Arcos de la Frontera zou een korte stop, een nacht over, worden in onze planning richting het eindpunt Sevilla. Maar, reisplannen zijn bij ons verre van statisch. En wat ben ik blij dat we twee nachten mogen en kunnen vertoeven in Casa El Sueño.
Voor we dat weer gevonden hebben, krijg ik eerst nog zweethanden. Het blijft iedere keer een interessante zoektocht om onze slaapadresjes te bereiken. Geen idee waar wij uit zouden komen zonder navigatie en googlemaps! Hoe deden we dat in de tijd dat we naar Frankrijk met de boys én klapkarre reden. "Tjeetje, vrouwtje je wordt oud(er)", bedenk ik me (gelukkig). Je kan je dé tijd zonder al die techniek nog herinneren! Maar hé, onderaan mijn voeten in de auto ligt een papieren roadbook van Spanje. Dat blijft leuk én vetrouwd!
We volgen de routebeschrijving en digitale "wegwijspiet". Wat deze mij niet vertellen is dát wat wij tegenkomen: ongelóóflijk stijle straatjes. Steegjes waar je voor mijn gevoel (Lief's gevoel schijnt anders te zijn) absoluut niet door kan. Ohneeee, onze VW- vriend moeten we wel heel afleveren in Sevilla! De banden maken vreemde geluiden op die rare steentjes.
Damn, ik moet m'n koppie erbij houden, moet de routebeschrijving voorlezen. Pffft, ik voel m'n hart in m'n keel kloppen en het zweet staat in m'n handen. Ik hijg nog liever de longen uit m'n lijf tijdens een MeggaFit-training dan dat ik hier achter het stuur kruip. Zo-wie-zo ben ik dankbaar dat Wino rijden hier, ook in en over de stijle berg-kronkel-weggetjes, geweldig vindt. Het liefst had hij hier op de motor gereden. Zonder hem was ik hier niet geraakt. Thx Lief!
Eenmaal de auto geparkeerd, hijsen we onze backpacks op de rug en de dagrugzak op de buik. Uko, gastheer Casa El Sueño, adviseert ons rustig te lopen. Het is warm. Lekker hoor. Stijl. En zeker zo'n 10 minuten lopen. Hé, zo oud zijn we nog niet. Kunnen wel wat hebben. Toch, als we hijgend voor de grote deur staan en warm onthaald worden door de Spaanse Mónica, voel ik dat zijn advies terecht was. Zulke stijle straatjes heb ik van m'n leven nog nooit belopen. Inwoners hier trainen dagelijks hun bovenbeenspieren, ongelooflijk!
Wát een pareltje van een slaapplek. Wát een uitzicht vanuit onze kamer. Wát een heerlijk dakterras waar we graag bijkomen. Na een middagje Arcos de la Frontera verkennen. Na een dagje de omgeving verkennen: wandelen in El Bosque, lunchen bij een "mirador" (uitkijkpunt), koffie aan 't meer en een kijkje nemen voor een gesloten (jammer) motorcircuit@Jerez.
Het leven bestaat uit keuzes maken. Er zijn geen foute of goede. Maar er zijn er wel die fijn voelen.
Wát een fijne keus was dit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten