Na een overbruggingsrit van een kleine 400 km bevinden we ons in het noorden van Frankrijk. Naast een bezoek aan de landingsstranden wilden we ook graag een etappe van de Tour de France mee maken. Voor de sfeer, het gevoel. Hoewel ik denk dat een rit op TV je meer biedt qua zicht op de dagkoers, gaat 't vooral om de beleving. Nu we er toch zijn, pikken we dit op de weg terug naar huis nog even mee. Huize VanI is altijd in voor welk sportevenement dan ook. De Tour de France wordt dan ook altijd trouw gevolgd. En ik, ik geniet met name van de beelden dat er geklommen wordt in de bergen. Prachtig. Dát in combinatie met mannen die zichzelf pijnigen tot in het oneindige om hun doel te bereiken. Zo veel respect voor alle sporters die gaan voor dat wat ze willen, waar ze goed in zijn. Stikjaloers! Ik zoek nog steeds naar dié inzet tijdens mijn trainingen. Mét dat ultieme resultaat: ook zo'n afgetraind lijf!
Een Tour-etappe
Wát een circus. Wát een organisatie. In een mooi decor van het centrum van het Franse Arras staan er veel dranghekkens. Loopt er veel volk. Zien we het grote podium waar de renners zich een voor een melden en hun aanwezigheid aftikken. Dat gaat tegenwoordig ook digitaal. Zien we Dylan Groenewegen zijn medaille van zijn overwinning de dag ervoor in ontvangst nemen. Zien we Tom Dumoulin in 't "ecchie". Vind ik persoonlijk een fijn sportmens. Zien we onze Zeeuwen Antwan Tolhoek (Yerseke) en Marco Minnaard (Wemeldinge). En daarnaast was het vooral veel wachten totdat om 12.50u het startschot wordt gelost. Ohja en natuurlijk komt daarvoor de reclamecaravan. In Frankrijk zijn ze zeker niet scheutig. We hebben in ons vuistje gelachen om een Frans koppeltje wat echt op alle strooigadgets en -snoep uit is. Maar, ze staan net als wij op een verkeerde plek. Toch bemachtigen wij nog een Skoda-shirt. Leuk aandenken, wordt wellicht een trainingsshirt voor onze mannen. De animatie-speaker weet de spanning op te voeren. En om 12.50u worden de gele-, bolletjes-, groene- en witte trui-rijders naar voren geroepen om voor de groep te vertrekken. En ... daar gaan ze.
We beslissen ook naar Roubaix te rijden. Hijssen ons weer in onze motorkleding. Pffft, wat is het heet! Zelfs de wind tijdens het rijden voelt vandaag meer dan warm. Uiteindelijk na wat zoekwerk vinden we net op tijd de finishplek. Zien we in een flits de renners voorbij komen. We staan op 300 mtr van de finish. Tof om te zien.
Allez les Blues en champion du monde
En dan, het toetje van de dag! Snel op de motor naar het centrum van Lille (ligt vastgeplakt aan Roubaix) want, het Franse elftal kan wereldkampioen worden. En ik wil weer wel eens mee maken hoe dat voelt. We parkeren de motor en de 1-0 valt. De menigte voor de cafés gaat los. Je voelt de energie. We snellen naar de drukte en kijken samen met "heul veul" mensen naar flitsen van de wedstrijd op een groot scherm vanaf buiten 't café. Na 1-1 volgt een penalty voor Frankrijk. De spanning loopt op. En als dan uiteindelijk het eindsignaal wordt gefloten barst 't los. Eventjes herken het gevoel van toen. 1988, op de markt in Goes toen wij wereldkampioen werden. Nu zie ik alleen rood-witte-blauwe kleuren en mis ik de kleur oranje. Ik was vergeten hoe het voelde. Dankjewel "les blues", toch nog eventjes dát wij-gevoel. De menigte gaat lopen, waar naar toe. Geen idee. Ze hebben hier vast een Coolsingel of Leidseplein. Wij vertrekken en sluiten hiermee onze Normandië-trip af. Een mooie ervaring rijker; herinneringen gemaakt!
Sport. Verbroederd. Frankrijk. Nederland.
Sport. Wát een genot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten