BOUNTY EILAND, SCHILDPADDEN
& EEN ONRUSTIGE VAARTOCHT
The Gili eilanden
Voor de kust van Lombok, op vaarafstand van Bali, liggen drie eilandjes, the Gili Islands. Gili Trawagan; het grootste, druk bezochtste en party eiland. Nee, dat wordt 'm niet. Gili Meno; het middelste en voor de echte rustzoeker met weinig faciliteiten. Gili Air; het kleinste, rustig maar met meer faciliteiten dan Meno. Uiteindelijk, we hebben slechts tijd om een eiland te bezoeken, kiezen we ervoor om Air met ons bezoek te verblijden. Met de fastboat er naar toe. Een soort van Miami Vice speedboot met 3 motoren waar max. 45 man op kan. Deze brengt ons in 2 uur naar ons eiland. Een soort Efteling-attractie-spanning ontwikkelt zich in m'n buik. Het gaat hard, je zit oncomfortabel en de boot maakt harde en rake klappen op het water. Je moet er wat voor over hebben om naar een bounty eiland af te reizen.
En het is de moeite waard! Wat een heerlijk relaxt eiland. Een soort van flowerpower-gevoel heerst hier. Heerlijke hippietentjes, een eiland wat je in 1,5 u kunt rondlopen, geen gemotoriseerd verkeer, alleen fietsen en paard met wagen. Alle ingrediënten om te relaxen zijn aanwezig. Al snel blijkt dat een nacht hier te weinig is. We herzien onze plannen. Regelen de volgende dag dat we 2 november weer terug naar Bali gaan en onze bamboe hut bij Bale Kampung blijkt ook nog een nachtje beschikbaar voor ons. Een heerlijk relaxt en goed gevoel maakt zich van ons meester. Oké, we missen dan Uluwatu -de mooie zuidkust van Bali waar we ook nog een tempel wilden bezoeken-. Maar we denken gelukkiger te worden van snorkelen/zwemmen tussen de schildpadden. Keuze's maken. Daar bestaat het hele leven uit, toch?
Snorkelen met schildpadden.
Inderdaad hier werden Lief en ik erg gelukkig van. Weer een pracht van een ervaring erbij op onze persoonlijke harde schijven. Een dagdeel op snorkeltrip. We leggen aan voor vier snorkelsessies. Twee met schildpadden rondom Gili Meno. Een om te genieten van de gekleurde koraalriffen -blauw, roze/rood, geel/groen- en een voor de mooie vissen. Nu hebben wij in Egypte met de familie al eens gesnorkeld en dat was qua diversiteit aan gekleurde vissen de top. Maar ook hier wemelt het van de mooie vissen. Het blijft bijzonder om dit liggend op je buik in het water, wat resulteert in twee enorm verbrande ruggen, met eigen ogen te zien.
Wederom een dag om nooit te vergeten. Letterlijk! Want hier had ik toch wel een groot ohja-momentje. Oftewel shit happens. Op het moment dat ik, op aanwijzing van onze snorkelgids mijn eerste schildpad voor me zie in het het blauwe water, schrik ik. Shit m'n mobiel. Die heb ik met me mee genomen. Grrr..... Ik kan nu twee dingen doen. Of m'n dag laten vergallen door het feit dat m'n mobiel doordrenkt is van het zeewater en gecrasht is. Waar ik nu dus niets meer aan kan veranderen. Of ik pluk m'n moment met deze schildpad die omhoog komt om lucht te happen vlak voor m'n neus. Ik kies voor dat laatste. Uiteraard heb ik daarna wel even flink gebaald. Maar hé, kom op, er zijn ergere dingen -gelukkig is m'n mobiel niet meer spliksplinter nieuw-. Wel hoop ik dat de foto's van m'n kaartje bewaard zijn gebleven. Maar dat alles voor later zorg als we thuis zijn. Ik laat nu deze 'zorg' achter in de oceaan. Eerst nagenieten van ons moment met vele schildpadden. Schitterende beesten! Wat een ervaring.
Een ander ohja-momentje hebben we, of liever gezegd ik, bij terugkomst in onze bamboe hut. Bij het verzetten van mijn travelbag zie ik in m'n ooghoek iets bewegen. We zijn wel wat gewend qua ongedierte hier. Gecko's, sprinkhanen, mieren in alle vormen en kleuren. Maar deze is nieuw. Oeps! Een schorpioen. Brrr...en best wel redelijk van formaat. Hij verdwijnt onder de bamboe vloer. Ik heb 't er eigenlijk niet zo op. Goed onze klamboe over en rond het bed. Maar daar is ..... mijn Freek Vonk .... gefascineerd kijkt hij naar de schorpioen en stelt me gerust. Slaap lekker, selamat tidur!
De vaartocht terug naar Bali
Ook dit keer weer met een fastboat, nu met 5 motoren en meer passagiers, verlaten we dit mooie plekje op aarde. 'Hit the road Jack', zegt Lief nadat we -natuurlijk- niet op tijd vertrekken, nog aanleggen bij Gili Trawangan en de boot daar compleet volgeladen wordt. Wat gaat dat ding hard. En wat hebben we hoge golven. Wat geeft het klappen. Gelukkig geen last van m'n maag. Maar ik zie de bemanning met plastic zakjes lopen. Als we even op weg zijn ontstaat er lichte paniek. Twee raamsponningen knallen eruit. Water overal. De mensen in de buurt hiervan zijn zeikesnat. Ik zie paniek in sommige ogen. De boot wordt stil gelegd. De bemanning toont (nog) geen paniek en verwoord dit naar iedereen. 'No panic, please no panic'. Met man en macht proberen ze de ramen zo snel mogelijk, provisorisch te repareren. We deinen zwaar heen en weer. Het benauwd me toch wel even. Een splitsecond denk ik aan m'n jongens. Roep mezelf tot kalmte. Kijk in Lief zijn ogen en zie kalmte. Komt goed! Denk nog even terug aan mijn woorden die ik voor vertrek gekscherend tegen 'SchoneZus' zei: 'als er wat gebeurt, weet dat we van jullie houden. Vang onze boys op'. Ik ben ervan overtuigd dat ze goed terecht komen, mochten we er niet meer zijn. Maar ook deze gedachte laat ik gaan. Uiteindelijk wordt de zee kalmer en komen we veilig aan in Padangbai! Nu nog met de shuttlebus naar Sanur om vandaar met een taxi naar Kevin en Charmain af te reizen. In de taxi komt bij beiden het besef: het is nu echt bijna voorbij.
Snorkelen met schildpadden.
Inderdaad hier werden Lief en ik erg gelukkig van. Weer een pracht van een ervaring erbij op onze persoonlijke harde schijven. Een dagdeel op snorkeltrip. We leggen aan voor vier snorkelsessies. Twee met schildpadden rondom Gili Meno. Een om te genieten van de gekleurde koraalriffen -blauw, roze/rood, geel/groen- en een voor de mooie vissen. Nu hebben wij in Egypte met de familie al eens gesnorkeld en dat was qua diversiteit aan gekleurde vissen de top. Maar ook hier wemelt het van de mooie vissen. Het blijft bijzonder om dit liggend op je buik in het water, wat resulteert in twee enorm verbrande ruggen, met eigen ogen te zien.
Wederom een dag om nooit te vergeten. Letterlijk! Want hier had ik toch wel een groot ohja-momentje. Oftewel shit happens. Op het moment dat ik, op aanwijzing van onze snorkelgids mijn eerste schildpad voor me zie in het het blauwe water, schrik ik. Shit m'n mobiel. Die heb ik met me mee genomen. Grrr..... Ik kan nu twee dingen doen. Of m'n dag laten vergallen door het feit dat m'n mobiel doordrenkt is van het zeewater en gecrasht is. Waar ik nu dus niets meer aan kan veranderen. Of ik pluk m'n moment met deze schildpad die omhoog komt om lucht te happen vlak voor m'n neus. Ik kies voor dat laatste. Uiteraard heb ik daarna wel even flink gebaald. Maar hé, kom op, er zijn ergere dingen -gelukkig is m'n mobiel niet meer spliksplinter nieuw-. Wel hoop ik dat de foto's van m'n kaartje bewaard zijn gebleven. Maar dat alles voor later zorg als we thuis zijn. Ik laat nu deze 'zorg' achter in de oceaan. Eerst nagenieten van ons moment met vele schildpadden. Schitterende beesten! Wat een ervaring.
Een ander ohja-momentje hebben we, of liever gezegd ik, bij terugkomst in onze bamboe hut. Bij het verzetten van mijn travelbag zie ik in m'n ooghoek iets bewegen. We zijn wel wat gewend qua ongedierte hier. Gecko's, sprinkhanen, mieren in alle vormen en kleuren. Maar deze is nieuw. Oeps! Een schorpioen. Brrr...en best wel redelijk van formaat. Hij verdwijnt onder de bamboe vloer. Ik heb 't er eigenlijk niet zo op. Goed onze klamboe over en rond het bed. Maar daar is ..... mijn Freek Vonk .... gefascineerd kijkt hij naar de schorpioen en stelt me gerust. Slaap lekker, selamat tidur!
De vaartocht terug naar Bali
Ook dit keer weer met een fastboat, nu met 5 motoren en meer passagiers, verlaten we dit mooie plekje op aarde. 'Hit the road Jack', zegt Lief nadat we -natuurlijk- niet op tijd vertrekken, nog aanleggen bij Gili Trawangan en de boot daar compleet volgeladen wordt. Wat gaat dat ding hard. En wat hebben we hoge golven. Wat geeft het klappen. Gelukkig geen last van m'n maag. Maar ik zie de bemanning met plastic zakjes lopen. Als we even op weg zijn ontstaat er lichte paniek. Twee raamsponningen knallen eruit. Water overal. De mensen in de buurt hiervan zijn zeikesnat. Ik zie paniek in sommige ogen. De boot wordt stil gelegd. De bemanning toont (nog) geen paniek en verwoord dit naar iedereen. 'No panic, please no panic'. Met man en macht proberen ze de ramen zo snel mogelijk, provisorisch te repareren. We deinen zwaar heen en weer. Het benauwd me toch wel even. Een splitsecond denk ik aan m'n jongens. Roep mezelf tot kalmte. Kijk in Lief zijn ogen en zie kalmte. Komt goed! Denk nog even terug aan mijn woorden die ik voor vertrek gekscherend tegen 'SchoneZus' zei: 'als er wat gebeurt, weet dat we van jullie houden. Vang onze boys op'. Ik ben ervan overtuigd dat ze goed terecht komen, mochten we er niet meer zijn. Maar ook deze gedachte laat ik gaan. Uiteindelijk wordt de zee kalmer en komen we veilig aan in Padangbai! Nu nog met de shuttlebus naar Sanur om vandaar met een taxi naar Kevin en Charmain af te reizen. In de taxi komt bij beiden het besef: het is nu echt bijna voorbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten