Dé verlenging

DÉ VERLENGING

oké - nog een, twee of meerdere nachtjes .....

Een verlenging. Met sport, welke sport je dan ook beoefent, wil je eigenlijk geen verlenging. Dit betekent dat beide partijen gelijkwaardig sterk zijn of dat je je voorsprong uit handen hebt gegeven. Wat ook kan is dat je er nog wat van gemaakt hebt en nu voor de winst gaat. Hoe voelt onze verlenging. In eerste instantie baal je. Maar weet je ook dat je er weinig aan kunt doen. Just go with the flow!

Het afscheid.

Met een brok in m'n keel en waterige ogen, die in de taxi toch flink tranen, hebben we afscheid genomen van onze fijne vent en dito studiegenoot. Ze redden het wel. Ze hebben het fantastisch hier. Zijn meer dan goed geacclimatiseerd en hebben een tweede 'huisje weltevree' gecreëerd. Chapeau jongens! Ik ben geen kei in afscheid nemen van dierbaren. Dus tot aan het vliegveld heb ik tijd nodig om hem daar in gedachten achter te laten. We kijken nu weer vooruit. Op naar die andere knul die het alweer een poosje zonder z'n moeder moet redden. Maar volgens de whatsappjes en zijn eigen zeggen gaat ook hem dat goed af. Voel me bijna onmisbaar worden. Nee hoor. Een goede zaak dat ze zelfstandig en steeds meer hun eigen leven (gaan) leiden en ons minder nodig hebben. Tot zover het afscheid. Terug naar onze verlenging.

Aangekomen op het vliegveld voelen we ons uitgerust. We hebben zin in de terugreis. Als je eenmaal in terugreismodus sta, wil je gaan. Op de 'flightschedulesigns' ontdekken we direct dat een aantal vluchten al op 'cancel due to vulcano' staan. Gisteren vertelde Charmain ons al dat de Rinjani op Lombok weer tot uitbarsting (rook) was gekomen. Eerder tijdens ons verblijf ook al waardoor Kevin's trekking niet doorging. Sneu vinden we dit. Naar alle waarschijnlijkheid gaat hij dan, later in de maand, helemaal niet meer door. Zou jammer zijn. Was een mooie kans en ervaring voor hem, zo'n bijzondere trekking van 3 dgn. Denk je dat wij, door deze eruptieberichtgeving, dan denken aan onze vluchten? Tuurlijk niet! Onze vlucht staat vooralsnog op 'estimated'. Dus inchecken maar. Tijdens de incheck wordt ons gevraagd nog niet door de immigratie te gaan en berichtgeving af te wachten. Het vliegveld is tot 23.30u gesloten. OK! Het is niet anders. Wachten dan maar. Zittend op de grond overzie ik de chaos, de frustratie bij sommigen, de ongeduldigheid van anderen en verderop een nonnetje heel sereen, kalm wachten. Lief ziet 'r ook. Zou zij een schietgebedje kunnen doen voor ons? Ons onderbuikgevoel zegt dat 't niet meer gaat lukken, vandaag. Toch blijf ik hopen. Helaas! Het vliegveld blijft dicht. Potverdikkie, die stomme vulkaan. Qatar regelt het goed. Bagage krijgen we terug, worden ondergebracht in een -voor ons doen- sjiek hotel, Hotel Aston Kuta. Heerlijk. Een douche. Een bed. Dat is alles wat we wensen. We zetten de wekker op 7u, kort nachtje. Tijdens het ontbijt ontvangen we een brief van Qatar; inchecken om 14.10u, vliegen om 17.10u. Maar nog geen twee uur later vernemen we dat het vliegveld tot morgenochtend 9u 'closed' is (lees NL-tij: wo > do 2u). Just another day in paradise. 

Plannen herzien. De gesealde travelbags toch maar voorzichtig openen. Ben te warm aangekleed voor hier. Reiskleding uit, huppakee. Dagrugzakken herschikken. Lunchen. En dan Kuta verkennen. Laten we hier nog niet geweest zijn. Dit lieten we links liggen. Het Lloret de Mar op Bali voor de vele Australiërs hier. Maar ach, nu we er toch zijn voegen we deze plaats nog toe aan onze Bali-bucketlist. Mooi meegenomen. We wandelen naar het strand en zoeken aan de 'boulevard' een plek in de schaduw met wifi. Heerlijk schrijven onder het genot van een fresh Orange -ben fan van fresh lemon juice  no sugar. Maar die hadden ze niet-.E--boek lezen en relaxen. Lief leest de PZC, digitaal. Whatsappjes van familie en vrienden stromen binnen. We zijn op nieuws. We zijn wereldnieuws. Samen met ruim 47.000 andere gestrande reizigers. Met de wind in onze haren en het geluid van de beukende golven en ruisende zee houden we het vanmiddag wel uit.

Duimen dat morgen de roet is gevallen en dat we kunnen opstijgen. Koers naar Doha en dan richting Amsterdam. We komen vast een keer thuis. En dan weet ik ook dat Kevin zijn geliefde weer in de armen kan sluiten. Zij vertrekt vrijdag vanaf Schiphol. Laten we voor allemaal hopen dat de 'assie' snel daalt, optrekt of wat dan ook. Tot die tijd genieten we nog maar even van de warmte, de paradijselijke zeezichten en Balinese geuren en gastvrijheid.

Geen ohja-momentje? Oké dan. Vrijdag start ik met een voor mij nieuwe opleiding. Mijn allereerste lesdag. Die moet ik inhalen. Maar ook in dit geval: er zijn ergere dingen!