"Au revoir", Senegal

Het zit er (bijna) op. Onze koffers en handbagage staan in een aparte ruimte bij de receptie. Tien met een griffel voor effectief inpakken voor drie man! Het wordt een dag van overbruggen. We vliegen vanavond om 22u met een tussenstop op Gambia om vervolgens om 7.35u op Schiphol te landen. Als alles volgens de reisplanning verloopt. Het is wel Afrika. Iedereen zoekt op zijn/haar manier naar de meest comfortabele manier naar invulling van deze lange dag. Wij zakken neer, nog in vakantiekleding, bij het zwembad. Dichtbij de bar. Nog even vakantievibes inhaleren.

Ik blik terug. Waardevolle herinneringen aan een familiereis. Inzichten. Verbinding. Samen. Kleurrijk Afrika had op Zanzibar m'n hart al gestolen. Maar ook Senegal is een tof familielid! Het kustleven blijft fascinerend. De binnenlanden laten we voor wat het is. Het land is wel droog en niet ongelooflijk groen. Maar oogt verre van dor. Bevolking is, als jij 't ook bent, vriendelijk. Beetje opdringerig. Maar hé wat wil je; wij met onze blanke tint en hét geld. Maar hierdoor ontstaan vaak wel de leukste contacten. We hebben 't ontzettend getroffen met onze gids, Lamien. Door hem leerden we Senegal snel kennen. Of 't m'n zwager wordt? Je weet het nooit?!

Het authentieke Senegal leerden we kennen buiten de beveiligde porten van ons resort. De excursies, door de gesprekken met Lamien, de wandelingetjes naar het centrumpje van Somone, ons fietstochtje, het uurtje met de boot over de lagune naast ons resort.

Eruit halen wat mogelijk is.
In mijn eerste blog stelde ik mezelf de vraag welke ervaringen ik mogelijk wilde opdoen. Doelen stellen is fijn. Geeft me richting. En optie nr. 5 zorgt dat ik flexibel kan meebewegen met dat wat wel of niet gerealiseerd kan worden. In mijn leven. Op reis. Zie hier, m'n top 5; lucky me!

1. Roze meer en Dakar! Check! Onze Dakar-dag met als extra'tje Ile de Gorée.
2. Flora en Fauna! Check! Onze safaritrip.
3. Een beetje authentiek Senegal ervaren. Check! Zeker Mbour.
4. M'n Frans ophalen. Check! Het gaat me nog steeds, met handen en voeten, redelijk af.
5. Zien wat het me brengt. Check! Elke reis brengt me ervaringen. Dus ook deze. Go with the flow. Check! Wat was het heerlijk meebewegen op de golven van Senegal.

Merci beaucoup Senegal én (o)pa en (o)ma!

Yese mè dan anders!

Na een rustdag. Zwemmen. Zonnebaden. Een boek lezen. Beetje studeren. Eten. Indommelen. Kortom: een dag van niks doen en de indrukken van de vorige dagen even verwerken is het voor mij (en ook anderen) weer fijn om eropuit te gaan. We zien Lamien om 9u buiten de poort. Op naar een stukje authentiek Afrika, althans dat verwacht ik.

Mbour
Met 't busje zetten we koers naar Mbour. Een vissersdorpje; een paar plaatsen verderop. Daar waar Saly (grotere toeristische plaats verderop) ophoudt houdt ook de geasfalteerde weg op. Zigzaggend, putten en gaten in het wegdek ontwijkend, trotseren we de stoffige weg om uiteindelijk aan de rand van het dorp, bij het strand afgezet te worden. Wat een chaos. Stof en veel vuil overal. We lopen door de botenopslag. Een goedlachse knul vraagt aan Lamien of we hem niet mee kunnen nemen naar Nederland. Ach lieve knul, je past echt niet in m'n koffer. En geloof me, je past hier veel beter in het perfecte plaatje als in dat koude kikkerlandje van ons. We lopen langs het strand richting de drukte. Waar ik ook kijk. Ik zie mensen, mensen en nog eens mensen. Ongelooflijk.

