Het had ook kunnen sneeuwen!

De langgeleden van een vriend overgenomen gevleugelde uitspraak: "het had ook kunnen regenen" nemen we erbij vandaag. Dit betekent voor ons zoiets als "besef hoe leuk, fijn, bijzonder, mooi, etc. iets is" of "het had ook slechter, anders of minder gekund". We passen 'm alleen tijdelijk even aan. Op het dashboard van onze vriend VW Polo verschijnt een sneeuwvlokjes-icoon met daarnaast het getal 4 (°C). "Het had ook gewoon kunnen sneeuwen!"

We vertrekken vanuit Antequera waar we met een fijn gevoel op terugkijken. Maken ons op voor het lopen van Caminito del Rey oftewel het Koningspad. Dé aanleiding om naar Andalusië af te reizen. Volgens verhalen, reisgidsen en forums de moeite waard. Een goed uurtje rijden. We vertrekken met een opkomend flauw zonnetje maar al snel vormt het wolkendek een grote dikke viesgrijze massa. Ohjee! "Het zal toch niet" denken we samen stilzwijgend. Poncho zit in m'n dagrugzak, schiet direct in m'n gedachten. Een andere dag deze trip maken is geen optie. Weken/maanden van te voren moet je dag en tijd reserveren om de kloof in te mogen. Gaan dus!

Op de parkeerplaats trekken we onze wandelschoenen aan en gaan naar de toegang van de Chorrokloof (180 mtr diep). Uitgesleten door de Rio Guadalorce in de kalksteenrotsen. Langs deze kloof loopt, naast het griezelig onveilige oude pad, het sinds 2015 gerestaureerde veilige Koningspad. Bij het vertrekpunt krijgen we een helm. Ja hoor, Bob&Annie zijn er weer!

Daarna kunnen we op pad. In totaal zo'n 8 km genieten we van steile rotswanden, heel hoog boven ons hoofd vliegende vale- of aasgieren. Imposant moeten ze zijn. Te zien met 't blote oog maar te ver weg voor enig detail. Groene bossen. Landweggetjes. Groen/blauwig water beneden ons.

 

En dan het pad. Goed te doen. Maar er zijn stukjes bij dat ik toch echt niet over de rand ga hangen om naar beneden te kijken. En dan dát glazen plateau. Prachtig! Maar ik hield toch angstvallig in de gaten of er niet meer dan 4 mensen op stonden. Het aangegeven maximum.

Na 3 km is het, helaas, poncho tijd. Net over de enigszins wiebelende hangbrug van de ene kloofmuur naar de andere trek ik 'm aan. Jammer! Maar hé, herinneringen zijn weer gemaakt. Het had ook kunnen sneeuwen :-). Heb je de kans, loop Caminito del Rey.

We trekken door naar Ronda. De ruitenwissers aan. Maria verwelkomt ons met een warm welkom en een fantastische uitleg waar en wat we in Ronda beslist moeten zien, doen of eten. We slingeren de elektrische kachel aan. Want dit typische Spaanse optrekje in hartje Ronda kent, net als alle andere Andalusische huizen, géén centrale verwarming. Damn, 't is waterkoud! Maar hé, 't had ook kunnen sneeuwen. En de herinneringen houden me warm!