Dé kers op de taart: na ca. 5600 km's te hebben versleten bereiken we Victoria Falls
We slapen daar in ingerichte tenten. Bij aankomst blijken het dezelfde soort tenten als de afgelopen periode te zijn. Maar. Met twee bedden erin, vloerbedekking, licht en electriciteit. Top! Het tijdperk op- en afbreken van de tent is voorbij. Je spullen weer kunnen laten liggen. Twee dagen blijven we hier.
Na aankomst krijgen we weer een aantal activiteiten voorgeschoteld om uit te kiezen maar wij passen. Wij hebben gekozen voor een scenic flight over de Okavangodelta en voor ons houdt het hier op. De excursies zijn hier best duur of niet aantrekkelijk; gamedrives genoeg gehad en bungeejumpen, dáár moet ik niet aan denken!
Wij willen de Victoria Waterfalls zien. En. Het lijkt me fantastisch om een Afrikaanse kerkdienst bij te wonen. Ik voel dat die kans bestaat. Richard, onze chauffeur, is overtuigend Christen zoals velen hier. Vanaf het begin klikte het met hem en vertelde hij over zijn vrouw, kinderen (6) en zijn leven. Ik over het onze. Nadat we op de laatste campsite kennismaken met zijn vrouw én de bisschop en zijn vrouw durf ik hem later te vragen naar de mogelijkheid om een kerkdienst bij te wonen. Zodra ik de woorden uitspreek zie ik zijn ogen blinken. Hij zou zich zeer vereerd voelen als wij mee gaan naar zijn kerk. Hij laat ons later weten dat we zondag om 10u mee rijden met hem en een dienst kunnen bij wonen. Komt goed uit want we hadden hier al rekening mee gehouden en zijn direct na aankomst in Victoria Falls naar de watervallen gegaan.
Dé Victoria Waterfalls. Ik vergeet nooit meer de allereerste aanblik van dit natuur fenomeen. Het geweld. De kleuren groen. De nevel die ons nat maakt. Maar bovenal die prachtige grote dikke regenboog die het plaatje kleurt en afmaakt. Kippevel mooi. Ik geniet. Lief geniet. We lopen zo'n drie uur rond in het park en bezoeken alle aangelegde uitkijkpunten. Op de terugweg stuitten we op Pumba die onze weg verspert. OK. En nu. We schieten eerst wat plaatjes en een achterop komende toerist neemt het besluit en loopt er langs. Wij ook. Pumba kijkt op, kijkt achterom en graast vrolijk verder met zijn voorpootjes liggend op de grond. We drinken nog wat in het café-restaurantje vlakbij de uitgang. Een overheerlijke cappuccino. Mmmmm, lang geleden voor m'n gevoel. We nemen gevoelsmatig afscheid van de Falls. Hier komen we nooit meer terug. Zo wie zo niet omdat je dan weer $ 30 p.p. mag betalen. We nemen de beelden mee op ons netvlies. Morgen beleven we weer iets anders.
Zondag, onze laatste dag gaan we om 10u met Richard mee. Wino in zijn auto, links rijdend en Richard in de truck want die moet naar de "carwash". Daarna gaan we gedrieën naar de kerk. Ik bemerk dat ik ontzettend nieuwsgierig ben en benieuwd ben wat ons gaat over komen. De kerkdienst duurt van 9.30u tot 13u. Wij komen om even 10u met Richard binnen. Dat kan hier gewoon. Mensen lopen in en uit. Kinderen spelen binnen en buiten, liggen op hun buik te tekenen of komen zo nu en dan naar hun moeders en/of vaders toe. Bijzonder als je weet dat bij ons de kids in een kerk stil moeten zitten en tijdens de preek zelfs (soms) uit de kerk naar de zondagsschool worden mee genomen. Wát een verschil.
We worden opgevangen door een vrouw die ons naar onze plaatsen brengt, "front row" naast Richard en zijn prachtige vrouw. Overigens alle vrouwen en mannen zijn prachtig gekleed. Ik verbleek in m'n zwarte jurkje wat smoezelig is van de reis. Maar ook dat geeft niet hier. De bisschop en zijn vrouw en hun jongste komen ons persoonlijk een hand geven. Ook zij storten hun warmte over ons uit. Verbazingwekkend hoe welkom we hier zijn. Tijdens een woordje worden we speciaal benoemd, staat de gehele community op en heft hun handen al roepende halleluja. Tjeetje, wát een warm welkom!
Na eventjes binnen te zijn komt er een jonge vrouw heel dicht bij me zitten. Ze is mijn souffleuse, Eleonorah. Zij vertaalt de gehele dienst in het Engels voor mij en ons. Ik mag haar bijbel lenen. Een vrouwenbijbel, Engelstalig, met een roze kaft. Kijk, daar hou ik van. Je kunt zien dat hier al veel in gelezen is. Vele kerkgangers hebben een notitieblok op hun schoot en schrijven zo nu en dan wat op. Het is allemaal zo vrij hier in de kerk. Zo had ik in m'n verleden ook graag naar kerk gegaan. "Zo totaal anders dan bij ons": denk ik terwijl ik mag gaan staan. Eleonorah fluistert in m'n oor dat we nu gaan zingen en dansen en de kerk en God bedanken voor alles wat zij betekenen in hun leven. En ja hoor, zoals verwacht geniet ik hier meer dan enorm van. Als een jonge vrouw in een prachtige zwarte jurk met een jaloersmakend mooie stem een "praise-song" vertolkt schiet ik vol. Er loopt een traan langs m'n wang. Ik ben ontroerd. Wino kijkt me aan en ik zie dat hij ook door de energie hier en de entourage vochtige ogen heeft. Dat wij dit samen mogen beleven. Ik voel me verbonden met hem en iedereen om me heen. Ik zie vrouwen uit hun dak gaan. Springen, klappen, zingen. Ik zie de vrouw van de Bisschop dansen als een malle. Achterin de ruimte zie ik drie jonge mannen lachend een dansje doen. Jonge kinderen staan te swingen op een manier zoals alleen donkere kindjes en mensen kunnen bewegen. Die heupen. Dat ritme.
De preek, althans zo noem ik 't met m'n christelijke achtergrond, breekt aan. In de lokale taal, wij krijgen het grotendeels in 't Engels mee via Leonorah, duurt lang (!). Maar met bewondering voor de bevlogenheid van de Bisschop en de passie hoe hij dit brengt kijk ik mijn ogen uit. Zijn blouse is zeiknat aan het einde. Hij beweegt van links naar rechts op het kleed in het midden wat het centrum is waar veel zich afspeelt. De essentie van de preek is dat wat je verleden ook voor je heeft betekent, wat je voorvaderen aan slechte zaken hebben gedaan, dit alles hoef jij niet met je mee te dragen. Jij mag hier in overvloed en vanuit "hapiness" leven om dat Jezus zijn bloed jouw en onze zonden heeft vergeven. Ten allen tijde kun jij uit jouw miserie stappen en in vertrouwen een andere weg in slaan. Slik. Ik denk ineens aan thuis. Aan m'n baan die er straks niet meer is. Aan m'n praktijk die nóg niet levensvatbaar is. Aan het wegvallen van financiën die ik nu anders mag gaan invullen. En aan de stap die ik zet vanuit m'n vertrouwen in het Universum dat dit alles goed komt. Dat er een nieuwe werkgever komt die mij en mijn praktijk wel wil. Dat m'n praktijk mag groeien. Dat ik mensen mag helpen op hun pad. Dat ik reizen als deze kan blijven maken. Dat ik samen met Lief en mijn omgeving fijn kan leven en gezond oud wordt. Richard 's vrouw zegt Wino dat als we weg willen, Richard ons weg brengt. Wij blijven. Wij respecteren hen en de dienst en blijven tot het einde. De preek is wel een zit hoor maar daar is dan toch het woord amen en halleluja. Uiteraard zingen en dansen we nog even.
Dan is daar het einde. Leonorah vraagt ons te volgen. Buiten zit de Bisschop op z'n stoel en iedereen loopt langs om 'm te bedanken. Ook wij. We krijgen limonadesiroop aan geboden. Mmmmm, lekker fris want ook in de kerk is 't bloedheet. Kinderen verdringen zich rond Wino. Ze pakken zijn hand, zitten aan zijn horloge en zelfs aan z'n trouwring. Sommigen aaien m'n huid. Heerlijk, die onbevangenheid, nieuwsgierigheid. Sommigen aaien m'n huid. Een selfie met Leonorah, uitwisseling van mobiele nummers.
We worden mee genomen door Richard's vrouw naar de opvang. De kerk en community vangt 19 weeskinderen op. Zij geven ze dagelijks een warme maaltijd. Deze kinderen zwerven hier of vertoeven bij stief- of grootouders die deze zorg eigenlijk niet kunnen dragen. Je breekt bij het zien van deze enigszins magere toetjes. Maar damn wat zorgt deze community goed voor elkaar. Tijdens de dienst horen we van diverse (maandelijkse) projecten. Zien we goederen die worden binnen gebracht die weer op goede bestemmingen terecht komen. Ik vind het ècht bewonderingwaardig hoe hier geleefd wordt.
Uiteraard ontkomen we er niet aan en "moeten" we mee naar Richard thuis. Zij wonen in een "middle class" wijk. Een wijk waar stenen huizen staan, allemaal omrasterd. "Lower Class" is voor de "rich people" waar heel veel ruimte is en hele grote huizen staan, en "higher class" is voor de lagere klassen waar het heel druk is in de wijk, vies en vuil kan zijn en niet altijd stenen huizen zijn. Richard's vrouw heeft door omstandigheden geen werk meer als receptiemedewerkster en Richard wilde door de niet zo leuke reis (onze groep) ontslag nemen, maar zij kan hem er van weerhouden. Het huis is netjes ingericht. We krijgen een rondleiding. Onze maatstaven even loslaten en kijken vanuit Afrikaanse schoenen. Dan voel ik dat het OK is hier. Haar zus woont bij hen in. De oudste zoon zit op een soort van kostschool. Goede scholen zitten niet naast de deur. Dus zij zien hem alleen in vakanties als hij naar huis komt. Deze zoon is uit haar eerdere huwelijk en Richard heeft 4 dochters uit een eerder huwelijk en heeft al twee kleinkinderen. Hij is van mijn bouwjaar. Een trouwfoto hangt aan de muur, evenals een grote Samsung TV. Ze ogen gelukkig. Je merkt wel direct de Afrikaanse cultuur. Richard is de baas in huis, maar wel op een goede manier.
We krijgen een lunch aangeboden en daarna brengt Richard ons terug naar de campsite. Wát een mooie dag! Een dag die ik in m'n hart bewaar. Een fijne afsluiter van een ongelooflijk bijzondere reis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten