Étretat met zijn grillige ruige schitterende kust en steile krijtsteenrotsen. De 'Fallaises' zoals de opzichtige en markante rotsen genoemd worden zien er op alle reisfoto's prachtig uit. Dát gaan we zelf eens even uitzoeken vandaag. Alhoewel. Gisteren bij het avondzonnetje waren ze meer dan bewonderingswaardig.
Eerst een door onze slakkenboerin bereid ècht Frans ontbijtje. Croissants, stokbrood, eigen gemaakte jams en paté. En koffie. Op tafel staat een grote kom. Zo eentje waar ik 'zu hause' m'n kwark in doe, of soep. Dus als onze slakkenboerin met de koffiekan verschijnt vraag ik me af waar ze dat in doet. Blijkt het die grote witte (soep)kom te zijn. Lief en ik kijken elkaar glimlachend aan vanachter twee grote soep- uh annex koffiekommen. Maar hé, wat maakt 't uit, de koffie smaakt! Na het ontbijt mogen we mee naar de slakken. Yeuh! Daar hoopte ik op. Wát leuk. Wát interessant. En net zoals bij alle boeren; wát een werk. Het is voor mij anders dan anders, nog nooit zoveel slakken gezien. Grote, kleine, eitjes in een bakje met grond. Ze ademen door een heel klein gaatje. Strontjes produceren kunnen ze ook en we zien in kassen heel veel slakkenhuizen overal aan vast geplakt. En weet je wat. Die slakken pakken wat ze pakken kunnen. Een slak heeft namelijk geen geslacht en doet 't met iedereen. Al geef je me een miljoen, ik eet deze beestjes niet!
Hup, in de motorkleding en naar Étretat. We maken de wandeling naar het uitkijkpunt op de rots.
We wandelen naar de andere rotsformatie met daarop een 'église' (kerkje) en overblijfselen van/herdenkingen aan de 1e en 2e WO.
Onze dagelijkse hoeveelheid stappen zijn vandaag wel gezet. Lekker! We nestelen ons op het kiezelstrand aan het water. De wind is frisjes, té fris voor ons om te zwemmen. We relaxen heerlijk op onze hamamdoek, lezen een boekje en eten een Frans stokbroodje. Als je aan de kust zit, heb je kokkemeeuwen. Als echte Zeeuwen weten we dat. Of zijn dit Zilvermeeuwen, Jan van Genten of Zeemeeuwen. We komen er niet uit, Lief en ik. Maakt me niet uit. Brutaal zijn ze. Van achteren vallen ze aan. Vliegen laag over en voor ik het wist. Is mn lunch uit m'n handen gegrist. Hoe durven ze die brutale vlegels. Ik eerst nog rustig zo'n beestje bekijken en de hemel in prijzen. Zeggen hoe mooi hij/zij is. Prachtige gele snavel. Lieflijk priemende kraaloogjes en een prachtige verentooi. Nou, ik ben genezen. Wát een vreselijke beesten als ze honger hebben. De volgende keer geef ik ze een snicker!
Étretat, ondanks je minder fijne "fauna" (waar we zeker om kunnen lachen) ben je het bezoeken meer dan waard. Een pracht van een stadje. Een heerlijke soort van boulevard met fijn (kiezel)strand om te genieten van de mooie uitzichten op zee en je schitterende rotsformaties. Wij genoten op dit mooie stukje aarde in Normandie!
Étretat, je t'aime! denk ik al zittend achterop de motor terug naar ons slakkenhuis voor een laatste nacht daar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten