Het weerzien!

HET WEERZIEN!

Daar Landen we dan. Denpasar, vliegveld van Bali. Het is 22.15u (plaatselijke tijd > 6 uur later en komend weekend zelfs 7 uur later dan in Nederland). Blij dat we er zijn. Al met al een lange reis die je niet in de koude kleren gaat zitten. Maar koud voelt 't alles behalve. Een warme vochtige deken vouwt zich uit over ons als we, na het ophalen van onze bagage, de aankomsthal uitkomen. Dit keer geen spannend momentje; we zien vrij snel onze gesealde backpacks op de band vallen. Altijd fijn! Nu scheidt ons alleen nog de douane van het weerzien met Kevin. Ruim zeven weken is hij weg. OK, nog niet lang. Maar voor mij lang genoeg om mezelf af te vragen: hoe vindt hij 't dat we komen, vindt hij 't net zo fijn als ons, denkt hij wel 's aan z'n ouwelui, hoe leeft hij daar, welke mensen heeft hij om zich heen, voelt 't goed. Kortom: ik vind het oprecht spannend, maar ook enorm fijn om 'm te kunnen omhelzen, in levende lijve te kunnen zien en te voelen, proeven, ruiken waar hij vertoeft. 

Het moment wat meerdere malen in het vliegtuig mijn gedachten heeft gepasseerd is daar. We komen de schuifdeuren door en daar staat hij. Achter een fikse rij van mensen achter dranghekkens die ook deze en gene komen ophalen te zien aan de bordjes staat hij samen met een kleine Balinees (de oom van de huisbaas en onze driver). Eerst nog even omlopen om vervolgens bij hem te kunnen. Een fijne warme aangename omhelzing en ogen die oprecht sprankelend zeggen: 'fijn dat jullie er zijn'. De stevige druk, de kussen. Het voelt zo goed! Kevin geniet van onze nieuwe indrukken van de taxiritjes en we vertellen over en weer de eerste belevenissen. De taxirit duurt, voor m'n gevoel lang, maar is in werkelijkheid een halfuurtje. Pfffft....wat rijdt de chauffeur langzaam. Kan 't niet sneller! Uiteindelijk komen we aan bij de Homestay van Kevin en studiegenoot/medereiziger en Bali-ganger Charmain. Heerlijk om ook hem te zien. De beloofde knuffel van zijn moeder geef ik hem. Zij komt later, in december, op bezoek bij de jongens. We bekijken 't gemeenschappelijke keukentje en Kevin's kamer. De huisbaas komt ons begroeten en laat ons vervolgens onze kamer zien. Nu pas voel ik hoe moe ik ben. Al met al een lange reis en ik merk dat m'n lichamelijke systeem van slag is. Weinig beweging, anders eten en hoog in de lucht voelt voor mij als even 'out of order'. Lief heeft hier overigens nooit last van. Laten we 't maar aan mijn gevoelige systeem ophangen. Bij de reuk van de ontsmettingsbruisballen in onze douche trekt m'n systeem 't niet meer. Oververmoeid, spanning en indrukken veroorzaken dat mijn maag zich tegen me keert. Een goede nachtrust, dat heb ik nodig. Dan ben ik weer 't vrouwtje! De huisbaas en daarna Kevin ook die eerst bewonderend ons bad bekijkt, de jongens hebben namelijk geen bad, verlaten onze kamer. Alle spullen laat ik voor wat 't is. Voel me gelukkig, maar ook 'ellendig'. Een goede nachtrust heb ik nodig, meer niet. Dan kan ik weer optimaal genieten! Genieten van elkaar en een nieuw stukje aarde waar we nog nooit zijn geweest. Heerlijk!

De vrijdag en een stukje zaterdag zijn we bij elkaar om uiteindelijk zaterdagmiddag verder Bali in te trekken. Kevin en Charmain nemen ons mee naar hun plekjes. Daar waar ze eten, boodschappen doen, de wasserette en ga zo maar door. En weet je wat zo leuk is. Kevin is enorm trots, trots om ons alles te laten zien, de mensen kennen hem her en der, wat maakt hij er samen met Charmain iets moois van. Wat geniet ik hier van. Wat doet hij 't goed; alle credits voor hemzelf! We spreken 't ook uit. Het is tenslotte ook iets waar hii zelf trots op mag/moet zijn! 

Ohja, en weet je waar ik nog 't meest van genoot die twee dagen? De scooterritjes bij hem achterop door de verkeerschaos van Denpasar. Ongelooflijk! Maar wat voelde het fijn, leuk en veilig. 
Achterop bij je zoon in een omgeving die ik als een spons absorbeer. 
Love it here!