Vissersboten vol met mannen én vis. Jongens en mannen die tussen de boten en de vloedlijn heen en weer lopen met kratten vol met vis op hun hoofd. Vrouwen die de vis overladen in emmers. Kindjes die overal tussendoor vliegen. Vrouwen die vis schoon maken. Vis, ingewanden en vissekoppen. Geuren. Kleuren. Geduw. Hitte. De enige blanke mensen tussen énorm veel donkere mensen. Wat een prikkels. Overweldigende indrukken.

Wat een zwaar leven zegt een stem in m'n brein. Niet té doen, maar hier is 't orde van de dag. Als vrouw je visserman helpen met de vis en hopen dat je het verkoopt zodat er weer geld in het laadje komt. Reizen maakt rijker en doet je beseffen dat wij het meer dan goed hebben. Alleen al die gedachte maakt me rijk.

Voorbij de vissersdrukte en de -markt vergapen we ons aan de vele kleuren op de specerijenmarkt en de Senegaleense Albert Cuyp-markt. Oma scoort nog een tafelkleed. De zoektocht naar het Nationale Senegaleense voetbal t-shirt strandt. Ze zijn niet berekend op die lange mannen van ons. Elk t-shirt wat ze uit alle hoeken van de soeks halen is aan de korte kant voor Maik.

Het is stil op de terugreis in 't busje. Ook ik. Ik laat de indrukken van deze dag even landen. Mijn Yesese-roets komen boven drijven. De mosselbedrijven, oesterputten en zeevishandels met bijbehorende mosselkantoren en veiling's. Zouden zij beseffen hoe 'verwend' ze daar zijn. Hier werken ze om te leven, wat voor sommigen vast zwaar moet zijn. Hier werken ze niet om nóg meer te verdienen. Nee, dit vissersleven "ce n'est pas facile".

Ik ga verhuizen! Voor de tweede keer deze week worden onverwachts m'n billen betast. Bij het omdraaien kijk ik in de ogen van een lachende Afrikaanse. "Tu est magnifique, très belle". Daar waar ik in Nederland soms het gevoel heb dat m'n billen te groot zijn. Worden ze hier enorm gewaardeerd. Helaas kan ik ze niet zo laten 'shaken' als die Afrikaanse billen. Feit is wel dat 't bijdraagt aan m'n levenslange billen acceptatieproces!

Senegal "tu est belle, tu est magnifique!"

Het toetje-van-de-dag!

Dinsdagochtend 7 uur en de hele familie minus (o)ma zit aan het ontbijt. Om 7.30 uur ontmoeten we Lamien, je weet wel die 'good looking guide' buiten de poort van ons resort. We gaan een hele dag eropuit. Zo'n lange dag kan (o)ma fysiek niet meer aan. Zij zwaait ons uit en gaat op haar manier de dag invullen.

Wat gaan we doen? Dat vertel ik je. Een Hollands vol programma! Een bezoek aan slaveneiland Ile de Gorée, kijkje in wereldstad Dakar en het Lac Rose bewonderen. Iedereen staat te trappelen. Lamien heeft een redelijk comfortabel busje zonder airco maar met chauff geregeld. Let's go!

Ile de Gorée
Na 1,5 uur wakker hobbelen arriveren we bij de haven van Dakar. Gorée is een klein eilandje op 4 km van Dakar. Een van de vele Afrikaans trans-Atlantische slavenhandelplekken. Eerlijkheid gebied te zeggen dat ik, en ook mijn mannen, weinig met geschiedenis hebben. Het heeft ons, of in dit geval het eiland, gebracht tot wat het nu is. En nú is waar ik op dit moment sta, voel en kijk. Met afschuw hoor ik bij vlagen de vreselijke slaven geschiedenisteksten van onze gids aan.

Het boottochtje prikkelt onze zintuigen. Wat een volk op de ferry. Wat een kleuren en geuren. Temperamentvolle mensen die spontaan gaan musiceren. Schattige kleine bruine toetjes met kroeshaar, rondlopend of hangend in een doek op mama's rug of buik. Toeristen en locals samen op een boot, in velen soorten en maten. Op het laagste dek voorraden voor het eiland. Van zakken zand tot flessen water, van fruit tot weet-ik-veel. Heerlijk. Tussen de locals. Mijn globetrottershart klopt. Ik zie m'n jongens genieten, en de rest van de groep. Ieder op zijn of haar manier.

