Dé aanleiding om Normandië op te zoeken met de motor voor een week zijn de, toch wel beroemde, landingsstranden.
Twee dagen trekken we hier voor uit. De gehele kust en haar binnenland ademt "le débarquement en Normandie' oftewel de landing in Normandië van de geallieerden. Wát een operatie moet dat zijn geweest in die tijd. Langs de wegen ontelbare monumenten ter nagedachtenis. Onnoemelijk veel vlaggenmasten langs de weg bij de monumenten maar ook aan, bij en op vele huizen wapperende vlaggen: Frans, Engels, Amerikaans en Canadees.
Frankrijk is dankbaar!
~ dag 1 ~
Het raakt me diep
Degene die me kennen weten dat ik gevoelig ben. En damn wat hakt dit alles erin. Ik voel 't. Ik ervaar kippenvel. Ik krijg vochtige ogen. Daar waar ik sta op gebied waar dit alles is gebeurd. Daar waar ik verhalen lees en geschiedenis een gezicht krijgt. We beleven zelfs in D-Day Experience (museum) in een soort van 'flightsimulator' hoe die overtochtsvlucht van Engeland naar Frankrijk voelde. Heftig is 't niet, die simulatie. Maar als ik bedenk dat velen hiermee hun dood tegemoet vlogen. Niet voor hun eigen vaderland. Maar voor de vrijheid van de mensheid, wordt ik stil.
6 juni een bijzondere dag
In het plaatsje Saint-Marie-Eglise beginnen we. Het eerste bevrijdde dorpje op 6 juni 1994. Ohja, deze datum was nog nooit tot me door gedrongen. Maar ik heb onze oudste op 6 juni op de wereld mogen brengen, welliswaar in 1996. Maar toch, het idee dat ik hem op dezelfde dag aan de wereld heb mogen geven als dat er leven werd genomen in 1944. Dat raakt me. Een parachutist hangt aan de kerktoren als eerbetoon aan John Steele. Hij deed alsof hij dood was toen hij onder vuur werd genomen door de Duitsers. Overleefde zo zijn landing! Hier lees ik ook de quote op een monument "They gave their tomorrow for our today". Pfffft, dit is het begin en dát komt tot diep in mijn systeem!
Utah en Point du Hoc
Daarna rijden we naar Utah Beach. Indrukwekkend. De brede stranden waar in de vroege ochtend van 6 juni de geallieerden aan wal kwamen. Ook op Point du Hoc ben ik onder de indruk. Van de kraters die daar geslagen zijn door geschut; een soort van maanlandschap. De steile kliffen waar van de 225 mannen er slechts 90 over bleven die het Duitse geschut onklaar maakten. Moeders die hun kinderen nooit meer terug zagen voor mijn vrijheid. Ik kan 't eigenlijk niet bevatten. De door de Duitsers gebouwde degelijke bunkers. Wát heeft zich hier allemaal afgespeeld spookt er telkens door m'n hoofd!
Voor nu is 't even genoeg. We rijden terug naar ons studio'tje op 't platteland. Om 21u zitten we moe, met indrukken, voldaan in het avondzonnetje.
~ dag 2 ~
De dag begint grauw en guur. Passend bij dat wat we te doen hebben. De vele graven bezoeken. Of juist niet, deze soldaten dienen we te eren. De tekst in de herdenkingskapel op 't Amerikaanse kerkhof spreekt me dan ook aan (zie foto hieronder).
Eerst naar Ohamabeach, niet spectaculair. Wel een groot mooi en fascinerend kunstwerk in zee.
Door naar het Amerikaanse kerkhof. Pfffft! Net als op het Amerikaanse kerkhof in Margraten in Nederland liggen hier onnoemelijk veel militairen begraven. Maar wát een mooi eerbetoon. Wát een mooi park. Hoe bijzonder allemaal. Ik ben moe en op van de vele verhalen en indrukken. Meer dan eens ben ik me bewust dat hier op 6 juni 1944 onze 5 mei 1945 begon. Dat velen het met de dood moesten bekopen. Dat velen heroïsche daden hebben verricht waardoor ik nu achterop de motor met Lief vrij door Frankrijk kan trekken. En dat onze jongens vrij zijn om dát te doen wat zij willen.
De songtekst van Van Dik Hout kwam deze dagen regelmatig in mijn brein op bezoek. Precies verwoordend hoe ik me voel bij het zien van de historische overleveringen van '40-'45.
En het is zo stil in mij ik heb nergens woorden voor
Het is zo stil in mij en de wereld draait maar door
En het is zo stil in mij ik heb nergens woorden voor
Het is zo stil in mij
Geen opmerkingen:
Een reactie posten