Regen, regen en nog eens regen!

Na de prachtige valleien en het Anti- en Midden Atlas-gebergte stonden er twee pittige wandeldagen in het Hoge Atlas-gebergte op de planning. Ik was nieuwsgierig. Je leest het al. Ik schrijf in de verleden tijd. Na aankomst in onze berghut in een heel klein en, naar mijn beleving, armoedig bergdorpje Imlil op ca. 2260 mtr, begint het in de avond te regenen en heeft het zo'n beetje 2 dagen geregend. De twee pittige bergwandelingen werden ons ontnomen door moeder natuur..Tja, je hebt tenslotte niet alles in de hand ...... ook niet op vakantie!

Na aankomst genieten we nog even van het dorpje, drinken we wat op een terrasje nabij een stromende rivier en bewonderen we de toppen, bedekt met sneeuw, van de hoge bergen. Het doet hier een beetje denken aan de Franse Pyreneeën of Alpen. Alhoewel de huisjes natuurlijk een meer dan Marrokaans tintje leveren aan dit fraaie geheel

Onze gîte, zeg maar meer dan eenvoudige berghut met diverse slaapvertrekken en een gemeenschappelijke huiskamer annex eetkamer, wordt onderhouden door Soubia. Een vrouw waarmee ik in gesprek kom, alles op z'n Frans, vertelt me haar levensverhaal. Onze beider ogen vullen zich met tranen. Ze is 49 jaar oud, 3 kinderen in de leeftijd van 14, 20 en 23 en staat er alleen voor. Haar man is 5 jaar geleden overleden. Het is een hard leven. Het is zoals het is, geeft ze aan. Ze raakt me diep en we omhelzen elkaar oprecht. Als ik het leven hier ook zie, kan ik geraakt worden. Ik hoop dat alle over het paard getilde en in luxe opgevoede kinderen en volwassenen hier eens een kijkje konden nemen. Ik sta in ieder geval na deze vakantie weer met beide benen op de grond. Een beetje consuminderen kan geen kwaad.

Tijdens het avondeten begint het te regenen. De voortekenen waren er al, veel donkere en dreigende luchten. De hele nacht waait en regent het. Liggend in m'n slaapzak, we vertrouwen de lakens hier niet en weet uit ZusLief's ervaring dat we hier niet voorzichtig genoeg mee kunnen zijn, hoor ik de wind en regen die raast rondom de berghut. Het lijkt wel NL code oranje! We blijven optimistisch; wat nu valt, valt morgen niet. Helaas de volgende ochtend en grotendeels van de middag regent het onophoudelijk. Onze gids hoopt in de middag nog ff op pad te kunnen.

Zodra het kan gaan wij, en enkele van onze groep, nog even de bergen in voor een uurtje. Heerlijk! Een frisse neus halen, beetje natregenen en zien hoe het hier is: alweer mooi, ondanks de regen! De regen frist de mooie herfstkleuren op, de rivier die gisteren nog kalm voortkabbelde is nu een grote kolkende massa.

We richten onze pijlen op morgen. Maar bij het ontwaken, waarbij nu zelfs geen water meer uit de kraan komt en Lief's humeur enigszins aangetast wordt, en we van Soubia begrepen dat het hele dorp zonder water zit, geven we de wandelhoop op. Ik heb gisterenavond gelukkig wel kunnen genieten van een enigszins warme douche. We maken ons op voor een extra dagdeel Marrakech. Na overleg met onze reisleider en gids besluiten we onze chauffeur eerder naar hier te halen en af te reizen naar onze laatste bestemming Marrakech. Marrakech, here we come!

Was het dan kommer en kwel hier in de berghut in Imlil? Nee hoor, go with the flow, flexibel zijn en geduld (leren) hebben is wat we even in ons naar boven moesten halen. Naast de kou die toch wel in je lijf ging zitten (openhaard of verwarming ontbrak), geen WiFi en het dealen met de primitieve voorzieningen (toiletpapier niet door de wc, weinig tot geen water of ontberen warm water) bracht het deze dagen ook een uitgelezen Esther Verhoef-boek, een mooie wandeling, contact met De gidsen en Soubia en kennis van boerenbridge; een kaartspel voor gezelligheid en tijddoding. Kortom geen weggegooide dagen, ervaring rijker, maar wel jammer dat we niet midden in de Hoge Atlas-bergen hebben geploeterd.

InshAllah, oftewel zoals god het wil op z'n Marrokaans; wat ze hier veel roepen. Het heeft niet zo mogen zijn, dat we de bergen introkken. Bij het weggaan werp ik nog een blik op de door deze weersomstandigheden flink besneeuwde toppen.