Op de kade staat onze gids te wachten. Hij stelt zich voor, een moeilijke naam. You can call me 'what'. De toon was gezet. What? Een beetje als 'Hoe lang is een Chinees'. Dat beloofd wat voor deze rondleiding. Na nog geen 10 minuten onderweg te zijn ervaar ik dat dit voor mij de eerste Afrikaan is die stress kent. Op z'n Yeses gezegd loop ik de poten van onder mijn lijf om deze man bij te houden, vriendelijk te blijven maar toch ook van de omgeving te kunnen genieten. Hij kan ons niet bijeen houden. M'n zus en een vader, die net als ik, plaatjes willen schieten. Ik, die verwonderd wil stilstaan om de omgeving te voelen. Jongens die niks om historie geven. Arme What. Ik zie 'm met de minuut gestrester worden. Toppunt is bij mij bereikt als hij de groep op een prachtig plein waar veel te zien is bijeen roept en bozig op z'n omhoog houdende telefoon wijst. Als we zo doorgaan halen we de boot van 12u niet. Arme 'What'! Ik zie Kevin zijn lach niet meer in kunnen houden. Ook hij is afgehaakt. Net zoals ik. Om beurt toont iemand zijn fatsoen om What aan te luisteren. Hoe je het went of keert. Dit eiland. Deze rondleiding. Deze man, What. Dit alles komt in het collectieve familiegeheugen. Ik laat me verwonderen door dit liefelijk wonderschone eiland met een historisch verleden. Het oogt als een lieflijk Frans dorpje met een donkere bevolking met soms wat verpouperde gebouwen waar de tijd heeft stil gestaan.

Dakar
Van te voren wisten we niet exact wat we allemaal konden verwachten. Waar de een dacht te kunnen shoppen, dacht ik hier een wandeltocht door de stad te krijgen. Ruis op de kabel. Het werd een tochtje door een re-te-drukke stad. Vaststaan in het immense verkeer. Vieze uitlaatgassen inhaleren. Fikse vrachtauto's. Voorbij rijden aan historische gebouwen. En daarna de stad weer verlaten. We lachen erom. 'Not our lucky day' is de quote van deze dag. Hé, het kan niet altijd mee zitten.

Lac Rosé
Dit moet 'm dan worden. Het roze meer dat Lief en ik zo vaak in de rally Parijs-Dakar op tv zagen. Hoewel ik in m'n achterhoofd de gelezen reviews heb zitten dat 't tegen kan vallen, hou ik me naïef vast aan de gegooglde afbeeldingen van een gephotoshopt roze meer. Bij aankomst blijft hiervan niets over. Niks knalroze. Als je goed kijkt een heeeel klein beetje roze. Maar ... moe en hongerig genieten we van 't uitzicht tijdens onze late lunch. Durft Maik het aan zich in het zoute meer onder te dompelen en bezoeken we de lokale souvenirshop.

Maar dan. Ons dessert is de desert! We gaan nog ff joyriden in de achtertuin van Lac Rose. Een jeep die de Nederlandse keuring niet haalt. Die aangeslingerd wordt. Twee flacons met benzine en loshangende slangen. Gevoel alsof je op de bagagedrager van een fiets zit met lekkere achterband. Een duin op rijden en achteruit eraf glijden. Crossen door de duinen. Halen we die duin wel of niet. Een knul die achter de auto hangt. Reparatiestop onderweg. Langs de vloedlijn scheuren en al je zintuigen op scherp zetten. Kortom: GEWELDIG genieten in het moment.

Wat een heerlijk toetje-van-de-dag! Dit bevatte alleen maar onthaastingscaloriën en die mag je er plenty tot je nemen.

What? Not our lucky day!

Pumbaa zonder Timon

Na een dagje het prachtige resort verkennen, de keuze-is-reuze-buffetten uittesten en volledig acclimatiseren staat vandaag een, zoals Maik het omschreef, Beekse-Bergen-trip op het programma. Oftewel een bezoek aan het dichtbij gelegen. Reservé de Bandia, National Parc de Sénégal.

Onze gids, Lamien, een prachtig gebouwde charmante Senegaleense man met een stralende glimlach. Jaaaa, ik vind 'm oprecht een mooi en leuk persoon. Ik heb m'n ogen niet in m'n safari-broek vandaag. Maar hé, hij ziet me niet staan. Waarom niet? Hij is op zoek naar z'n tweede vrouw en we vermoeden dat hij die in Sandra denkt te vinden #hahaha. Hij heeft vier zonen en hoopt nog een vrouw te treffen die hem een 'babygirl' mag geven. Wees niet bang, schat. Hij moet mij echt niet hebben. Ik kan alleen maar 'babyboys' baren. Je snapt vast dat we om dit ongelooflijke cultuurverschil lol hebben met zijn allen. Dergelijke persoonlijke verhalen fascineren me. Zo anders dan wij zijn. Tja, wat is anders. Het is maar vanuit welke kant je het bekijkt. Feit is dat 'the boss', alias (o)pa Jaap, deze man de week van zijn leven geeft. Een drietal excursies zijn geboekt bij hem. Een fikse inkomstenbron voor deze man. Zo schat ik het in.

Na een uur rijden met een half open safari-achtige jeep, al rijdend genieten op vol vermogen van het kleurrijke Afrikaanse straatleven, verlaten we de 'snelweg' en gaan we à la Freek Vonk offroad.

Zet negen Pikaar-Veerhoek-VanIersel-Nederlanders in een Nationaal Parc bij elkaar en er ontstaat een mix van Freek Vonk met 'het perfecte plaatje'. Arme (o)ma! De keren dat ze moest bukken zodat haar gevolg net dát perfecte kiekje kon schieten van het toch best wel grote onverwachte aantal mooie fascinerende beesten die we in hun natuurlijke habitat mochten zien is ontelbaar.

Wat hebben we gespot? Antilopes, buffels, impala's, struisvogels, gazelles, zebra's, apen, Kaapse Elanden, giraffes, een koppeltje neushoorns, Laura's favoriet: een heuse phyton en Pumbaa met zijn 'loved ones'; een wrattenzwijnfamilie inclusief kleintjes met een schattig staartje. De giraffes en zeker ook de neushoorns op aanraakbare afstand maakten een onuitwisbare indruk. Maar bij het in de ogen kijken van Pumbaa hoorde ik mijn hoofd onmiddellijk de voor mij krachtige songtekst:

"Hakuna Matata! 

What a wonderful phrase

Hakuna Matata ain't no passing craze. It means no worries for the rest of your days.  It's our problem-free philosofy. 

Hakuna Matata!

Toen ik 't gisteren onderaan m'n blog schreef kon ik nog niet weten dat ik 'm zou ontmoeten. Net Timon was in geen velden of wegen te vinden ........

(voor de niet-kenners onder mijn lezers: stokstaartjes, karakter Timon in de Lion King Disney film, zijn hier niet)

Even omschakelen!

Na een prima treinreis van Kapelle naar Schiphol =Als de candid-camera ergens had opgehangen was 't vast hilarisch geweest om de familie met koffers en handbagage in en uit te zien stappen, een zitplek te zien zoeken voor (o)ma plus gevolg en een aanval te zien plegen op de ravitailleringstas van (o)pa= kwamen we ruim op tijd aan in vertrekhal 3. Koffers droppen en door de douane op weg naar .... een bak(je) Starbucks-koffie!

Nog even shoppen, (o)ma trakteerde de lezers onder ons nog op een boek in de boekshop, een vette M-hap voor de mannen en dan boarden@gate D31; een feestje van herkenning voor ons, een baan in de polder van Amsterdam! Na veel te lang taxiën zette de piloot met bemanning én ons koers naar Dakar. Vliegtijd: 6 uur, 1,5 uur bussen en 1 uur tijdsverschil met Nederland (Senegal een uurtje vroeger).

Na een prima vlucht zetten we voet op Senegaleense bodem. Bammm, op z'n Zeeuws gezegd "een klap in je bakkes" bij het afdalen van de vliegtuigtrap. Tjeeeetje, wat een hitte! Went vast snel ..... zeker als ik nu weet dat 't bij jullie veeeel regent en ca 5°C is. Voordeel van vliegen naar de zon in de winter. Voor mij geen echte cultuurshock. It looks a lot like Zanzibar. Maar, Afrika blijft fascinerend; ook in 't pikke donker. Uiteindelijk arriveren we om middernacht op ons complex. Prettig ontvangst. Inchecken. Tja, dan weet je direct weer dat je in Afrika bent. Hakuna Matata. Twee strandslaapkamers zijn (nog) niet beschikbaar. Alternatief wordt geregeld. Morgen zien we verder. De jongens en wij treffen het en nemen ons intrek in werkelijk waar een fantastisch etablissement. Uitzicht op zee. Op je bed de golven horen breken en ruissen. Prima airco'tje. Lekkere douche. Klagen, daar hebben wij geen tijd voor!

Maik gaat nog aan de borrel met (o)pa en (o)ma. Ik wil alleen maar m'n bed opzoeken en bijtanken. Even acclimatiseren. Even 'landen'. Na ruim 17 uren in touw te zijn geweest verlang ik naar m'n bed. Morgen wil ik weer fris en fruitig zijn. En dat bed is fantastisch opgedekt voor de 'lovebirds'. De dag erna hoorden we dat dit welkomstritueel voor (o)pa en (o)ma was bestemd. Gelukkig hebben we de foto's nog. Wij hebben ervan genoten, pa en ma!

Even omschakelen: van typisch Nederlands regenachtig novemberweer naar tropische Afrikaanse hitte, van drukte naar rust, van heel actief naar (bijna) niet actief. Kortom: ik ga met liefde met lijf en geest naar m'n reismodus. I love it!

Hakuna Matata ♡

Een reiscadeau!

Een klein jaar geleden kregen mijn mannen en ik een reiscadeau aangereikt. Hoe? Zo ...

Daar ... waar we vijf jaar geleden een spreekwoordelijke zak met geld kregen aangereikt van mijn ouders vanwege hun 45 jarig huwelijksjubileum. Hoe verwend kun je zijn! Dit maakte het voor ons overigens mogelijk om onze jongens mee op een verre reis te nemen: Zanzibar. Deze reis was tevens de aanleiding voor het opzetten van mijn blog. Wat was dat een memorabele reis die we gezamenlijk nog vaak genoeg aankaarten binnen huizen Van Iersel.

Daar ... wilden ze nu graag met hun gezin én aanhang samen op reis/vakantie tere ere van hun 50 jarig huwelijk. Dat gezin bestaat uit uiteraard mijn ouders en huisvriend, mijn zus en mijn gezin én aanhang. Samen naar een mooie plek op aarde. Spannend! Bofbipsen die we zijn!

Op naar een prachtig resort, slapen aan het strand, in of nabij het dorpje La Somone aan de Petit Côte @ Senegal. Het Afrikaanse leven in Senegal ontdekken. Let's make beautiful memories!

Waarom Senegal is een vraag die me al meerdere malen gesteld is. Tja, ik heb 't wanderlust-gevoel niet van een vreemde. Ook mijn ouders en zus hebben al diverse landen bezocht. Ze wilden ons meenemen naar een land waar geen van ons allen nog is geweest. En dat is Senegal geworden. Mooie gedachte, toch? Hoe lief en waardevol!

Vrije dagen zijn geregeld door ons, onze mannen en vriendin van de oudste. Lief van de jongste nemen we in ons hart mee die kon helaas vanwege schoolverplichtingen niet mee. Inentingen en (medische) paspoorten liggen gereed. Koffers liggen open en kunnen gepakt gaan worden voor vertrek zaterdag. Maar hé ... ik ben zo gewend aan weinig in te pakken. Back-to-basic te gaan met een rugzak. Dat ik even aan het idee moet wennen om te pakken voor een weekje all-in @Senegal. Om het aantal koffers te beperken hebben Wino, Maik en ik toch een uitdaging. Met z'n 3en alles in 1 koffer; als vrouw heb ik dan toch wel het recht op een jurkje en een paar schoenen extra, toch?

Heb ik een doel? Tuurlijk! Eruit halen wat ik er uit kan halen qua reiservaring. Uitrusten en bijtanken en m'n gewenste toppertjes 'exploren' want wellicht kom ik nooit meer in Senegal:
1. Het roze meer (dat toen het nog écht Parijs-Dakar was altijd in beeld kwam) met een bezoekje Dakar misschien?
2. Wat flora en fauna tot me nemen?
3. Een beetje van het authentieke Senegaleense beleven?
4. M'n Frans weer eens ophalen :-)
5. Zien wat het me brengt en mijn motto 'go with the (reis)flow' hanteren.

Travel!!

Before we run out of time
♡

Wat een reis!

Bijna twee jaar geleden begon ik aan een reis. Een persoonlijke reis door een voor mij onbekend terrein. Degene die me kent weet dat ik dol ben op reizen, op 'vreemde' mensen ontmoeten, culturen opsnuiven en genieten van bijzondere natuurgezichten. Maar weet jij, lezer, dat ik ook iemand ben die 'opgesloten' zat in vertrouwdheid. Die reis, op zoek naar datgene wat me beweegt en buiten mijn comfortzone brengt, startte ik bijna twee jaar geleden. Hoe? Als je geïnteresseerd bent, lees verder en reis met me mee.

Hardhandig werd ik figuurlijk, zoals ik dat noem, uit m'n hok geschopt door m'n leidinggevende. Deed 't zeer? Ja, enorm! Kon ik er mee dealen? Ja, ik voelde dat ze gelijk had! Maar ik kon dit niet alleen en schakelde een levenscoach in. Met haar bekeek en besprak ik zaken die mij diep van binnen raakten. Alledaagse zaken. Werkgerelateerde dingen. Bekeek ik pijnpunten vanuit m'n gezin van herkomst en jeugdervaringen bezocht ik vanuit andere hoeken. Daarnaast kreeg ik de mogelijkheid om met een, ik noem haar mijn 'mentorcoach', richting de toekomst te kijken. Haar woorden klinken nog steeds als 'Angels' van Robbie Williams (wie me kent weet dat dit lied mij keer op keer ontroert) na in mijn oren: "Karin, bevrijd jezelf. Je houdt jezelf als een vlinder vast aan je vleugels. Laat haar los, laat haar vliegen, laat zien wie je bent!" Bam! Damn! Angst. Onveilig. Onzekerheid. Maar diep van binnen wetende wat ik wilde doen. Een spreuk van Pipi Langkous heeft mij toen én nog steeds gemotiveerd. Ze is zoooo leuk én wijs, die kleine Pipi ♡

De start van mijn reis was pijnlijk en confronterend. Maar ik wist wat ik wilde en schreef mijn eigen Toekomst-studie-vitaliteitsplan en het vliegtuig voor de reis-rond-mijn-wereld steeg op met als eindbestemming een Vitaliteitscoach-diploma. Hoe dan ook wilde ik dit pad bereizen. Wat ben ik dankbaar dat ik dit samen met mijn werkgever mocht oppakken.

Ik vertrok vanuit de Beweegcoach-opleiding. Bewegen zit als een rode draad door mijn leven verweven. Eerst vanwege gewenste gewichtsreductie. Vond mezelf altijd 'dik en niet mooi genoeg'. Gewichtsbeheersing was altijd mijn motivatie als vollere vrouw en later -nu-vanuit gezondheidsperspectief: het willen hebben van een sterk en krachtig lichaam om fijn, gezond en vitaal oud te worden. Wat genoot ik. Van deze opleiding. Kennis van het bewegingsapparaat en verdieping van wat bewegen met je doet. Als ervaringsdeskundige kon ik alleen maar bevestigend knikken. Een inspirerende trainer-docent raakte me in mijn passie en missie: de wereld gezonder en beweeglijker te kleuren met mijn energie en passie voor 'je balans vinden voor een gezond leven'.

