De wandeling
We wisten dat het een lange wandeling ging worden. Onze gids Idir, een berggeit op naar wij noemen huissloffen, nam ons mee via vele kleine smalle wegen. Over kronkelige stenenpaden naar hoogvlaktes waar we berber-nomaden die in hun tenten leven zagen en schitterende dorpen gelegen in dito oases.
Dit alles in het achtergronddecor van de hoge bergen van het Hoge-Atlas gebergte waar we op de toppen nog sneeuw zagen liggen. Zelf bevonden wij ons in en rond de vlaktes van het Midden-Atlas gebergte. Vrouwen op ezels, ezels beladen met voornamelijk hout en (dadel)oogsten, mannen in open bakjes op een brommer, vrachtauto's beladen met stenen.
Maar ook tijden alleen wij om dan weer een kleurrijk geklede berber-moeder aan de oever van een rivier met kraakhelder water met haar kindje de was te zien doen. We mochten haar fotograferen. Wel had ze graag eten voor haar jammerende kindje; 3 bananen en een appel lieten we achter. Halverwege werden we onverwacht binnen geroepen bij een kindercrèche. Een oudere Franse vrouw, lid van een of andere Fransicusorde, werkt daar al 13 jaar en ving kinderen op. Ook kinderen met een handicap. Wat bijzonder om dat te mogen zien. Wat zag het er mooi, goed en lieflijk uit. Die kinderen hebben het daar goed -naar omstandigheden; niet volgens onze maatstaven. Respect voor deze vrouw om op zo'n afgelegen plek dit zendingswerk te verrichten. Dit noemen ze volgens mij een roeping.
We trotseerden nog een prachtige kloof. Een rotsgevaarte blokte de doorgang maar we zijn niet voor een gat te vangen. Erover heen met je bips! Wat een fenomenale kloof. Zo nu en dan bleef ik stilstaan om achterom te kijken, iets wat je haast vergeet, maar ooo zulke mooi beelden geeft om voor eeuwig bij je te dragen.
Na, volgens Liefs app, 27,7 km en 7.50u onderweg te zijn geweest, zaten we rond 16u aan een koude Flag Special en was de road to nowhere alweer vergeten.
Nou een lekkere wandeling zo te lezen.
BeantwoordenVerwijderenJullie boffen maar.
Geniet er van.