Yoga & hanengevechten

YOGA & HANENGEVECHTEN

EEN DAG VAN TWEE UITERSTEN

Als 't mogelijk was, wilde ik graag een yogaworkout op Bali volgen. Dit land ademt spiritualiteit, tradities, (bij)geloven, rituelen én yoga. De mensen zijn er hier voor gemaakt volgens mij. Wij worden in het Westen al vroeg op een stoel of bank gezet. Maar hier zit iedereen van kinds af aan op de grond in hurk- of lotushouding. Yoga gaat om de weg er naar toe; die lotushouding? Wie weet lukt 't me ooit.

In het Hamsa Resort, dichtbij Lovina, waar we twee nachten verbleven wordt dagelijks om 6.45u een yogaclass gehouden. Eerste ochtend moest ik voorbij laten gaan door de dolfijnen. De tweede, uitcheckochtend, kan ik de yoga mooi nog even mee pikken. Mijn lijf had er zin in. Voelde me stijf en ik mis m'n wekelijkse yogalessen van Leonie (Pilatesstudio Zeeland). Nu kan Leonie zich in poses 'wringen' maar deze Balinese yogajuf. Pffft.... die vouwt zich compleet binnenste buiten. Om 6.45u zit ik op m'n yogamat en steken we van Astangha yoga-wal. Heeeerlijk! Veel bekende poses, aantal asthanga's combineert ze en ik leer weer een paar nieuwe. Wat is er zo leuk aan een practice in het buitenland, mijn geval Bali. De locatie; uitzicht over de oceaan, de geluiden. Normaliter zet Leonie een cdtje op, maar hier zijn de rustgevende achtergrondgeluiden van nature aanwezig. Yoga is universeel. Alle yogi's spreken dezelfde taal. Je begrijpt elkaar door de astangha-benamingen die overal hetzelfde zijn. Mijn lijf en geest zijn goed bezig geweest. De spanning die er onverhoopt nog ergens zat, die heb ik lekker in het Hamsa resort achtergelaten. Op naar Ahmed. Wat brengt ons daar weer?

Resort, of toch kleinschalig.
Na weer een 2,5u durende taxirit komen we aan bij onze volgende Airbnb-slaapplek in Ahmed, Waeni's sunset ocenview. Een kleinschalig, soort van B&B, tegen de rots, met kamers met een veranda met ligbed. Uiteraard met een 'view, kijkend over de baai van Ahmed. Wij zijn geen resortmensen. De Hamsa resort was leuk voor de 2 nachten, maar dat is t dan ook. Wij weten nu, dat we houden van de uitdaging: niet weten waar je eet, wat je eet of waar je slaapt. Dicht bij de locals, die je wijzen op leuke dingen, activiteiten of gezellige gesprekken met je aangaan. Ik denk dat, als we dit 20 jr. geleden wisten, we backpackers waren. Heeerlijk; de afwisseling, veel zien, afstanden afleggen, veel tot je nemen en ervaren. Zo vertelde Mario, de zeg maar teamchef, dat als we veel lawaai hoorden, daar beneden aan het strand, er waarschijnlijk 'cockfightings' waren.......

Hanengevechten
En inderdaad wat een lawaai. Toch maar even gaan kijken wat er nu eigenlijk allemaal gaande is. Wil je het weten? Voor ik verder ga. Mario vertelde dat het een eeuwenoude traditie is. Iets cultuurbepalends. Iets traditioneels. Met dat in mijn achterhoofd betreed ik een overdekte gemeenschappelijke dorpsplaats. Het is wel illegaal maar op dorpsniveau, ons-kent-ons, ziet de politie het veelal door de vingers, aldus Mario. De echte grote gevechten, waar veel geld mee gemoeid gaat, worden waar mogelijk verhinderd. Voor de ingang heeeel veeel scooters. Ik zie heeel veeel mannen en bijna geen vrouw. Verder een met lage hekjes afgebakende arena met daarachter bamboo tribuneachtige bankjes. Aan de hekjes hangen tassen met ...hanen erin. Ik zie een man z'n haan liefkozend kussen, de andere streelt 'm over z'n nek. Er is veel respect voor de haan. Maar toch...wordt er in een kring van in hurk zittende mannen hanen gecontroleerd, gecheckt en in de handen gewogen. Dan is het zover. Twee hanen gaan de strijd met elkaar aan. De eigenaars tonen trotse blikken. Hanen worden omhoog gehouden. Het bieden begint. Wat een herrie. Ineens valt m'n oog op de hanen die gaan vechten. Ze krijgen aan hun linkerpoot een vlijmscherp mes gebonden. Brrr...wil ik dit zien, vraag ik me af. OK. Blijf glimlachen, Karin. Dit is traditie. Dit hoort bij hen en hun cultuur. Zoals Sinterklaas en Zwarte Piet bij ons Nederlanders horen. Ik blijf kijken. De hanen worden opgehitst en ineens losgelaten. Ik weet nu waar het spreekwoord 'als twee kemphanen tegenover elkaar staan' vandaan komt. Ze vechten. Vliegen elkaar aan. De menigte gaat tekeer. De genadeklap om tot een winnaar te komen wordt onder een bamboo mand uitgevochten. De witte haan delft het onderspit en belandt in de soto ayam. 
De donkere haan wint voor de tweede keer op rij. Ik vond het een bijzonder tafereel. Aan de ene kant begrijp ik en ben ik dol op tradities. Aan de andere kant vond ik t dieronvriendelijk om te aanschouwen. Gelukkig werd de verliezende partij direct door de eigenaar ontdaan van zijn linkerpoot en zijn leven. Ook dit vergeet ik niet gauw! Bijzonder dat ik hier bij kon en mocht zijn. Ondanks dat ik af en toe mijn handen voor de ogen wilde doen.

Zoals gezegd een dag van twee uitersten. Maar wederom memorabel. Op naar de Gili eilanden. Vanaf Ahmed hebben we een Airbnb-slaapplek op Gili Air en een fastboot-ticket er naar toe geregeld. Let's go!