen we wat en wens ik hem toe dat hij 't beste uit zijn leven haalt. Zijn ogen stralen als ik hem oprecht bedank voor dit opmerkelijke toiletbezoek. Dit mens, deze man, legt zijn ziel en zaligheid in een ongekend schone wc in het midden van de Namibische woestijn. Ik neem hem mee in gedachten; wat een voorbeeld!
Hup "ons huis" weer in en gaan met die banaan, op naar het volgende. Omdat we de vorige dag een wegomleiding hadden konden we dit wandeltochtje niet meer voor het donker doen. De avond valt hier doorgaans tussen 19-20u. Dus, proppen we het gewoon op een dag waar wel al twee intensieve WOD's hebben. Ik moet echt ff bijkomen in de bus. De inspanning, de hitte, de indrukken; veel prikkelingen voor mijn systeem om te verwerken.
Maar, we gaan door. De helft van de groep komt bij de Sessriem Canyon de truck niet meer uit, maar ik wil 't gewoon niet missen. Dit is waar ik voor gekomen ben. Veel zien en beleven. We dalen af in de canyon. Net zoals vele canyons die ik gezien heb, ben ik ook hier weer onder de indruk van de natuur die dit gesteente heeft gevormd. Het is gelukkig een niet al te lange wandeling. Bij terugkomst in de bus bemerk ik dat ik nu alleen rust nodig heb. Eerst nog even een tent opzetten en spullen bij elkaar rapen. Zodra dit staat en het matje is uitgerold ga ik even "plat". Bijkomen voor even 20 minuten, daarna een lekkere douche en een koud Windhoek-bier bij de bar op wederom een idyllische kampplaats ben ik weer 't vrouwtje.
Wát een dag. Gelukkig mens dat ik dit mocht zien, beleven en ervaren samen met Wino. Ik app met de jongens. Je mist ze, maar je weet dat ook zij het goed doen als wij weg zijn. Ik app ze dat ik van ze hou. Mijn dag is compleet; om 22u gaat ons tentlicht uit en het mijne ook, wat overigens al eventjes gedoofd was. Bijtanken maar weer!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten