Het schip der woestijn

Volgende reisfase betreft twee dagen naar de woestijn. Heb er zin in. M'n gekoesterde wens om samen met Lief een nacht in de woestijn te verblijven onder een fantastische sterrenhemel is bijna daar om af te strepen van m'n bucketlist. Yihaaaa!

Eerst nog ruim vijf uur bussen. Klinkt voor menigeen heftig maar dat valt mee. Met voldoende koffie-, lunch- en uitkijkstops, m'n e-reader bij de hand, Robbie Williams klinkend in m'n oortjes en een bijzonder landschap om door te reizen is deze tijd zo voorbij. Het landschap verandert gelijkmatig maar ineens rijden we dan toch de desert in. Bijzonder fascinerend. Schapen en geiten veranderen in dromedarissen. Gebergte verandert in zandduinen, de bouwstijl verandert naar Arabisch uitziende van 'klei' gemaakte kasbahs (grotere compounds met torentjes) met maar een langgerekte weg die uiteindelijk stopt bij een gerieflijk hotelletje aan de rand onderaan deduinen. Onze spullen droppen we in een kamer. Pakken onze dagrugzakken voor een nachtje over en om 16u ontmoeten we onze beste vrienden.

Daar staan ze hoor. Zes dromedarissen die ons 'ergens' brengen. Ik krijg de grootste toebedeeld. De reisleider merkt op dat het de knapste van het stel is en ik doop 'm dan ook tot mijn 'George' (Clooney). Een man met een fantastisch charisma; vind ik.

Halverwege zittend op een hoge zandduin, bijkomen van de eerste kilometers en 1,5u door en over de zandduinen waarbij ik ongelooflijk moet dealen met een misselijkheidsgevoel, bekijk ik ons vervoer. Wat is die van mij ongelooflijk lelijk; de lelijkste van het stel! De misselijkheid verdwijnt vrij snel, terwijl ik geniet van de ondergaande zon. Idyllisch. Mooi.

Memorabel. Mijn momentje. Ik zie Lief ook genieten. We vervolgen onze weg en komen na verloop van tijd in het donker aan bij ons bivak. Had me op het meest 'back-to-basic' voorbereid. Maar niks van dit alles. In onze honeymoon-suite met goede bedden, lichtvoorziening, prima sanitaire voorzieningen en een heerlijk diner sliep ik heerlijk in. Je raad 't nooit maar midden in de nacht worden we wakker van de regen. Bijzonder schijnt, want het regent hier nagenoeg nooit. We gaan er even uit, sanitaire nachtstop en even de sterrenhemel te bekijken. Helaas, het is te bewolkt.

Toch blijft het een enerverende ervaring om hier te zijn. De stilte. De volgende ochtend, na eerst een mooie zonsopkomst te hebben aanschouwt vanaf een zandduin en na het ontbijt, gaan we retour. We mogen het eerste stuk wandelen. Lastige keuze: die duinen, dat zand, mijn lichaam en een vreselijke blaar op m'n voet doen me beseffen dat ik toch voor weer een misselijkmakend ritje op mijn schip der woestijn kies. Die voeten heb ik nog hard genoeg nodig tijdens de trekking met ezels en de Hoge-Atlas. Achteraf een prima keuze. Schommelend door en over de duinen, ca. 3 u in een hitte die steeds toeneemt, en zitknobbels die bij een ieder zeer doen, arriveren wij dankzij het schip der woestijn veilig in ons hotelletje.

Go out there and do amazing things; we did!