Namibië, een warm welkom!

We hebben geluk. Vrij snel verlaten we Zuid-Afrika. En daarna op naar de Namibische grens. Dit duurt iets langer, maar ook hier hebben we geluk. Geen "dog patrouille". Had ik eigenlijk wel eens mee willen maken....maar een snelle grensovergang is toch aangenamer in de verzengende hitte. Als we onze gids of chauffeur vragen hoe warm 't is krijgen we steevast te horen dat ze dat niet weten. De mensen hier zijn hier helemaal niet mee bezig. Niet belangrijk vinden ze. Nooit aan gedacht, waarom zou je 't ook willen weten. Je kunt er immers niks aan doen!

Door de snelle afwikkeling bij de beide grensovergangen kunnen we einde de middag na het opzetten van ons kampement op wederom een fantastisch plek, Canyon Roadhouse, direct door naar de Fish River Canyon. Na dé Grand Canyon ('s werelds grootste) staat deze Namibische Canyon op plek twee.

De truck dropt ons aan het einde van het looppad. Wij wandelen bovenaan de kloof, afdalen mag niet in deze canyon, over het ca. twee kilometer lange pad, naar het centrale uitkijkpunt. Fantastisch mooi zicht mét traktatie, een zonsondergang. Het blijft telkens weer verbazingwekkend wat de natuur voor elkaar krijgt.

Bij terugkomst is een douche erg welkom. M'n krullen zijn touw geworden van het zand wat zich erin verzameld heeft. De wegen zijn stoffig en in een truck met de  ramen open vanwege de hitte snap je dat we zandhappen. Gezamenlijk eten, de dagelijkse avondbriefing en dan. Dan, vliegt iedereen naar de bar. Er is WiFi! Het thuisfront heeft al even niks van ons gehoord. Alle vertrouwen in onze mannen, maar toch hè, dat moederhart wil graag contact. Deze reis doet me ook beseffen dat zij én wij ouder worden. Dat ze zelfstandig zijn en dat ze zich zonder ons zeker ook redden. Dat we elk onze wegen bewandelen en dat we altijd verbonden zijn. Waar we ook gaan, dus als m'n whatsapp-belgesprek niet lukt met Kevin, de bar sluit en we (denken we) geen WiFi meer hebben, denk ik: Hakuna Matata, this is Africa! Toch, buiten is er nog bereik en kan ik nog ff appen. Zelfs een paar foto's gaan eruit. Ik krijg een foto van een halfafgewerkte carnavalswagen terug. Vreemd contrast. Wij in over de 40°C in Namibië en m'n boys in Nederland zich aan 't opmaken voor de carnaval. In gedachten ben ik dat moment heel dicht bij hen.

Die nacht kijken Wino en ik uit ons tentraam op een maan en een sterrenhemel waar we in Nederland alleen maar van kunnen dromen. Een korte nacht, dat dan weer wel. Om 5.50u gaat onze wekker weer. We trekken morgen verder Namibië in.
Rijdend over eindeloze vlaktes ......