Sevilla, wat een feest!

Met geen woord te beschrijven. Terecht komen op een filmset met een fantastisch decor. Terug in de tijd geworpen worden. Toeval bestaat niet. Het heeft zo moeten zijn. Afreizen naar Sevilla in de week dat de Sevillianen hun jaarlijkse "dorpsfeest" van een weeklang vieren. En deze Jip-en-Janneke bewoording doet veel tekort aan deze gigantisch bizarre fantastisch mooie happening. Een compleet dorp in feestsfeer wordt hiervoor in een wijk overeind getrokken. Duizenden mensen. Ik kan het allemaal niet bevatten, geloof ik!

Eerst even ons "stekkie-voor-twee-nachten" zoeken. Slapen bij Ad en Gerda. Twee rasechte Brabanders die "Casa Arena" runnen in Tomares. Tomares is een wijk/plaatsje direct aan Sevilla. Thuis zoekende naar een Airbnb of niet te duur hotel midden in Sevilla bleek niet te doen op de korte termijn die we voor ogen hadden. Al googlend kwamen we bij deze Brabanders terecht. Naast hun Casa verhuren ze sinds kort ook een appartement. We zijn de tweede slapers. Hun B&B zat vol. Wat zijn wij 'happy' met deze keuze. Gerda tekent op hun eigen ontworpen kaart van Sevilla alle hotspots die we beslist "moeten" zien. Ze legt uit hoe de bus werkt. Stopt zo'n beetje voor de deur en brengt ons in ca. 7 minuten voor slechts € 1,60 in hartje Sevilla, en weer "thuis". Hoe te lopen. Wat niet te doen (fietstour, hopp-on/of-bus) en waar welke ingangen zijn. Ideaal! Dit maakt ons mogelijk om in een halve en een volle dag en een avond/nacht alles uit Sevilla te halen. Life live to the max! Ohja, Gerda vindt dat we beslist de "Feria de Abril" moeten zien. Én zonder Plaza de España op je netvlies, ben je niet in Sevilla geweest. Eens!

Geïnstalleerd in het appartement en een blik op het cafeetje waar we morgenochtend kunnen ontbijten stappen we in de bus. Dát gevoel dat 't "smooth" verloopt is zo fijn. Hartje Sevilla gaat m'n genietertje op vol vermogen open. Deze middag pakken we het Plaza de España mee. Wow! Indrukwekkend groot en mooi. Dat tegelwerk!

Het Parque María Luisa blijkt voor onschatbare uitrustwaarde! We beslissen vandaag de Feria mee te pikken. Bij zon- en avondlicht! Tussendoor strijken we neer op het grasveld van het park. Mijn hammamdoek uit Marokko biedt lijf, lichaam én geest rust. Liggend op dit grasveld voelt het allemaal erg overweldigend.

Een vreemde wereld voor niet-Spanjaarden als ons. Bol van geuren, kleuren, teruggeworpen worden in de tijd. Je bevinden in een aflevering van "my big fat gipsy wedding". Een filmset met allemaal mooi geklede dames- en heren nippend aan champagneglazen of enorme glazen bekers 7-up met witte wijn. Zittend in sjiek uitgedoste paardenkarretjes. Jongeren. Kinderen en baby's in traditionele kledij. Kleuren. Dans. Een mega grote lawaaierige kermis. Temperamentvolle gesprekken. Spaanse lifemuziek. Savilliadans, soort flamengo. Een gratis rondleiding van een vriendelijke Spaanse brengt meer info en eindigt in een voor iedereen toegankelijke 'box'. Velen zijn niet toegankelijk.

Moet zeggen dat je weinig mensen in moderne kleding met rugzak en fototoestel tegen komt. Dodelijk vermoeiend die indrukken. Zittend op m'n hammamdoek verwerk ik de middag. Dé avond moet nog beginnen! We eindigen tegen 01.00 uur. Kei kapot met een onmisbare herinnering op onze harde schijven. Dankjewel Feria!

De volgende dag redelijk vroeg uit de veren om nog een dag Sevilla te exploren. Een wandeling over Les Sestas de Sevilla (champignons) - Metropol Parasol. Een futuristisch gebouw met een schitterende kijk over de stad.

Slenteren door de straatjes van Santa Cruz. We doen 't vandaag op 't gemakje. De wijken la Macarena en Triana skippen we. Reden om misschien nog eens terug te keren. Eerlijk is eerlijk: wát een fijne stad met een geweldige energie en sfeer.

Vriendelijke mensen die als je even op je kaart kijkt behulpzaam zijn. Om 20.00 uur zitten we aan een tafeltje bij café-tapas Kino bij ons op de hoek. Morgenochtend is het onze trouwe 4wiel-vriend inleveren. Meer dan 1050 km heeft hij ons veilig overal gebracht. Om 11 uur vliegen we weer aan op Nederland/Eindhoven.

Het fijne van reizen is ook weer thuiskomen met een schat aan herinneringen.

Jongens, pa en ma komen er weer aan hoor!

Een fijne keus!

Arcos de la Frontera zou een korte stop, een nacht over, worden in onze planning richting het eindpunt Sevilla. Maar, reisplannen zijn bij ons verre van statisch. En wat ben ik blij dat we twee nachten mogen en kunnen vertoeven in Casa El Sueño.

Voor we dat weer gevonden hebben, krijg ik eerst nog zweethanden. Het blijft iedere keer een interessante zoektocht om onze slaapadresjes te bereiken. Geen idee waar wij uit zouden komen zonder navigatie en googlemaps! Hoe deden we dat in de tijd dat we naar Frankrijk met de boys én klapkarre reden. "Tjeetje, vrouwtje je wordt oud(er)", bedenk ik me (gelukkig). Je kan je dé tijd zonder al die techniek nog herinneren! Maar hé, onderaan mijn voeten in de auto ligt een papieren roadbook van Spanje. Dat blijft leuk én vetrouwd!

We volgen de routebeschrijving en digitale "wegwijspiet". Wat deze mij niet vertellen is dát wat wij tegenkomen: ongelóóflijk stijle straatjes. Steegjes waar je voor mijn gevoel (Lief's gevoel schijnt anders te zijn) absoluut niet door kan. Ohneeee, onze VW- vriend moeten we wel heel afleveren in Sevilla! De banden maken vreemde geluiden op die rare steentjes.

Damn, ik moet m'n koppie erbij houden, moet de routebeschrijving voorlezen. Pffft, ik voel m'n hart in m'n keel kloppen en het zweet staat in m'n handen. Ik hijg nog liever de longen uit m'n lijf tijdens een MeggaFit-training dan dat ik hier achter het stuur kruip. Zo-wie-zo ben ik dankbaar dat Wino rijden hier, ook in en over de stijle berg-kronkel-weggetjes, geweldig vindt. Het liefst had hij hier op de motor gereden. Zonder hem was ik hier niet geraakt. Thx Lief!

Eenmaal de auto geparkeerd, hijsen we onze backpacks op de rug en de dagrugzak op de buik. Uko, gastheer Casa El Sueño, adviseert ons rustig te lopen. Het is warm. Lekker hoor. Stijl. En zeker zo'n 10 minuten lopen. Hé, zo oud zijn we nog niet. Kunnen wel wat hebben. Toch, als we hijgend voor de grote deur staan en warm onthaald worden door de Spaanse Mónica, voel ik dat zijn advies terecht was. Zulke stijle straatjes heb ik van m'n leven nog nooit belopen. Inwoners hier trainen dagelijks hun bovenbeenspieren, ongelooflijk!

Wát een pareltje van een slaapplek. Wát een uitzicht vanuit onze kamer. Wát een heerlijk dakterras waar we graag bijkomen. Na een middagje Arcos de la Frontera verkennen. Na een dagje de omgeving verkennen: wandelen in El Bosque, lunchen bij een "mirador" (uitkijkpunt), koffie aan 't meer en een kijkje nemen voor een gesloten (jammer) motorcircuit@Jerez.

Het leven bestaat uit keuzes maken. Er zijn geen foute of goede. Maar er zijn er wel die fijn voelen.

Wát een fijne keus was dit!

M'n gevoel zegt: "verder trekken!"

Soms kom je op plekjes dat je denkt, voelt en ervaart: "dit is 't niet! Weg wezen! Zeker als je net als ons vele plekjes in een korte periode aan doet, is 't zaak dat ik me snel thuis voel. Hoe doe ik dat? M'n eigen reiskussensloop gaat mee, we zijn met z'n tweetjes en verder, als onze backpack -spullen rondslingeren voel ik me al snel ergens thuis. We blijven zo'n beetje twee nachten op elke slaapplek deze reis.

De "pukkel" rechts is Gibraltor.

Voor nu laten we Ronda achter ons om af te reizen richting Alcegiras. De meest zuidelijk gelegen stad, havenplaats, van het Spaanse vasteland. Dichtbij en met uitzicht op Gibraltar. Zicht op Marokko aan de overkant. Ook daar liggen fantastische reisherinneringen! En dicht bij Tarifa. Al jaren prijkt er op ons prikbord een artikeltje over deze kitesurfplaats. Nu we er toch zijn, zoeken we dit kitersparadijs natuurlijk op. Even wat jaloersmakend beeldmateriaal doorzetten naar onze kiter thuis! Schat, de moeite waard om ooit nog eens op te zoeken met lief & (kite)Friends.

Maar voor we Tarifa bezoeken, installeren we ons in 't volgend bizarre Airbnbtje, buiten Alcegiras bergopwaarts. Wat een apart optrekje. Een soort van grotwoning. Ik stap binnen en bekijk het eens op afstand. Geen "host" die ons ontvangt. Wel een bekende van de "host" maar die spreekt geen Engels en haalt er een vriendelijke "old sailer" uit Ierland bij die nogal wat tanden mist. Hij is wel lief! Moet ik hier twee nachten door brengen. Ik hou van anders-dan-anders. Maar "kweet 't nu ff niet". Toch hebben we het er zelf op uit gekozen. Donker. Groot biljart in de kamer. Muffig. Rozenblaadjes op het bed, dat dan weer wel. Geen mogelijkheid om een bak thee te maken.

Geen internetverbinding. In een uithoek van Spanje waar de wereld werkelijk waar ophoudt te bestaan. Ellewoutsdijk, maar dan anders! Al snel blijkt uit ons contact met de oude Ierse zeeman dat Gibraltar bezoeken het niet gaat worden. Kost enorm veel tijd vanwege alle douaneperikelen. Zonde van onze reistijd. Schijnt niet magisch mooi te zijn. Gaan we niet doen!

Zittend op een barkruk @Tarifabeach. Genietend van 't zicht op zee, strand en kleurrijke kiters én een verse fruitsmoothie uit ik m'n "wegweesgevoel". Lief deelt 't. Nu we Gibraltar skippen, hebben we hier niks meer te zoeken. Het besluit is snel genomen. We skippen, indien mogelijk, hier een nachtje. Onze Airbnb-nachten zijn geen 5*hotel-prijzen. De volgende ochtend, na een toch wel heerlijke nacht, vernemen we dat onze volgende slaapplek nog ruimte voor ons heeft. Een extra, eerder dan geplande, nacht bij B&B Casa El Sueño in Arcos de la Frontera. We liepen er zomaar tegenaan. Slapen bij Nederlanders. De winnaars van het in 2009 uitgezonden TV-programma De Spaanse droom. Zelf heb ik t nooit gezien. Maar we laten ons graag weer verrassen! Soms neemt je planning een andere wending. Juist dát maakt reizen zo leuk, zo anders en voelt dát ook weer OK.

Voor nu: verder trekken ... reisvibes volgen maar! Op naar Arcos de la Frontera en dan rest ons alleen Sevilla nog op 't to-do-lijstje!

Iets met zon, een blik toeristen en 24.000 stappen

"oh wat is 't leven fijn, 

als de zon schijnt!"

Bij het naar buiten stappen van ons fijne, maar enigszins verkoelende optrekje wordt een strakblauwe lucht ons gewaar. Damn, dat voelt goed.

En het voelt al helemaal als hemel@aarde als we later op een terras aan de koffie zitten. Heerlijk in de zon in een T-shirt. Veel Spanjaarden zelf lopen overigens nog in winterjassen. Zij vinden 't ècht koud. De teller tikt toch dik de 18°C aan. Op de wind is een jas/trui niet overbodig. Maar voelt na de afgelopen dagen bijna als zomers, eindelijk!

Met de koperen ploert schijnend op 'onze knar' gaan we Ronda verkennen. Een van de grootste 'pueblos blancos' oftewel witte dorpjes in Andalusië. Bekend om zijn  punto vueno, de schitterende oude poort die het oude met het nieuwere gedeelte verbindt. Het prachtige plaza de Toros met zijn magische sfeer.

 

Het ziet er in het 'ecchie' allemaal meer dan fantastisch uit! De omgeving is magnefiek. Volgens ons Andalusië-boekje komen er dagelijks 75.000 toeristen. Ik heb ze niet geteld. Ik weet wel dat er op een zonnige dag ineens uit alle hoeken en gaten van dit stadje mensen komen. Wat veel volk. Alles gebeurd hier op straat. Veel verschillende nationaliteiten. Naast uiteraard de temperamentvolle en (soms erg) goed uitziende spanjaarden zijn de Aziaten ook nadrukkelijk aanwezig. Tjeetje wat een volk. Ik heb ze op Santorini mogen aanschouwen, maar ook hier kunnen ze er wat van. Relaxt vanuit onze terrasstoel zien we niet-relaxte-fotoshoot-taferelen van Aziatische mensen. 'Overkleed' (je ziet geen enkel stukje lichaamsdeel). Dol op petjes met enorme kleppen. En wel twee tot drie grote camera's of lenzen op hun buik. En, in mijn ogen, overdreven poserend voor elk interessant onderwerp. Ik maak best veel foto's maar val bij hun in het niet. Hun doen en laten intrigeert me toch op de een of andere manier en blijf de taferelen met een glimlach aanschouwen. Ieder z'n voorkeuren; ook zij genieten op hun wijze van al het moois in Ronda.

We besluiten dan ook na nog wat oudheden te hebben gezien te gaan voor een wandeling. De rust en prachtige natuur wat meer opzoeken. Voelt voor mij en wij fijn.
We dalen af naar de kloof beneden onderaan de poort om vervolgens met een boogje weer terug te keren.

Een super mooi loopje: zegt de mevrouw van het 'bureau de tourismo'. Mevrouw had er niet bij gezegd dat 't best een pittig loopje was! De wandelingen bij El Torcal en Caminito del Rey verbleken erbij (qua fysieke inspanning dan). Pffft, wat was me dat een klim, en een daling, een een klim en een daling. MeggaFit, dankjewel voor al m'n trainingen. Ik voel me fit! De dos cervezas met tapas na afloop, dik verdiend vonden we zelf, lieten we ons dan ook goed smaken!

Ronda bracht ons veel vandaag.
Iets met 240000 stappen (zo'n 20 km), magnefieke omgeving en vergezichten, iets met een open getrokken blik toeristen en iets mét veel zon.

"Oh, la vita è bella .. als de zon schijnt!"

De wereld oogt dan nèt wat kleurrijker, 

de mensen ogen vriendelijker en ik,

 ik ben mezelf, 

 'gloei' misschien net wat meer!

Het had ook kunnen sneeuwen!

De langgeleden van een vriend overgenomen gevleugelde uitspraak: "het had ook kunnen regenen" nemen we erbij vandaag. Dit betekent voor ons zoiets als "besef hoe leuk, fijn, bijzonder, mooi, etc. iets is" of "het had ook slechter, anders of minder gekund". We passen 'm alleen tijdelijk even aan. Op het dashboard van onze vriend VW Polo verschijnt een sneeuwvlokjes-icoon met daarnaast het getal 4 (°C). "Het had ook gewoon kunnen sneeuwen!"

We vertrekken vanuit Antequera waar we met een fijn gevoel op terugkijken. Maken ons op voor het lopen van Caminito del Rey oftewel het Koningspad. Dé aanleiding om naar Andalusië af te reizen. Volgens verhalen, reisgidsen en forums de moeite waard. Een goed uurtje rijden. We vertrekken met een opkomend flauw zonnetje maar al snel vormt het wolkendek een grote dikke viesgrijze massa. Ohjee! "Het zal toch niet" denken we samen stilzwijgend. Poncho zit in m'n dagrugzak, schiet direct in m'n gedachten. Een andere dag deze trip maken is geen optie. Weken/maanden van te voren moet je dag en tijd reserveren om de kloof in te mogen. Gaan dus!

Op de parkeerplaats trekken we onze wandelschoenen aan en gaan naar de toegang van de Chorrokloof (180 mtr diep). Uitgesleten door de Rio Guadalorce in de kalksteenrotsen. Langs deze kloof loopt, naast het griezelig onveilige oude pad, het sinds 2015 gerestaureerde veilige Koningspad. Bij het vertrekpunt krijgen we een helm. Ja hoor, Bob&Annie zijn er weer!

Daarna kunnen we op pad. In totaal zo'n 8 km genieten we van steile rotswanden, heel hoog boven ons hoofd vliegende vale- of aasgieren. Imposant moeten ze zijn. Te zien met 't blote oog maar te ver weg voor enig detail. Groene bossen. Landweggetjes. Groen/blauwig water beneden ons.

 

En dan het pad. Goed te doen. Maar er zijn stukjes bij dat ik toch echt niet over de rand ga hangen om naar beneden te kijken. En dan dát glazen plateau. Prachtig! Maar ik hield toch angstvallig in de gaten of er niet meer dan 4 mensen op stonden. Het aangegeven maximum.

Na 3 km is het, helaas, poncho tijd. Net over de enigszins wiebelende hangbrug van de ene kloofmuur naar de andere trek ik 'm aan. Jammer! Maar hé, herinneringen zijn weer gemaakt. Het had ook kunnen sneeuwen :-). Heb je de kans, loop Caminito del Rey.

We trekken door naar Ronda. De ruitenwissers aan. Maria verwelkomt ons met een warm welkom en een fantastische uitleg waar en wat we in Ronda beslist moeten zien, doen of eten. We slingeren de elektrische kachel aan. Want dit typische Spaanse optrekje in hartje Ronda kent, net als alle andere Andalusische huizen, géén centrale verwarming. Damn, 't is waterkoud! Maar hé, 't had ook kunnen sneeuwen. En de herinneringen houden me warm!

Een Spaanse pot met goud!

Bij t ontwaken is ons uitzicht weer fantastisch. Na een dagje aan huis gekluisterd te zijn geweest. Een nacht "mie eal vee" regen en "ontieglijk vee" wind. Voelt die blauwe lucht met een fiks wolkendek als een warme glimlach. Met nadruk op warm. Naast nog steeds heel veel wind is 't ook best behoorlijk frisjes. Onderweg naar onze volgende plek in Andalusië is 't gemeten dieptepunt 5°C. Geniet daar in Nederland van de voorjaarswarmte. Wij wachten op betere tijden. En tot die tijd trek ik alle laagjes die ik in m'n backpack heb zitten aan. Heb m'n dikke fleece thuis gelaten. Deze reismuts dacht 't hier af te kunnen met een spijkerjack!

Onze navigatie slingeren we aan met bestemming Antequera. We verlaten de kust en trekken meer het binnenland in.
Wat een pracht rit. Ruim anderhalf uur trakteren we onszelf op adembenemende vergezichten. Glooiende heuvels. Schitterende dalen. Stoer ruig hooggebergte. Frisgroene akkers. Geel bloeiende weilanden. Mijn hart wordt hier zo happy van.

Zon + Regen = Regenboog

Stil worden we bij het zien van een regenboog. In Nederland altijd een mooi natuurverschijnsel. Maar hier! Wat een bijzonder fenomenaal gezicht; een regenboog in/tussen en over de bergen en dalen. Die pot met goud ontdekken we niet. Maaaaár die moet hier echt bijzonder zijn.

Ons Airbnb-huis is alweer een pareltje. We maken het ons gerieflijk. Lunchen. En besluiten met het oog op de weersvoorspelling voor morgen vanmiddag te gaan voor een wandeling door El Torcal de Antequera, natuurpark op half uurtje rijden. Ze geven morgen namelijk weer 95% kans op regen. Liever met een poncho om door het stadje slenteren dan een wandeling in een woest berglandschap in de regen. Een goede keus! Geen regen gehad. Fris met mn spijkerjack. Alles-in-een-band trek ik over m'n oren om ze warm te houden. Mis net nog een paar handschoenen. Maar tjeeeetje, m'n genietertje staat op vol vermogen. Een heerlijke wandeling. Fijn, even de pas erin, bewegen, lichaam stimuleren na de reiskilometers. Ik mis m'n trainingen!

Een fantastisch bijzonder anders-dan-anders landschap om door te lopen. Glibberen. Slikkerig, van de regen daags ervoor. Voelt als een obstscle-run in een Asterix&Obelix-landschap, op een filmset of in een maanlandschap. Je snapt 't: dit prikkelt m'n fantasieën enorm. En dan als toetje ook nog een rendez-vous met wilde berggeiten.

 

Bizar. Dat is het woord voor het landschap El Torcal. Waar wij anderhalf uur de Ruta Amarillo oftewel gele route hebben gelopen. Een landschap met rotsformaties die op steengeworden monsters lijken.

Een reisdag met een gouden randje. Dankjewel Spaanse pot met goud!