Ik maakte een tussenstop bij de Mental Coach-opleiding. Wow! Dit was andere koek. Voor je een goede coach kan zijn, moet je eerst je eigen reis maken. Een reis naar donkere, pijnlijke gebieden die je diep heb weggestopt om deze daarna te omarmen en vervolgens open minded en onbevooroordeeld met een ander in gesprek te kunnen en jouw hulp te bieden. De autoreisjes van en naar Soest legde ik soms huilend, gesloopt maar ook met een glimlach en dankbaar af. Wat een inzichten. Wat een innerlijke rust. Waardevol voor de rest van mijn leven. En hé, ben 47. Ook nu ligt de wereld nog aan m'n voeten. Alhoewel mijn spiegel soms vertelt dat de wereld aan de voeten van 'mijn jongens & friends' ligt.

Ik moest door. Verder op reis naar dat Vitaliteitscoach-diploma. De opleiding Stresscounseling wachtte nog op mijn komst. Met de ervaringen van de vorige opleiding stond ik niet te springen om weer 'diep te gaan graven'. Toch ontkwam ik er ook hier weer niet aan. Leerde ik mezelf nóg beter kennen. En, enorm fascinerend, de theoretische en fysiologische kennis wat stress met je doet. Uren kan ik er over praten. Maar ik geef je dit mee: houdt chronische stress buiten je deur. En ja, jij denkt: 'geen probleem, dat doe ik toch'. Pas op! Jij kunt al vanaf jonge leeftijd, onbewust, in een stressstand staan. Wees gewaarschuwd. Mijn advies: "Loop jouw pad en niet wat een ander wil dat je loopt, koester je netwerk en vind gelijkgestemden die jou begrijpen, denk positief, las elke dag herstelmomentjes voor jezelf in, beweeg voldoende en voed je met optimale voeding". Ook ik doe mijn best om mijn eigen advies dagelijks op te volgen 🙃

Studeren, ik was vergeten hoe het voelde. Die examens. Elke keer weer mijn faalangst-lijntje wat naar me glimlachte. Het zweet tussen m'n bilnaad bij 't binnen komen van 't praktijklokaal of bij het aanpakken van het schriftelijk examen. Maar hé, ik heb het maar mooi gedaan. Die kleine Pipi zit ook in mij! Het verrijkte mij met kennis en kunde maar bracht me enorme persoonlijke groei. Een baan als Leefstijlcoach Borsele Beweegt waarin ik m'n passie 'de wereld wat gezonder maken, begint bij jezelf' vol kan meenemen binnen de prachtige gemeente Borsele. Ik ben enorm dankbaar voor alle mensen die de afgelopen jaren mijn leven (tijdelijk) binnen kwamen lopen en me positief stimuleerden en bevestiging gaven dat ik mijn reis-rond-mijn-wereld op de juiste manier -mijn manier- aan het bewandelen ben. En weet je wat ik ook heb geleerd: ik hou van mezelf; een dankbaar kado wat ik iedereen gun ♡ ook jij mag er zijn! Samen maken we de wereld mooier, sterker, gezonder en bewuster dat jij/iedereen onderdeel is van een groter geheel.

Zit mijn reis er nu op? Nee! Ik ga verder. In september maak ik een nieuwe tussenstop bij de opleiding Medische- en Psychosociale Basiskennis wat me daarna mogelijkheden biedt om de orthomoleculaire geneeskunde in te duiken. Deze 'voedingsstof' kan ook mij nog veel brengen omdat ik zelf nog steeds worstel met mijn lichaam. Dan heb ik alle pijlers waarvoor ik als leefstijlcoach sta: beweging, voeding en het mentale-zijn aangestipt en mezelf verrijkt met de benodigde kennis en kunde. Maar terugkijkend op deze reis van 20 maanden heb ik al meer bereikt dan ik ooit voor ogen heb gehad.

En weet je: je bent nooit uitgereisd. Ik ben nooit uitgereisd: persoonlijk niet en over onze mooie aardbol niet.

Save Journey ♡